Κι όλα τα ίδια μένουν..

Παλιά δημοσίευση από την Μαϊστρα..
Πιο παλιά ιστορία σε νέους άγριους χρόνους..
Ίδια θα μείνει ποιος ξέρει για πόσο.. Η ισότητα των δύο φύλων για μερικούς είναι εδώ..
Και η σωτηρία της Ελλάδας για μερικούς είναι εδώ..
Κι αυτοί που αγαπούν την Ελλάδα εδώ… όλοι..
Μόνο κάποια ψιλοπράγματα και κάποιοι αόρατοι είναι απόντες όπως πάντα..
Μην σκας… αλήτες είναι…

8 του Μάρτη
Αύριο...θα ξυπνήσω πρωί … πολύ πρωί
Είναι η «γιορτή» της γυναίκας. Η «μέρα» για άλλους
Γι αυτό θα ξεκινήσω βάφοντας τα παπούτσια του Μήτσου.
Του δικού μου Μήτσου. Γιατί έτσι θέλω.. χωρίς λόγο.
Θα του μαγειρέψω το φαί που του αρέσει.. Σουτζουκάκια πολίτικα χωρίς πολλές σάλτσες.. ακριβώς όπως η ζωή μας..

Πριν απ όλα αυτά θα δώσω ένα φιλί και μια συγνώμη στο γιό μου
Χθες όπως γάζωνα (φασσονίστρια είμαι) ή βελόνα της γαζωτικής του πήρε
το δάχτυλο.. Ούτε που κατάλαβα τίποτα απ το κλάμα του.. Δεν το άκουσα..

Πήρα είδηση πως κάτι έγινε όταν η μηχανή μου έκανε διαφορετικό θόρυβο..
Πάγωσα …κέρωσα! Πώς θα βγει η δουλειά!
40 λεπτά το κομμάτι… 75 η φρατζόλα… και τα υπόλοιπα;
καταναλώνω περισσότερα απ ότι παράγω.. έχουν δίκιο.

Το αίμα στο δάχτυλο του γιου μου με συνέφερε.. Ουφ! Ευτυχώς!
Εντάξει η μηχανή!
-Μαμά …λίγο χτύπησα…δεν πόνεσα… μην ανησυχείς..

Θα πονέσω εγώ.. και θα ανησυχήσω μετά όμως.. όταν βγάλω την παραγωγή..

Φαντάζομαι την ώρα που θα γυρίσει ό Μήτσος..
Ο χαζός μου Μήτσος.. δεν ξέρει πώς τον παραφυλάω απ το μπαλκόνι όταν έρθει ή ώρα της επιστροφής του και τον καμαρώνω μα και τον πονάω όπως τον βλέπω να προχωρά κουρασμένος, με κυρτούς τους ώμους και την απελπισία στο πρόσωπο.

Ο δικός μου Μήτσος.. που μόλις μπει στο σπίτι είναι άλλος άνθρωπος , γελαστός
ξεκούραστος και ναι…. έχει κουράγιο να στρώσει και το τραπέζι σώνει και καλά..
Ότι και να κάνω γι αυτόν είναι λίγο… νευριάζω όταν μου λέει το ίδιο..

Στη «γιορτή» (πές την όπως σε βολεύει) της γυναίκας θα μείνω στο σπίτι.
Δεν θα μοιράσω γαρύφαλλα στις φάμπρικες
Τι να τα κάνουν τα γαρύφαλλα όταν υπάρχουν γυναίκες που ξεχάσαμε,
διαγράψαμε, προδώσαμε…. και μαζί μ αυτές και τη ζωή μας.
Θα κάτσω σπίτι..

Ούτε λόγος για ξεσαλώματα και γλέντια με γυναικοπαρέες..
Η προστυχιά υπήρχε πάντοτε.. ήθελε όμως την δική της γιορτή για να ανέβει στα τραπέζια και να χορέψει τσιφτετέλι..

Σήμερα είναι ή μέρα του Μήτσου και η δική μου..
Θα κλάψουμε θα γελάσουμε και θα ενώσουμε σφιχτά τα χέρια μας το βράδυ
μπήγοντας τα νύχια στη σάρκα μας μέχρι να ματώσει.. γνωρίζοντας πως την ζωή αυτή άλλοι την επέλεξαν για μας.