Εθνέμποροι.. Γουρούνια.. Δολοφόνοι..

Ο αριθμός του τηλεφώνου που έπαιρνα δεν ανταποκρινόταν..
Μαύρες σκέψεις και εικόνες πρόβαλαν στο μυαλό μου, απ αυτές που δεν μπορείς να τις διώξεις και που όσο περνά η ώρα μεγαλώνουν σε κάνουν να τρέμεις και να σχηματίζεις στο καντράν ξανά και ξανά τον ίδιο αριθμό αγνοώντας τη φωνή που σε κοροϊδεύει μέσα σου υπενθυμίζοντάς σου ότι πήρες πριν λίγα δευτερόλεπτα..
Σε λίγο το κεφάλι αρχίζει ανεξέλεγκτα να τρέμει χωρίς να μπορεί να το κουμαντάρει ο λαιμός σου και τα πόδια σου να λυγάνε καθώς στο τασάκι καίνε τα τρία τσιγάρα που έχεις ανάψει ενώ το χέρι σου μπερδεύεται αν θα πρέπει να αφήσει το ακουστικό κάτω για να ανάψει το τέταρτο..
Την γνωρίζω καλά αυτήν την ασθένεια.. Είναι μια αρρώστια που την απέκτησα μετά την γέννηση του παιδιού μου.. Προσπαθώ πάντα να την κρύβω και τα καταφέρνω αλλά όχι πάντα. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές είμαι μόνη στο σπίτι.. Όπως τώρα..
Το τηλέφωνο εξακολουθεί να μην απαντά και περνώ στην δεύτερη φάση της αρρώστιας μου.. Το σώμα μου αρχίζει να κινείται ρυθμικά πάνω στο κάθισμα, μια εμπρός μια πίσω.. μια εμπρός μια πίσω..
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης εδώ δεν λειτουργεί παρ όλες τις προσπάθειές μου και το μόνο που καταφέρνει είναι να με κάνει να βγω έξω και να τρέξω μέχρι το σπίτι της Μαρίας ελπίζοντας πως είναι κει και απλά δεν ακούει το τηλέφωνο..
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε απ την ώρα που χτύπησα το κουδούνι της μέχρι την ώρα που άνοιξε την πόρτα και με κοίταξε έκπληκτη ρωτώντας με ανησυχία:
- Τι έπαθες ??
Δεν μπήκα μέσα.. δεν χρειάστηκε…απ την μισάνοιχτη πόρτα ένας νεαρός που σήκωσε το χέρι χαιρετώντας με.. ο γιος της …ο μπάτσος.. της ομάδας Δίας..
- Α! να χαθείς ! Σήκωσε το τηλέφωνο ρε ζώο !! της απαντώ και κάνω στροφή και φεύγω..
Με την Μαρία και την οικογένειά της έχουμε ρίξει ομηρικούς καυγάδες..
Έχω βρίσει τον άντρα της , το γιό της, άμεσα και κατάμουτρα, καθώς και έμμεσα φωνάζοντας συνθήματα εναντίον των μπάτσων..

Και τώρα σε σένα συνμπλογκερά μου.. και επαναστάτη μου..
Δεν φτιάχνω ήρωες… δεν είμαι τηλεόραση κι ούτε δημοσιογράφος. Γιούς γεννάω..Και ήρωες φτιάχνει η ζωή.
Και η καρδιά μου δεν κόβεται στα δυο.. Δεν επιλέγει με ποια μάννα θα πάει.. με την μάννα του Γρηγορόπουλου ή με την "Μαρία"..

Κι όσο και να μισώ τους μπάτσους γνωρίζω τι και ποιος φταίει και δεν θα τους κάνω ποτέ ήρωες.. Δεν αγνοώ τα αντίθετα στρατόπεδα που βρισκόμαστε και εκείνοι δεν το αγνοούνε απλά υπακούνε.. Το περίεργο θα ήταν το αντίθετο..
Φτύνω λοιπόν τα προεδρικά φιρμάνια που λυπούνται τα δυο νεαρά παιδιά και αλλοίμονο αν δεν το έκαναν.. γελάω με τις μαύρες σημαίες των περιπολικών και αναρωτιέμαι με την ολιγόωρη λευκή απεργία που εξήγγειλαν οι αστυνομικοί :
Δηλαδή … θα κάνετε διάλλειμα και στην Κερατέα??
Δηλαδή αν γινόταν μια πορεία κατά την διάρκεια της «στάσης» σας όλα καλά??
Δηλαδή αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη πρεσβεία και στο γραφείο του Χρυσοχοϊδη είναι το προσωπικό ασφαλείας που συνήθως φροντίζουμε να υπάρχει σε μια απεργία?? Ρωτάω ..γιατί λευκή απεργία δεν έχω κάνει ποτέ.. Απεργία του κώλου θα έλεγα αλλά θα παρανοηθεί..