30/7/09

Παιδική κακοποίηση....εις την δευτέραν.

Δυο χέρια απλωμένα έξω από ένα παράθυρο, κρατούσαν ένα μωρό στον αέρα...(Πολύ πριν τον Τζάκσον με το γιο του στο μπαλκόνι).
Ποιος να νοιαστεί αν το μωρό φοβήθηκε...το ύψος...τη νύχτα ...τη βροχή που έπεφτε..

Το μωρό μεγάλωσε,μα ακόμα φοβάται τη νύχτα...το ύψος....τις αστραπές.

Δυο πιάτα έσπασαν στα πόδια του μωρού, φωνές...βλαστήμιες και καυγάς..
Στη μέση της αυλής αυτό, έβγαζε τα γυαλιά απ' τα ποδαράκια του τρομοκρατημένο
Δίπλα του ο Μαξ το σκυλί έγλυφε το αίμα... τα μαλλιά, τα δάκρυα.

Από τότε το μωρό αγάπησε τα σκυλιά.

Ο κόσμος το κοίταξε με οίκτο....που το μωρό νόμισε αγάπη πως ήταν....γι'αυτό μίλησε, είπε την αλήθεια.
Μα φοβήθηκαν να την ακούσουν, και χάθηκαν όλοι....σε τέτοιες ιστορίες καλά είναι να μην ανακατεύεσαι .Και είπαν ακόμα ψέμματα πως λέει.

Κι από τότε έπαψε να πιστεύει στους ανθρώπους..!

24/7/09

Γιαλάν......γιαλάν ντουνιά

Μοσχοβολούν οι γειτονιές
Βασιλικό κι' ασβέστη........
Με γεύσεις, μανάδων και γιαγιάδων που θαρρείς και είχαν γεννηθεί για να μαντεύουν τι μας αρέσει,τι μας ικανοποιεί,τι μας κάνει ευτυχισμένους Κι' αν μερικές φορές δεν τα κατάφερναν άρχιζαν τα ταξίματα και τα παρακάλια.
" Φάε το ψάρι σου και θα σου πω ένα παραμύθι" η θα σου ρίξω λικέρ μπανάνα στο "κρόκ" σου και θα δεις τι ωραίο που θα γίνει. Που να φανταζόταν τότε οι έρμες ότι εμείς μεγαλώνοντας αυτές τις γεύσεις θα πεθυμούσαμε, μ' αυτές θα γυρίζαμε πίσω νοερά ζητώντας αναδρομικά συγνώμη, που πληγώνει όμως......γιατί αργήσαμε........πολύ αργήσαμε! ! !
Μοσχοβολούν οι γειτονιές...με τσούρμο τα παιδιά να ξεκουφαίνουν το σύμπαν.
Ανάμεσα σ' αυτά και η Ιόλη.
Και δεν πειράζει αν δεν τη ξέρεις.......Μέσα μας όλο και κάποια Ιόλη είναι καταχωνιασμένη που περιμένει να τη θυμηθούμε,.....να τη βγάλουμε στο προσκήνιο...να κλάψουμε και να γελάσουμε με τα παθήματα και τις γκάφες της,να χαρούμε με τις ευτυχισμένες της στιγμές και να αναπολήσουμε τα χρόνια που χάθηκαν......... και που κανένας δεν μας είπε να τα χαρούμε, λες και ήταν μυστικό ότι περνάνε γρήγορα.
Λες και οι εμπειρίες που τους δόθηκαν ήταν ιδιοκτησία τους.
Σπόρος ήταν.......... που έπεσε σε άγονο χωράφι...............

22/7/09

Εικονικά.....γιατί ειναι πολλά τα λεφτά Άρη!

Πως πέρασα από την Piazza S.Marco στα στενά του Corte Lucatello ούτε που το κατάλαβα.

