27/4/13

Του βουνού και της στάνης



ΠΟΙΜΑ
( δικαπιντασύλλαβου)
Πιάσαν τον Τσέ μωρ πιάσατον
του βάλανε "στεφάνι"
και τον περιγυρίζουνε
σαν τον αναμαλιάρη..

Πρίν τα κοκόρια τρις το πούν
Ολοι τον εξεχάσαν
και κάνουν τον αδιάφορο
σφυρίζουν στον αέρα

Μόνο ο φίλος ,του Ραββί
του Μαστροσιδερένιου
σεμνά τον επλησίασε
και του γλυκομιλάει

Τρομάζει ο Τσέ.. αλάφιασε !
Κραυγή μεγάλη βγάζει
- Κοντά τα χέρια σου ωρέ ..
μακρυά.....και μη μου άπτου...

- Σύντροφε μη τρελαίνεσαι
εγώ ήρθα να σε σώσω
Είμαι ειδικός ..στα "ειδικά"
Εγώ ΤΑ ΔΙΝΩ ΟΛΑ!!!
Ψάξε να δείς ποιος είμαι εγώ..
Μένα με λέν.... 
(χεχεχε!!)

25/4/13

Ιόλη..ξανά





- Ελιάααααα..
- ????
- Πήρα μεγάλες αποφάσεις..
- ????
- Άκου..
Θυμάμαι παλιά  που καθόμουν μαζί με τη Βέττη  στην στέρνα του σπιτιού μας παίζοντας με τις κούκλες μας..
Οι μεγάλοι μέσα στο σπίτι ασχολιόταν με την μαγειρική... το καταλάβαινα απ τις μυρουδιές..
Ίσως να πλησίαζε και Πάσχα.. δεν είμαι σίγουρη  αλλά υπήρχαν και μυρωδιές λουλουδιών  που πάντα τις συνδέω με το Πάσχα..
Ξέρεις την αγάπη μου για τη Βέττη ακόμα και σήμερα.. ( Αλήθεια πότε πέρασε μισός αιώνας!! )
Κι όμως ..εκείνη την ημέρα τη μίσησα..Κι αν δεν με έπαιρνε είδηση η γιαγιά μου θα την πέταγα μέσα στη στέρνα.. ( Η οποία έχει καταντήσει σήμερα ένας λάκκος με σκουπίδια και βρώμικο νερό.. Θα σου στείλω φωτό για να τη δεις )
Ο λόγος ήταν τα ρούχα που είχαμε ράψει στις κούκλες μας... Και η διαπίστωση της μάνας μου ότι της φίλης μου ήταν καλύτερα
Ναι... ήμουν ένα πολύ κακό παιδί...

Μια που άρχισα να θυμάμαι άκου και τα υπόλοιπα..
Φθινόπωρο λέει ..και μερικά χρόνια αργότερα..
Στο καφενείο του Νικολέλη..( τώρα το λένε "του Αντώνη" ) στο Καγιάνι..
Παραμονή των Ταξιαρχών..
Πάλι μυρωδιές ...μεζέδες ..ούζα...
Παραπέρα στο μπακάλικο - καφενείο του Κάβουρα του επιτρόπου..προσπαθούσαν να σφάξουν ένα μοσχάρι ( για χάρη του Άγιου ).. το οποίο δεν καθόταν ήρεμα να το σφάξουν..αφού οι φωνές του σκέπαζαν  τις μουσικές των γύρω καφενείων..
Ελιάαα!!! Έχεις ακούσει την κομπαρσίτα με μπουζούκι ?
Ξέρεις... αυτή που πάντα άνοιγε το γλέντι απαραιτήτως με τα κύματα του Δούναβη , και που μετά ακολουθούσαν τα "Ξύλα" ...και πάει λέγοντας ..μέχρι να ετοιμαστεί η τραγουδίστρια  στο σπίτι του καφετζή και να κάνει την πολυπόθητη εμφάνισή της για να θαυμάσουν ( οι άντρες ) Να κοτσομπολέψουν ( οι γυναίκες)...και τώρα που στα λέω... Πράγματι... ήμασταν τότε ένα χωριό Γαλατικό.. Με τους κακοφωνίξ μας..με τους αστείους μας ..με τους ήρωες μας με τις πεντάμορφες μας..
Εγώ  δεν ήμουνα...
Ποτέ δεν μου είπε κανείς τί όμορφα ρούχα φοράω..
Ποτέ κανείς δεν με θαύμασε ..Να φανταστείς  ότι και ποτέ κανένας δεν με φλέρταρε!!!!
Έτσι σιγά σιγά ..έμαθα να μαζεύομαι στη γωνιά μου και να θαυμάζω ότι θαύμαζαν οι άλλοι..
Ο μοναδικός μου θαυμαστής που με έβλεπε και έλιωνε ..ήταν η γιαγιά μου...αλλά αυτό δεν μ άρεσε...

