Ειμαι καλος - ειμαι κακος

Πως να μήν τ'αγαπάς;Και πώς να μην αναρωτηθείς τον τρόπο που επεξεργάζεται το μυαλουδάκι του το θάνατο του συντρόφου του;

Και σε τι διαφέρει η κραυγή του απ’ την αντίστοιχη δική μας….Ο θρήνος του….
Εε!...ναι λοιπόν…..Πεθαίνω για τα ζώα ,ενώ για τους ανθρώπους δεν είμαι σίγουρη. Και ποιός ευθύνεται για το δεύτερο; Δεν μ’ απασχολεί! Εκείνοι ξέρουν....

Το τραγούδι χαρισμένο σ'ενα φίλο (αφού πρώτα του το έκλεψα) καθώς επίσης και σ'έναν άγγελο, .....ξέρουν κι'αυτοί.

Να με παίρνανε τα σύννεφα,οι άνεμοι,τα κύματα

Να μιλάει ένας Μυτιληνιός για τη Μυτιλήνη (μπορεί να σας πεί και ψέμματα χωρίς να το θέλει) είναι σαν να μιλά για τον εαυτό του,γιατί είναι και ο ίδιος ένα κομμάτι του τόπου του, ένα κλαδί ας πούμε από λιόδεντρο, ήτε μένει εκεί ήτε ακόμα χειρότερο μακριά της.

Αλλά σκέπτομαι πάλι πως στη μυστική και ανεξερεύνητη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης...και η φαντασίωση είναι αλήθεια.Το έχω δοκιμάσει ...το ξέρω καλά. Οτι κι'άν πεις ωστόσο αυτό είναι το νησί μας.Ενα κομμάτι ευλογημένο από χίλιες μυστηριώδεις δυνάμεις από αρχαίες θεότητες του ουρανού και της γής, από χριστιανικά ερημοκλήσια που είναι σκορπισμένα στις λαγκαδιές του, ίσαμε ακόμα κι' από μας τους ίδιους τους ντόπιους καλαμαράδες του ερασιτέχνες και μή που φτιάχνουν ή απλώς εκφράζουν το θρύλο του.

Η διαχυμένη στη φύση δύναμη και ομορφιά του ανασκαλεύει ήρεμα και ανεπαίσθητα τα σπλάχνα του ανθρώπου, και στρέφει πίσω τη σκέψη του στις ομιχλωδεις αρχές της ζωής.

Δεν μπορεί........κάτι θ'αφήνει τούτο στο χαρακτή

ρα μας. Ναι, δέν μπορεί! Μέσα σ'αυτή την παράξενη ατμόσφαιρα κι'εμείς οι Μυτιληνιοί παίρνουμε κάποιο στοιχείο αρχέγονο και ταυτόχρονα καλλιεργημένο.. μια πίστη στην ύλη της γής, που διαφεντεύει τη ζωή και τον θάνατο και μιά (το ίδιο χαρακτηριστική) απέχθεια σε ότι είναι πρόσθετο.......κοινωνικό μεγαλείο.....αξίωμα, κούφια λόγια, και ότι άλλο θαμπώνει αυτό το θαύμα που είναι ο άνθρωπος καθαυτός.

Τόσο, που μας παρεξηγούν.Και την αγάπη μας ακόμα αν αυτή έχει διαφορετικό αποδέκτη απ' το δικό τους.(γειά σου ιβαν)

Η συνέχεια σε μια άλλη χρονική στιγμή

Και ώς γόνος ατίθασων Αιολέων, το κείμενο είναι ανερυθρίαστα κλεμμένο και αναιδώς παραποιημένο

Και όταν χάνονται οι λέξεις ......επανέρχεσαι

Λέξεις….που υπάρχουν και πλανιόνται γύρω σου, απλώνεις τα χέρια σου , τις αρπάζεις και φτιάχνεις στοίχους, ζωγραφίζεις .Λέξεις που σε παρασύρουν σε ό, τι θα ήθελες να ήταν…και βαυκαλίζεσαι, και αναρωτιέσαι γι’ αυτή την εναλλαγή των συναισθημάτων σου. Όμως …εσύ φταις…Οι λέξεις, του μυαλού σου ήταν. Της δικής σου πλάνης. Και ….το φοβόσουν ……Κι’ απόφευγες να κοιτάξεις μάτια γιατί ήξερες πως τίποτα δεν υπάρχει.

Και όταν το αποφάσισες χάθηκαν όλα…και οι λέξεις και η μουσική…(χα -χα …η μουσική) και στη σκηνή ανέβηκε ο θεατρίνος που φοβόσουν, γυμνός, ολόγυμνος. Να κοιτάς πάντα τα μάτια….μη δέχεσαι να σου ταράσσουν τη ζωή….έκανες τόσο κόπο να τη στρώσεις.