Καλά να πάθω! Και πώς φεύγουν τώρα από δω; Ένας αρχαίος κίονας στη μέση του δρόμου και τι είναι αυτό που έχει πάνω; Καπάκι είναι; Αναποδογυρισμένη ασπίδα είναι;Και τ' αποτσίγαρα κάτω μαρτυρούν την απαγόρευση του καπνίσματος κι' εδώ. Γύρω παλιά σπίτια με πεσμένους σοβάδες. Μια παρδαλή είσοδος που λέει Trattoria alla scala, κι' ένα μπαλκόνι ξύλινο από πάνω, ετοιμόρροπο ,στολισμένο με δυο βιενέζικες καρέκλες βαμμένες ασημί δίπλα σ' ένα τραπεζάκι με σωμόν τραπεζομάντηλο. Σαν ταινία Αλμοδοβάρ. Αρχίζω να τα χρειάζομαι λίγο. Προχωρώ..Ένας τύπος μπροστά από την tratoria sempione...Που βρίσκομαι τον ρωτώ; με κοιτά σαν να μη με βλέπει. Τώρα.. φοβάμαι...Έχει γούστο να.........Μπαααά.....αδύνατον.....κάπου θα έβλεπα κάποιο κόκκινο φανάρι....Ο από μηχανής Θεός με σήκωσε πάνω απ' το campo bartolomeo και με άφησε απαλά στο μεγάλο κανάλι του Rialto. Απ' τη μια και από την άλλη ξύλινα κοντάρια βαμμένα με πράσινες και μπλε λοξές γραμμές..Μέσα στο νερό σαν όρθια ζαχαρωτά. Γόνδολες δεν βλέπω. Μόνο σκαφάκια βενζινοκίνητα Μια΄γέφυρα λευκή ενώνει τις όχθες του καναλιού με δυό ανάγλυφα αγγελάκια στη βάση της. Ας ανέβω πάνω.. Συνωστισμός...αλλά έχει θέα. Καραβάκια ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στο κανάλι, μεγάλα κόκκινα κτήρια, παλάτια των Δόγηδων λες; και βρώμικα νερά! Α! να και μερικές γόνδολες παρατημένες.Να φύγω κι από δω και ούπς! πάλι σε σοκάκια....Μούρη με μούρη με μια αφίσα. Conserto interpreti veneziani antonio vivaldi..... Κι' από κάτω σωρός σκουπίδια. Όπως έλεγε και μια ψυχή "μπλέξαμε μέσα στο βάτο μήτε απάνω μήτε κάτω".......Οπότε κάνω το μεγάλο άλμα προς τον ουρανό παρέα με τον από μηχανής Θεό........τον κέρσορα! ! ! και να μαι πίσω......Ένα ταξίδι είπα να κάνω στη Βενετία απόψε,΄για να γράψω και κάτι ευχάριστο, που είπε κι'η Γλύκα. Ατύχησα! Δέν με θέλει παιδί μου, πως να γίνει! Τώρα αν θέλεις να ταξιδέψεις κι εσύ κάνε μια καλύτερη επιλογή και μπές στο 360 cities. Εντάξει;

20/7/09

Παράπονο....

Αόριστος.....πλανιέται κόσμος μπρος μου
και του δικού σου του παλμού, κατοπινός δικός μου
Σμίγει εδώ αναπάντεχα το τίποτα...το κάτι...
Ζωή και θάνατος μαζί.....το πεπρωμένο;
Και πλάσμα εγώ αγίνωτο, κουλουριασμένο,
κοιτάω με τα μάτια σου το παραμύθι
ψεύτικα ειπωμένο

Σε ρώτησα: Δική μου θα' ναι η θάλασσα;
γύρισες την αγνάντεψες.....και μου' πες ψέμματα!
Σε ρώτησα:Κι'η πλάση;
σκάλωσες στή βουνοκορφή εσήκωσες τα χέρια,
ανάσανες,και μού'στειλες του θυμαριού φρεσκάδα!
Μα πάλι δεν σε πίστεψα και σε ξαναρωτάω.....Κι' γη;

Και συ χωρίς απάντηση σωριάστηκες στο χώμα....
και για το καλωσόρισμα ακούστηκε κραυγή
Κι' εγώ εξεριζώθηκα
και χάθηκε η γαλήνη
και είδα το φως και πόνεσα......
πονάει η ζωή;

Θύελλες ξεσηκώθηκαν.......
ποτάμι ο πόνος μπρος μου......

Και του δικού σου του λυγμού
κατοπινός ...........δικός μου.

19/7/09

Κυρά-ζωή έ.... κυρά-ζωή..


Σηκώθηκε ξαφνικά απ' το τραπέζι του, όταν άρχισε να παίζει στο ράδιο το "ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας". Η κούραση αυλάκωνε το πρόσωπό του και βάραινε τους ώμους του. Άρχισε να

χορεύει ενώ κάποιον παρακολουθούσε με το βλέμμα του προκλητικά. Τα βήματά του ήταν μικρά κι' αβέβαια σαν να μετρούσε και να καρατάριζε τον αντίπαλό του.
................................................................................................................................................................

Χόρευε....συνέχεια.... αναμετριόταν....με ποιόν;;;

...................................................................................................................................................................

Και ξαφνικά την είδα κρυμμένη σε μια κολόνα.

Ήταν η ζωή του!!

Τον κοιτούσε ειρωνικά, σαν να τού' λεγε: Καμένο χαρτί είσαι,εγώ κάνω κουμάντο!

Κι' αυτός χόρευε και το τραγούδι της Ευδοκίας πλημμύρισε το καφενείο , το χωριό, το νησί ολόκληρο.



Τα βήματά του έγιναν μεγαλύτερα , σταθερά. Σε κάθε στροφή της μουσικής γινόταν ψηλότερος χτυπούσε το πόδι του με την ανάποδη της παλάμης του και κοιτούσε την ζωή του με περιφρόνηση.