- Ρε Ιόλη .. Περσινά ξινά σταφύλια μου διηγείσαι !! Τί αποφάσεις πήρες ..και γιατί??

- Περίμενε..έχω κι άλλα ...
Γιατί θαρρείς τα καλοκαίρια στη θάλασσα δεν έκανα παρέα μαζί σας αλλά βούταγα συνέχεια βγάζοντας αχινούς και πίνες που σας έφερνα στην παρέα σας να φάτε μαζί με το ούζο σας στον Αγιο Ερμογένη??
Γιατί θαρρείς τις Πρωτομαγιές στην Κράτηγο δεν έπλεκα στεφάνια  και δεν τραγουδούσα μαζί σας στις σχοινένιες κούνιες που φτιάχναμε??

Γιατί ρε Ελιά..ποτέ δεν καταλαβαίνατε τι σας έλεγα όταν τολμούσα να ανοίξω το στόμα μου θέλοντας να πάρω μέρος στην κουβέντα σας.. (Ήταν η εποχή που κατάλαβα πως ήμουν και απροσάρμοστο..)
Γιατί όσο τραγούδαγε μια κοπελιά στην κούνια την συνοδεύατε όλοι σας..αλλά όταν ερχόταν η σειρά μου μ αφήνατε να τραγουδώ ολομόναχη .. ( Τότε που κατάλαβα ότι δεν πρέπει να ξανανοίξω το στόμα μου..

-  Περιμένω......
- Κι εγώ περιμένω ..Να με ρωτήσεις γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά ..
- Εντάξει...ρωτάω... Πώς τα θυμήθηκες όλα αυτά..

Άκου κι αυτό και σου αδειάζω τη γωνιά...
Πριν μερικά Χρόνια  η μάννα μου μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήμουν χρυσοχέρα και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καταπιαστώ με κάτι και να μην το καταφέρω..
Δεν μου το είπε για να χαρώ..αλλά για να αποδείξει πως παρ όλο που είχα δυνατότητες ..δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου γιατί ήμουν μια άχρηστη τεμπέλα..
Όμως το σόκ το δικό μου ήταν όταν μου περιέγραψε μα το νί και με το σίγμα τί είχα φτιάξει στην κούκλα μου..τότε παλιά..που ήθελα να πετάξω τη φίλη μου στη στέρνα..
Το είχα ξεχάσει το γεγονός ...μέχρι χθες...που ήρθαν στην Αθήνα παλιά μου φιλαράκια και βγήκαμε έξω..
Τούς πήγα στο Αλλαργινό  το ρίξαμε στα ούζα  και η γλώσσα μας λύθηκε..
Άρχισα να τους λέω τα δικά μου.. γνωρίζοντας ότι πάλι δεν θα με καταλάβουν... Όπως τότε ... στις εκδρομές μας.. αλλά το ούζο δεν μ άφηνε να σταματήσω ...να μαζευτώ...
Έλεγα εγώ...γέλαγαν εκείνοι..μέχρι που άρχισαν οι αναμνήσεις απ τα νεανικά μας χρόνια ...
 Και σε μια στιγμή μου λέει ο Στρατής..
Ρε μαλάκα.. Ξέρεις πόσοι ήμασταν  τότε ερωτευμένοι μαζί σου και τί καυγάδες γινόταν πίσω απ την πλάτη σου ??

Ξέρεις τι έκανα τότε Ελιά?
Σήκωσα τα χέρια μου και τους έριξα δυο μεγαλόπρεπα φάσκελα...
Μετά έριξα και σε μένα...
Όταν δε μου έκαναν την πρόταση να τους τραγουδήσω το: Θά 'θελα νάχα μια αγάπη μόνο  ( το αγαπημένο μου τότε .. ) τούς είπα απλά και ταπεινά:
Άντε και γ@@@θείτε ρε μαλάκες..
Στο γυρισμό για το σπίτι μου στάθηκα σε μια άκρη του δρόμου εκεί κοντά στο Καρέα να πάρω αέρα..
Εκεί πήρα τις αποφάσεις μου..
Αφού έμαθα πράγματα που δεν τα ήξερα ύστερα από 50 σχεδόν χρόνια..
μετά από έναν υπολογισμό είδα πως δεν έχω περιθώρια για άλλα 50 ώστε να μάθω ποια είμαι αυτή τη στιγμή..
Και έτσι το αποφάσισα ..θα αυτοθαυμάζομαι , 
θα με χαίρομαι μόνη μου ..
μπορεί και να με ερωτευτώ.... όλα είναι πιθανά..

Σε φιλώ..
Ιόλη......

21/4/13

Αλλο ζεϊμπέκικος..άλλο ζεβζέκικος




Ο ζεϊμπέκικος λοιπόν είναι χορός αντρίκειος πάει και τελείωσε...
Μπορώ να κρεμάσω το τσιγάρο στο στόμα μου.. ( όπως στο αβαταρ μου π.χ. )
Να πάρω το μυστήριο ύφος τύπου κάνε στην μπάντα να περάσω
να μου βαράνε παλαμάκια γονυπετείς οι "μάγκες" ( που στην περίπτωση αυτή δεν είναι και τόσο μάγκες ) αλλά το μόνο που κάνω είναι να γίνομαι καραγκιόζης...
Ο ζεϊμπέκικος λοιπόν είναι χορός αντρίκειος το ξεκαθαρίσαμε ..
Αυτό που δεν έχει ξεκαθαριστεί είναι τι θα πεί αντρίκειος..
Και τι θα πεί άντρας ..
Πολλοί μπερδεύουν την μαγκιά ,  την λαϊκότητα με κάτι αισχρό ..
Αυτό που ακριβώς είναι οι ίδιοι...
Έχουν την εντύπωση πως ο άντρας ο λαϊκός.. δεν του κόβει..είναι χοντροκομμένος στους τρόπους του, ένα παρ ολίγον ζώο με λίγα λόγια..
Έχω συναντήσει μάγκες και λαϊκούς άντρες που οι λεγόμενοι κοσμοπολίτες δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι..
Αυτοί οι άντρες με τα ροζιασμένα χέρια , με τη ροζιασμένη καρδιά έχουν τα μεγαλύτερα αισθήματα ..μόνο που δεν τα διαλαλούν ...
Κλαίνε..πονάνε .. μόνοι τους ..
Και χορεύουν μόνοι τους ...
Γιατί για τέτοιους είναι ο ζεϊμπέκικος...
Είναι η συνομιλία τους πρόσωπο με πρόσωπο με τη ζωή και τον θάνατο..
Όλοι οι υπόλοιποι, όσο καλά κι αν τον χορεύουν δεν διαφέρουν απ τους χοροπηδηχτούληδες των σχολών χορού...

(απ το βιβλίο: Ανήθικες Ηθικές )

ΣΣ. Εχουν γραφτεί διαμάντια στο διαδίκτυο για το θέμα
Και αν τόλμησα να γράψω κάτι κι εγώ απ τη μεριά της γυναίκας ..
είναι γιατί πιστεύω πως αυτή είναι θύμα των παραπάνω πηδηχτούληδων και της νοοτροπίας που κουβαλάνε.. ( ξέρω τι θα μου πείτε και για τις γυναίκες...όμως σε άλλο πόστ..εδώ λέμε για άντρες..)
Νοοτροπία και χορός λοιπόν ??
Νοοτροπία και τραγούδι??

Ναι..Γιατί όχι??

19/4/13

Το Τζάμπο , ο γυιός μου, εγώ και κανά δυό άλλοι...


( Αφιερωμένο στο γυιό μου και σε μερικούς φίλους μου )