Κι’ όταν σου τελειώσουν οι λέξεις είναι ανώφελο να ψάχνεις, να ρωτάς να ενδιαφέρεσαι. Αρκεί ,που κατάλαβες την (αξιολύπητη) πρόθεση του άλλου..

ΥΓ. Ηθοποιός …. Λέξη που την καταχραστήκαμε, κατά το δοκούν και έγινε τρόπος ζωής μας.
(έγραψε η Ιόλη...παλιά..πολύ παλιά)

Ιδού .........ο ένοχος

Η Ιόλη.......η κ.Μοντεσσόρι.......και ο χρόνος.

Την Ιόλη, μόνο ένας που θα τη ζούσε θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Τώρα κατά πόσο θα την άντεχε αυτός ο «όποιος»… άγνωστο. Παρά τα ελαττώματα ή προτερήματά της για ένα πράγμα τη θαύμαζα…… ίσως γιατί δεν το είχα εγώ. Για την αποφασιστικότητα της. Σκεπτόταν , αποφάσιζε και ενεργούσε εν ριπή οφθαλμού. Ελάχιστες φορές είχε πέσει έξω, μα αυτή το διασκέδαζε λέγοντας « δεν πειράζει.. έμαθα…. για την επόμενη φορά»

Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση όταν μου εξομολογήθηκε ότι την απασχολούσαν σκέψεις για τις ποίες αδυνατούσε να πάρει μια απόφαση. Δεν είναι της στιγμής τι είδους απόφαση έπρεπε να πάρει. Εξ’ άλλου δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η Ιόλη χτυπιόταν….στο σπίτι, στη δουλειά, στις παρέες, μέρες και νύχτες. Άρχισαν δε να την απασχολούν πράγματα στα ποία ποτέ δεν έδινε σημασία μέχρι τώρα: «μήπως, εάν, πρέπει» κτλπ, κτλπ και όλα όσα βασανίζουν ένα αναποφάσιστο πλάσμα όπως η αφεντιά μου.
Όταν δε μου είπε «φιλενάδα έλα απ’ το σπίτι να με βοηθήσεις να πάρω μια απόφαση» έπεσα απ’ τα σύννεφα. Επίσης κολακεύτηκα και έτρεξα αμέσως να δώσω τις συμβουλές μου, γιατί επί πλέον αυτή η πρόσκλησή της ανέβασε την αυτοεκτίμηση μου και με σήκωσε… ίσαμε και μισό πόντο απ’ το χώμα..

Την πόρτα του διαμερίσματος μου την άνοιξε η κυρία Μοντεσσόρι, η μαμά της φίλης μου . Η κυρία Μοντεσσόρι υπέρ’ αρκετών Μαϊων εξ απαλών ονύχων ήταν κολλημένη με την τεχνολογία. Και επειδή είχε τόσες ηχογραφήσεις δεκαετιών πίσω (ούτε η ΝΕΤ να ήταν) παραμυθάκια, τραγουδάκια που προσπαθούσε να τα μεταλαμπαδεύσει στ α πιτσιρίκια της Ιόλης , εξ’ ου και το’ όνομα!!!

Πίναμε τον καφέ μας σε βαριά ατμόσφαιρα. Δυο κουβέντες έπρεπε να πει!!!! Ένα τηλεφώνημα να κάνει!!!! Τόσο δύσκολο πιά;……Μέχρι που ήρθε ο από μηχανής Θεός……η Μοντεσσόρι: Ιόλη εγώ, τον αγόρασα τον σκληρό δίσκο…….από εδώ απ τη γειτονιά……..
Τι…..μου λες….ρε μάνα ……..τώρα; Αφού σου είπα ότι θα σου τον αγοράσω εγώ….μα να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου; Οπότε:
Όχι κόρη μου, δεν κάνω του κεφαλιού μου, απλώς οι ρυθμοί αλλάζουν όσο περνάνε τα χρόνια…….και εγώ χρειάζουμαι γρήγορους ρυθμούς….για να προλάβω να ζήσω πράγματα. Σε τρία λεπτά η Ιόλη είχε αποφασίσει, είχε πάρει το περιβόητο τηλέφωνο, ( που καταλάβαμε σε ποιόν ) και παρουσιάστηκε μπροστά μας γελαστή και ερωτευμένη….

( Εμπνευση από μιά κλεμμένη φράση)

Όσα δεν σου είπα......Ιβαν

Που όμως εσύ τα γνώριζες.Φαινόταν στα μάτια σου , στη στάση σου ,στο κεφάλι σου ,που έγερνες πότε απ'τη μιά ,πότε απ' την άλλη παρακολουθώντας την κάθε μου κίνηση ,ακόμα και τη σκέψη.