Κάποια στιγμή διαβάζοντας τα χείλη του μου φάνηκε πως της ψιθύρισε: Πόρνη.. δεν θα σου περάσει.



Το τραγούδι τέλειωσε......άδειασε το ποτήρι του κι'έφυγε...στητός..ξεκούραστος..πετώντας.

Υ.Γ. Λένε πως το ζεϊμπέκικο δεν είναι χορός για γυναίκα.
Κι αν έχει "αντρίκια"!! καρδιά;

17/7/09

Μανισιά.....ποτέ Μανίσα


Τελικά τα γονίδια πρέπει να είναι ταξιδιάρικα πουλιά που σου'ρχονται από κει που δεν το περιμένεις κάνοντας τους άλλους να αναρωτιούνται "καλά αυτό το παιδί από ποιόν πήρε;"


Δεν έχω πάει ποτέ στη Μανισιά,δεν ξέρω και πώς γράφεται εκτός το επίσημό της "Μαγνησία"λέει. Ξέρω όμως την Αγιά-Αναστασιά.. εκεί δίπλα γεννήθηκε και περπάτησε η γιαγιά μου. Μπορώ ακόμα να ζήσω την ανέμελη ζωή της, να μπω σ' ένα μποστάνι και να ανοίξω ένα καρπούζι, να τραβήξω νερό απ' το πηγάδι, και να ξαποστάσω το βράδυ σε μιαν αυλή από ντουσεμέ και λόγια γλυκά να με κοιμίσουν Όπως μπορώ να ζήσω την αγωνία τους,το φευγιό τους και τον ερχομό τους στις ακτές της Μυτιλήνης όπου τους είπαν Τούρκους.


Δεν έχω πάει ποτέ στη Μανισιά. Ελάχιστα μου μίλησαν γι' αυτή..με δάκρυα όχι με λόγια.

Κι όμως μικρή την έβλεπα στον ύπνο μου, πέταγα λέει πάνω απ' το Αιγαίο κάτι σαν Πίτερ Πάν, στη χώρα του" πάντα" όμως.


Δεν έχω πάει ποτέ καρσί. Νοιώθω ευλογημένη που αγαπώ έναν τόπο που ίσως δεν γνωρίσω ποτέ.


Κι αν ταξιδεύουν τα γονίδια ,γιατί να μην ταξιδεύει και η αγάπη σαν κύμα και ποιος μου λέει πως αυτή τη στιγμή το Σίπηλο δεν μου χαμογελά;

2/7/09

Μυτιλήνη, αγάπη μου....


Φοβάμε να πάω στο νησί μου.

Φοβάμε πως θα έχουν αλλαξει όλα. Εικοσι έξι χρόνια είναι πολλά ...πάρα πολλά!

Έχουν φύγει σ'αυτό το διάστημα πρόσωπα αγαπημένα και μή, έχουν αλλάξει εικόνες!


Το να τα φέρνεις όλα πίσω στο μυαλό σου έτσι όπως ήταν παλιά ,είναι φάρμακο για τη νοσταλγία.

Δεν τολμώ να πάω στο νησί μου.

Ποιος άρρωστος πετάει το φάρμακο του. Θα το θυμάμαι και θα το βλέπω όταν κλείνω τα μάτια έτσι όπως το άφησα.


Μόνο από ένα χάρτη της Google τόλμησα χθες το βράδυ να πετάξω από πάνω του, να δω φωτογραφίες να ψάξω για το σπίτι μου, για τα σπίτια των αγαπημένων μου.


Φρίκηηηηη! φρίκη!

Χάθηκε το παλιό χρώμα των Βατερών, ακαλαίσθητες κατασκευές στην παραλία.

Δεν ξέρω αν προχωρήσεις ίσια πάνω απ' τον Άγιο "Στάτη" τι θα δεις σίγουρα όμως δέν θα ακούσεις το "Βρέεεε Χαραλαμπέεεεελ" φωνή μιας γιαγιάς που ανησυχούσε για το ατίθασο εγγόνι της.


Να μην πω και για την Παναγιά Κρυφτή και για το έκτρωμα που χτίσανε.Άραγε γκρεμίζουν τα τσιμέντα;


Άραγε θα συνεχίζουν να χτίζονται σπίτια μεταμοντέρνου ρυθμού σε στυλ (να χτίσουμε ότι να' ναι να κονομίσουμε)


Άραγε θα φροντίσουν οι λόγιοι να αποχαρακτηριστεί το όνομα της Σαπφούς, η θα το πουλάμε

σαν προϊόν σε ανα τον κόσμο κίναιδους για ένα ούζο με ελιά, και " sfougato from Mytilana;"

Δεν θα' ρθω φιλενάδα στη Μυτιλήνη.

Άσε να έρχονται όσοι δέν την ήξεραν από παλιά.

Εγώ το σπίτι μου στο Καγιάνι θα το θυμάμαι με κουκουναριές τριγύρω!!!!