Πάντα όλοι όσοι διαφέντευαν τον άμοιρο ( ??? Χα!  ) λαό, η έννοια τους μέσα σε όλα τα άλλα ήταν να εξαφανίσουν ότι αφορούσε την:  παράδοσή του, ότι τον έκανε να θυμάται, ότι τον συγκινούσε , ότι του έδινε κουράγιο..
Με απαγορεύσεις , με αποκλεισμό σε  όσους λόγιους έκαναν το σφάλμα να τον πλησιάσουν  παίρνοντας έστω και λίγο το μέρος του..τις προηγούμενες εποχές. 
 Όπως π.χ τον Ξενόπουλο που τόλμησε να γράψει το : "Πλούσιοι και φτωχοί "
που κάτω απ τον πόλεμο που του εξαπέλυσαν αναγκάστηκε  ( αφού ζούσε απ την πένα του ) να ομολογήσει ότι σ αυτό το μυθιστόρημα δεν ασπάζεται τις θέσεις του ήρωά του.. άλλο τώρα τι ομολογούσε κρυφά  στους φίλους του..
Τώρα αυτά πέρασαν ... Ζώντας σε μια πλέεεερια Δημοκρατία  κανένας δεν μπορεί να λογοκρίνει το έργο ενός δημιουργού..
 Αν όμως θαρρείς ότι οι  καταστάσεις άλλαξαν είσαι γελασμένος..
Μόνο που τώρα ακολουθούν μεθόδους σύγχρονες , όχι για να αποτρέψουν εσένα να διαβάζεις  αλλά να σου διαμορφώσουν ένα μυαλό ώστε να επιλέγουν αυτοί τι θα διαβάσεις.. αλλά και τι θα ακούσεις.. π.χ τραγούδια.. Τον εξευτελισμό της λαϊκής κουλτούρας δηλαδή..
Στα Χρόνια της Χούντας μας είχαν πρήξει με τα αθάνατα δημοτικά τραγούδια απ τη μια ,  ενώ αυτοί οι ίδιοι τα έσπαγαν στης Παμέλας χαρίζοντας χρυσά κομπολογάκια  στις καλλιτέχνιδαι ( σσσου λέω......) και τσάκα τσάκα το κομπολογάκι μου  εφύετο και μεγάλωνε ένα νέο φρούτο  στο μποστάνι του πολιτισμού τους..
Κι ήρθε η Αλλαγή - τιμή και δόξη - και το προχώρησε ακόμα παρακάτω..
Εκοψε μαχαίρι τα δημοτικά τραγούδια και  πρόσθεσε στον πολιτισμό  ( Ναι ..κι αυτή ) οτιδήποτε ακουγόταν και κυκλοφορούσε στας Εθνικάς Οδούς ...
 Και ως Σοσιαλιστική κυβέρνηση της Αλλαγής ( η οποία θα έβαζε και την Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας ) βρέθηκαν πολλού κολαούζοι και σφουγκοκωλάριοι να στηρίξουν το έργο της και σ αυτόν τον τομέα..
Τα παιδάκια κάποιων προαστίων ήδη προετοιμασμένα από πριν,  εισέβαλαν ως λαός στην εξουσία  σε μαγαζιά που δεν θυμάμαι πως τα έλεγαν τότε ( γιατί ένα μικρό αλτσχάιμερ το έχω σε κάτι τέτοια )
με αποτέλεσμα να μαγαζιά αυτά να το γυρίσουν στα ελληνικά ..εξ ού και η ονομασία :Ελληνάδικα..
Να μην αναφερθώ σε μερικούς μάγκες συνθέτες και στιχουργούς που το εκμεταλλεύτηκαν αυτό ..και όχι μόνο για κέρδος  ( τουλάχιστον στην αρχή ) αλλά για να κοροϊδέψουν τους συγκεκριμένους νεαρούς .. με τη ζώνη του παντελονιού  ακριβώς κάτω απ το στήθος και το παπούτσι  με την πετσετέ κάλτσα..
οι οποίοι έστρωσαν μετά στιλιστικώς όταν έγιναν μέλη σε οργανώσεις  του Πασόκ.. και λάδωσε το αντεράκι τους.. ( είναι γάτα ..είναι γάτα σου λέω , ο ψηλός με τη γραβάτα..)
Δεν νομίζω να ξεχνάει κανείς τα πολιτιστικά κέντρα του Γιαννόπουλου
και τις ζεϊμπεκιές ( πρόστυχες, αφού είχαν κάποιο σκοπό ) αρχηγών και μιμητικών "ζωντανών" στελεχών του Πασόκ..
Θα μου πεις τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα της διαφήμισης του Τζάμπο, του Κωτσόβολου , και με τη μάννα του τσάμπα .. αφού όλοι λένε ότι είναι  διαφημίσεις που έχουν πετύχει το στόχο τους ..
Μα κι εγώ αυτό λέω...
Έχουν πετύχει πολλούς στόχους ..και εμπορικούς  και εκπαιδευτικούς ..
Αν δεν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω ..δεν έχεις γιατριά...

17/4/13

Το μέσα.... του έξω...




Για μια στιγμή ένιωσε να βυθίζεται...έτσι όπως νιώθεις να βουλιάζεις ύστερα από μια γερή δόση αλκοόλ...
Αφέθηκε για να δει μέχρι που θα φτάσει ... ίσως να αποκοιμιόταν ..
το έχουμε ξαναπεί..πάντα του άρεσε η νάρκωση κάτω από ιατρική επίβλεψη βεβαίως..