Οι τελευταίες μας μέρες...πέρσι τον Αύγουστο ,ήταν οδυνηρές , μέσα σένα κόσμο που κανείς δεν μας καταλάβαινε.

Είναι ηθική πράξη η ευθανασία;

Έπρεπε.......; Το ήθελες; (Φωνή βοώντος )

Δεν πρόλαβα να σ'ευχαριστήσω Ιβάν......Ιβανάκι μου.

Για το κρυφτό που παίζαμε...

Για την επιμονή σου να ξυπνήσω το πρωϊ, τραβώντας μου τα σεντόνια...(πόσες ανατολές κέρδισα..)

Ακόμα και για τις εμμονές σου..να τσακίζεις τα τσιγάρα μου, να μήν παίζω φυσαρμόνικα (τόσο χάλια έπαιζα;) Σου έλεγα μήν τρέχεις......μη χοροπηδάς...γιατί άν πάθεις κάτι θα πεθάνω.

Έφυγες και εγώ ζώ.

Σου είχα τάξει να πάμε στο νησί.....να νιώσεις ελεύθερος.....δεν μπόρεσα.

Το ήξερες πως σ'αγαπούσα; Μόνο αυτό θα μαλάκωνε τον πόνο μου.

ΥΓ.Οι δεκαοχτούρες έρχονται στο μπαλκόνι μας..ξέρω πως δεν θα ήθελες ,αλλά τις ταϊζω.

ΥΓ2 Όπου και να'σαι να είσαι καλά. Βλέπεις ακόμα κι'ο παράδεισος είναι αλλονών...δικαίωμα.

ΥΓ.3 Δεν βρήκα το τραγούδι μας.. και δεν ταίριαζε το τραγούδι του Καννέλου.

.....Μόνο λίγο....χώμα

Όχι, δεν θέλω τίποτα να μου φέρεις απ' το νησί.
Ούτε ούζο,ούτε σαρδέλες Καλλονής.

Θέλω μονάχα,μια εικόνα του σπιτιού μου να μου φέρεις.
Ναί...,ναί..., εικόνα, καλά άκουσες..δεν ήθελα να πω φωτογραφία.
Άραγε υπάρχει κάμερα που καταγράφει το παρελθόν;  Πήγαινε φιλενάδα, εύκολα θα το βρεις
Στα πόδια του ακόμα υπάρχει η μαρμαρένια βρύση με του παππού το όνομα επάνω.
Εκεί στάσου, η λίγα βήματα ποιο πίσω για νά'χεις πλάνο,
και τράβα με τη μαγική σου κάμερα,
το κοριτσάκι που κάνει κούνια στην κουμαριά,
που τρέχει, που τραγουδάει,
που μαζεύει κουκουνάρια.
Κι'άν ακούσεις ψιθύρους, μη φοβηθείς...., το σπίτι θα'ναι,
που ψάχνει, που αναζητά , και που στοιχειώνει τα αρπακτικά..που το πατήσαν.
Τίποτα να μη μου φέρεις...... Μόνο ένα κλαράκι βάγιας,
η ένα λουλούδι πικροδάφνης της αυλής μας.

Το κτήνος.....μέσα μας!

Σε πέντε μέρες από σήμερα,ας μας ταξιδέψει ο νους.. και τα τυφλά μας μάτια ας κοιτάξουν τα παιδιά που έπιναν βιαστικά το γάλα τους και τιτιβίζοντας ,τρέχαν για το σχολείο...Κι' οι μάννες τα καμάρωνα στην πόρτα......κι' οι δάσκαλοι περίμεναν να τα διδάξουν....

Σε πέντε μέρες από σήμερα ας κρυφακούσουμε τους δυο ερωτευμένους,που από δίπλα μας περνούν: Θα σ'αγαπώ...αιώνια.....Κι'εγώ,της απάντησε....για πάντα...κι 'ακούμπισε το χέρι του στη φουσκωμένη της κοιλιά..ν' ακούσει τη ζωή....

Σε πέντε μέρες από σήμερα ας στρέψουμε τα μάτια στον ουρανό......Συχώρεση δεν θα μας δώσει..μα θα δούμε την Enola Gay..(τι ειρωνεία!...μάννα κι' αυτή.....)να κουβαλά ετοιμόγεννη στα σπλάχνα της το Little Boy της.

Σε πέντε μέρες να θυμηθούμε..... να ντραπούμε! !Να θυμηθούμε να...σκεφτούμε...Και να ζητήσουμε συγνώμη....Απ' τη Χιροσίμα.....και το Ναγκασάκι!!!

ΥΓ. Πατέρας όλων ειν 'ο πόλεμος,είπε ο Ηράκλειτος.
Τη μάχη και το σκοτωμό;άραγε εννοούσε;
Η τάχα των πάντων την αέναη κίνηση;