.....mon nom est Madame Susu

-Καλώς τα μάτια μας τα δυο
τι τρέχει Ιόλη;
- Εντάξει.. μωρέ.. καλά!!
- Ναι … ναι σε ξέρω λέγεεεε !
- Μπορεί κάποιος να σε χαρακτηρίσει από ένα τυχαίο γεγονός;
- Δεν καταλαβαίνω!!!
- Λοιπόν… εγώ σκυλιά –γατιά δεν είχα τόσα χρόνια.. ξέρεις λόγω της δουλειάς.
- Θα πάρεις σκυλί…. Θα πάρεις σκυλί….
- Σκάσε .. κι άκου….
- ………
Μέχρι που οι διπλανοί μου έφεραν στο σπίτι τους ένα κουταβάκι..
Δυο παλάμες ήταν…
Όταν το πήρα αγκαλιά με κατούρησε… και κατουρήθηκα….
Την επόμενη μέρα που πήγα να το δω… έλειπε.
Το είχαν πάρει οι παραδιπλανοί μου είπε η φίλη μου: γιατί αυτό θα μας έτρωγεεεε!
ξέρεις τι «μάρκα» ήταν; Έτσι μου είπε …. Μάρκα.
- Ντόπερμαν!!!! Και τα μάτια της αγριέψανε στη θύμηση του τέρατος…
Δεν το ξανά είδα το σκυλάκι αλλά μάθαινα νέα του…
Περιττό να σου πω πως άλλαξε και γνώρισε όλα τα σπιτικά της γειτονιάς
απ’ τα οποία αποχωρούσε κατόπιν ωρίμου σκέψεως και συσκέψεως, των μελών
της υποψήφιας οικογένειάς του.. Ο φόβος παντού ο ίδιος…. Θα μας φάει….
Όταν έμαθα ότι πάλι το σκυλί το ετοίμαζαν να το σουτάρουνε δεν σκέφτηκα….
και πήγα και το πήρα…
Θα μου πεις τώρα γιατί το έπαιρναν ; Γιατί επέμενε… ο κύρης του σπιτιού….
Ο άντραςςςςςςε…… που νόμιζε πως με το σκυλί θα αποκτήσει κύρος.
Και ίσως το κύρος να ήταν τόσο μεγάλο που θα γιάτρευε «πάσα νόσο» Ναι ό,τι σκέφτηκες εννοώ.
Από εκείνη τη μέρα άρχισε ο πιο γλυκός Γολγοθάς….
Κάναμε μέρες να κοιμηθούμε και οι δυο γιατί εγώ ήθελα να κοιμηθεί στη γωνιά του
Κι’ αυτό ήθελε να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου…. Και υποχώρησα.
Ο γιατρός επέμενε να του κόψει τα’ αυτιά εγώ όχι…. Μα υποχώρησα
όταν μου εξήγησε τον λόγo.
Άρχισε να με δαγκώνει…. Έπεσαν όλοι πάνω μου να το δώσω…Όταν το σκυλί σε δαγκώσει θα το ξανακάνει.. οι ειδήμονες … τα ντόπερμαν τρελαίνονται όταν μεγαλώσουν… στα ντόπερμαν μεγαλώνει ο εγκέφαλος γι’ αυτό τρελαίνονται…
Μέχρι που δεν πατούσε κανένας στο σπίτι…… Και αυτό το τι χαρές έκανε όταν τους έβλεπε… Ήταν όμως το μέγεθος και ράτσα που φόβιζε…. Και η αδρεναλίνη τους που την καταλάβαινε ο μικρός.. και στάση τους. Καλά κάνανε και δεν ξαναπάτησαν.
Και μένα μέχρι να ενηλικιωθεί με έτρωγε…. Έμαθα τα χούγια του…. Έμαθε τα δικά μου και μεταλλάχτηκε σε σκυλάκι του καναπέ….που δεν τον χωρούσε…
Κλείστηκα για δέκα χρόνια μέσα….. Χάθηκες βρε παιδί μου…οι φίλοι.. και μετά καπάκι η πιο απαίσια ερώτηση ενδιαφέροντος : Πόσα χρόνια ζούνε;
Δεν θα σου πώ τίποτα άλλο Ελιά παρά μόνο αυτό: Μ’ είπαν μικροαστή… κάτι τομάρια με διανοουμενίστικες και μή κομματικές παρωπίδες..
Μ’ είπαν ψώνιο …. Μ’ αποκάλεσαν γεροντοκόρη (αυτό δεν κατάλαβα που κολλάει.)
Με φώναξαν σκυλού…. Κιόλα αυτά γιατί αγαπούσα το σκυλί και ένοιωθα ότι έχω ευθύνη που το πήρα ενώ αυτό …όχι που γεννήθηκε… Ότι σκατά «μάρκα» κι αν ήταν.

- Ναι …. Ιόλη μου… όμως πρέπει να παραδεχτείς ότι υπάρχουν και ψώνια…και…
- Χέσε με.. Ελιά …. κι’ εσύ!!!!!!!!!!