Του είχαν προσφέρει αυτή την απόλαυση πολλές φορές οι γιατροί.... ( τους οποίους ούτε ζωγραφιστούς δεν τους ήθελε)....μα τίποτα άλλο.. εκτός από μικρολεπτομέρειες ... άντε καμιά εξαγωγή πετρωμάτων  ( τρομερή κοιλιά.. το επιστημονικόν σχόλιον )
άντε κάνα κόλλημα οστών.. ( Ρε πως τη σκαπούλαρε το κορμί... με το κουταλάκι το μαζέψανε απ την άσφαλτο (η επόμενη επιστημονική διαπίστωση )

Όχι ..όχι.... δεν είχε προηγούμενα μ αυτούς.. Με τον εαυτό του τα είχε και με την πάθησή του ..
Ήταν ένας χάχας.. Ναι ! Έτσι όπως το ακούς..
Γέλαγε όταν γεννήθηκε ..γέλαγε όσο μεγάλωνε..
Έτρωγε ξύλο ..γέλαγε .. Τον βρίζανε ..γέλαγε.. Τον βάζαν τιμωρία ..ξεκαρδιζόταν..
Και αυτό δεν ήταν καλό γι αυτόν... Γιατί μπορεί να ήταν ένα ζώο αναίσθητο ..αλλά δεν ήθελε να το δείχνει με.. αποτέλεσμα να τον φων΄ζουν οι άλλοι κτήνος...

Πολλές φορές στεκόταν με τις ώρες στον καθρέφτη και πίεζε τον εαυτό του να κλάψει..
Άδικα όμως..Όπως άδικα  έφερνε και ξανάφερνε στο μυαλό του ότι λυπητερό είχε διαβάσει..ή ακούσει..
( Τώρα τελευταία προσπαθούσε να θυμηθεί  ένα ποίημα που είχε διαβάσει σε πολύ μικρή ηλικία  και είχε καταφέρει την έρμη δασκάλα του να επιτρέψει να το απαγγείλει στις εξετάσεις της πρώτης δημοτικού..
" Τα ορφανά επί του τάφου της μητρός των "!  Αρμεγε και κούρευε δηλαδή..
(αλλά ήταν όντως πολύ λυπητερό ποίημα ..και ίσως βοηθούσε ..) Εψαξε μέχρι την Google μπάς και το βρει...αλλά άσε που δεν θυμόταν τίποτα παρά μόνο τον τίτλο  δεν ήξερε και που να το ψάξει ..αφού το βιβλίο ( ??? ) που  είχε διαβάσει  ήταν παλιάς εποχής και επίσης θεν θυμόταν αν λεγόταν Στέντωρ  ή Μέντωρ..

Ήθελε και ονειρευόταν να έρθει κάποτε μια μέρα που θα τον έπαιρναν τα ζουμιά
και θα έκλαιγε με την ψυχή του.. Τα αναφιλητά θα ήταν γι αυτόν βάλσαμο.. Θα έκλαιγε , θα έκλαιγε , θα έκλαιγε και μετά όλο καμάρι θα έβγαζε απ την τσέπη του ένα πακέτο μαλακά μυρωδάτα χαρτομάντιλα και θα τα χρησιμοποιούσε όλα ..με τη μιά...
Δεν θα προσπαθούσε με τίποτα να κρύψει τα πρησμένα του βλέφαρα ..αντίθετα ..θα έβγαινε έξω για να δούν ότι έκλαιγε..!!
Θα έβαζε να τον φωτογραφίσουν για να έχει αποδεικτικά στοιχεία όταν τον έλεγαν σκληρό, άπονο... μέχρι και απάνθρωπο τον είχαν πει...

Βυθιζόταν όλο και πιο πολύ ..
δεν ήταν πια σαν ύπνος..δεν ήταν σαν νάρκωση ούτε σαν μεθύσι..
Μέχρι που όλα σταμάτησαν..Λίγες μπουρμπουλήθρες έσκασαν ..φλίπ..φλόπ..φλόπ..και αυτό ήταν.... ...........

Την άλλη μέρα τον βρήκαν με ένα πακέτο χαρτομάντιλα στα χέρια  κλειστό ..άθικτο..

Πέθανε από πνιγμό..
Αιτία τα δάκρυα που είχαν μαζευτεί μέσα του...
( ...η επιστημονική διάγνωση...)