21/1/12

Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών

Με μάλωσες εψές Μάνα μου…
Πικρά λόγια μου ‘πες…
Και μ’ έβαλες ν’ απολογηθώ Μάνα μου..
Και ‘κεινο το βλέμμα σου ρε Μάνα… εκείνο το κοφτερό γαλάζιο βλέμμα σου…
κι όλο με ρώταγες….
«σου ζήτησα τίποτες ποτέ;… σου ‘πα ποτές να κανείς τούτο η τ’ άλλο; …συ δεν νόγαγες τι έπρεπε να κάμεις;… έπρεπες εγώ να στα πω;… να στα ζητήσω;.. κι τώρα τι μου λες;.. πως θες να γυρίσεις πίσω τους χρόνους τους χαμένους;… να γενούν ξανά τα πράματα όπως ήτουνες;… και μου ζητάς και τη ευλογία μου σ’ αυτά που σκέφτεσαι να κάνεις;… να γενείς δολοφόνος μωρέ! ..να χύσεις αίμα;… τίνος μωρέ;.. τ’ αδελφού σου; .. του φίλου σου του Θοδωρή;… του ξαδέρφου σου του Κώστα;… του πατέρα σου μωρέ; του πατέρα σου;… γιατί μωρέ αγόρι μου;… επειδής εσύ κοροϊδεύτικες;… επειδής εσύ κοίταξες τη βολή σου;… και τώρα που τα’ χασες όλα γύρισες πλευρό και ψάχνεις τους ένοχους;… και θες να γίνεις δολοφόνος;… να λαβώσεις ποιον μωρέ;… το άλλο μου παιδί;… Έλληνας τον Έλληνα μωρέ;… φτωχός τον φτωχό;… προδομένος τον προδομένο;… τα αδέλφια σου μωρέ;… και τι θα ‘χεις μετά;… τι θα σ’ απομείνει;….»

Πικρά λόγια μου ‘πες Μάνα μου…
Κι μ’ έκανες να κλάψω Μάνα μου…
Και σκέφτηκα …σκέφτηκα πολύ… συγγνώμη Μάνα… αλλά ναι!...
Έλληνας τον Έλληνα!…
φτωχός τον φτωχό!…
προδομένος τον προδομένο!…
δολοφόνος Μάνα μου!!! δολοφόνος!!!....
Ο δικός μου!...
και τρέχω Μάνα μου να αγκαλιάσω τη σφαίρα μου!...
…μόνο αυτό το λίγο μπορώ να κάνω πια!....
συγχώρα με Μάνα μου που βύζαξες τον Εφιάλτη σου……

Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών
Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος