Ο κύκλος των χαμένων κοριτσιών

Οι τρείς κοκκινοσκουφίτσες

Τρεις ήταν σίγουρα
για κοκκινοσκουφίτσες δεν μου έμοιαζαν.. (και αν έβλεπα στα χέρια τους λυχναράκια χωρίς αρκετο λάδι  κάποιον να περιμένουν.. θα μπορούσα σίγουρα να σας πω από ποια παρέα κορασίδων το είχαν σκάσει.. ) αλλά αφού έτσι λέει το παραμύθι...
Ξεκίνησαν λοιπόν και οι τρεις ένα βράδυ πανσελήνου να πάνε βόλτα .. Το φεγγάρι ακόμα δεν είχε σκάσει μύτη και καθώς ήταν αδύνατον να με δούνε ..
και καθώς επίσης είμαι περίεργη ..κάνω μια μπράφφ. και χώνομαι στο πορτ μπαγκάζ
αφού ποτέ δεν μ έπαιρναν μαζί τους μην τους κάνω ρεζίλι με τα παλιόρουχα που φορούσα γεμάτα στάχτες και μουντζούρες.. λόγω της δουλειάς μου..
Στον δρόμο σιγουρεύτηκα ότι ναι... επρόκειτο περί κοκκινοσκουφιτσών ..
Άκουσα να τις μιλά ο λύκος..
Συνθηματικά  βέβαια γιατί απ το: στρίψε στα 200 μέτρα δεξιά , και απότομη στροφή στα 500  π.χ. τι να καταλάβει κανείς..
Μετά αποδείχτηκε ότι ούτε αυτές δεν καταλάβαιναν
Έλεγε ο λύκος ...πήγαιναν αυτές...άρχισα να ψιλοκοιμάμαι στο πόρτ μπαγκάζ  εγώ..πόση ώρα πέρασε δεν ξέρω..

Ξύπνησα όταν ήδη είχαν φτάσει στον προορισμό τους ..
Άκουσα ομιλίες του τύπου
- Σας παρακαλώ το Αμαλίειο θέατρο μήπως ξερετε να μας πειτε που είναι??
- Εδώ τους απαντά μια άγνωστη φωνή..
Οπα λέω εγώ και σαλτάρω έξω..που λόγω της νονάς μου της καλής νεράιδας είχα γίνει  αόρατη..

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η πανσέληνος είχε βγει και ήταν αρκετα ψηλά.. αρα θα πρέπει να ήμουν πολύ κουρασμένη για να κοιμηθώ τόση ώρα.. 
Ήταν και η γλυκιά φωνή του Λύκου που με νανούρισε..

Το δεύτερο ήταν ένα φυλάκιο - σκοπιά? που μέσα ήταν ένα σκυλί και ένα αγόρι..
-Μπορείτε να σηκώσετε την μπάρα να περάσουμε ρωτά η μια κοκκινοσκουφίτσα
- Δεν μπορώ γιατί έχουν περάσει πολλά αυτοκίνητα και δεν υπάρχει χώρος αλλά θα σας ανοίξω για να παρκάρετε και θα πάτε με τα πόδια..καμιά τρακοσαριά μέτρα είναι..
- Ευχαριστούμε λέει η δεύτερη κοκκινοσκουφίτσα
Η τρίτη είχε πιάσει κουβέντα με τον σκύλο τον οποίον δεν τον άφηνε να αρθρώσει λέξη και ο καημένος αρκέστηκε να την ακούει γέρνοντας το κεφάλι του πότε δεξιά πότε αριστερά σημάδι μερικών σκυλιών ότι ακούν προσεκτικά..

Από κεί και μετα έζησα ένα θρίλερ ..Δρόμο πήραν δρόμο αφήσαν  ερημιά παντού κι ούτε ένα φως.. μια εκκλησιά περίεργη σαν να γοτθιοέφερνε..
μερικά αγάλματα φωτισμένα απ το φεγγάρι σου έδιναν την εντύπωση πως ήσουν σε νεκροταφείο..και οι ηλίθιες προχωρούσαν..
Προχωρούσαν και σχολίαζαν κι από πάνω..
- Χάλια χρυσή μου ...χάλια..
- Μα επιτρέπεται να μην υπάρχει κανένα φως ...καμιά πινακίδα??
Το ότι πήγαιναν σε αρχαία τραγωδία  σε θερινό θέατρο αλλά δεν ακουγόταν
κανένα: Ωιμέ !!
κανένα:   Αλί αλί και τρις αλί !!  βεβαίως δεν τις προβλημάτισε.. τις κατάξανθες..
Όταν αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω ήδη είχαν περπατήσει 500 μέτρα..

Στα 500 μέτρα να πάνε και στα 500 να γυρίσουν δεν μπορώ να υπολογίσω πόσα μέτρα έκανε η πανσέληνος  για να σας πω πόση ώρα πέρασε..
Όπως δεν μπορώ να σας πω πόση ώρα φάγανε ακούγοντας τα λάγνα λόγια του Λύκου που τις έστειλε πρώτα Κεφαλάρι μετά Κηφισιά για να τις πάει στο Μαρούσι που ήταν το θέατρο..
(Να μη ξεχάσω να πω ότι ο  σεκιουριτάς , όταν τον ξαναρώτησαν στην επιστροφή..τους απάντησε όχι ..το Αμαλίειον ΔΕΝ ήταν εκεί.. Εκεί ήτο το κτήμα ενός Συγγρού.. που το καλοκαίρι γινόταν παραστάσεις) αν είχα φωνή ..θα τον ρωτούσα ποιο καλοκαιρι.. πρό Χριστού  ή μετά?
αλλά τα ξωτικά δεν μιλανε..είναι νόμος..
Όταν έφτασαν ...η παράσταση είχε αρχίσει προ πολλού..
Θέσεις δεν υπήρχαν..τους έφεραν καρέκλες..
Εγώ σκάλωσα στα κλαδιά ενός ευκαλύπτου και απόλαυσα την Πανσέληνο..
αφού ούτε άκουγα τον χορό λόγω του θορύβου  απ τα αυτοκίνητα της Κηφισίας
παρά μόνο την Κλυταιμνήστρα και τον Αγαμέμνονα..που λόγω περασμένης ώρας δεν είχαν και πολλά να πούν..
Δεν μπορώ λοιπόν να σας πώ αν είδα μια καλή παράσταση ή όχι..
Μπορώ όμως να σας πω ότι την στιγμή που η Κλυταιμνήστρα  βουτηγμένη στο αίμα πάνω απ το σφαγμένο πτώμα του Αγαμέμνονα έβγαλε την σπαραχτική κραυγή φωνάζοντας:  -  Ιφιγένειαααααααααααα !!!! (που θες δεν θες θα ανατριχιάσεις..)
άκουσα τη μια ξανθιά να λέει στις δυο άλλες..
- Καλά ρε αδερφές μου..Αυτός ο ηλίθιος σεκιουριτάς όταν έλεγε να προχωρήσουμε με το πόδι 300 μέτρα μέσα στο κτήμα ..τί εννοούσε...??

Το φεγγάρι μεσουρανούσε...
Η Κλυταιμνήστρα ( Κ.Καραμπέτη ) ο Αγαμέμνωνας ( Μ. Χατζησάββς), η Κασσάνδρα (Θεοδώρα Τζήμου )  και όλοι οι συντελεστες άψογοι
Τα κουστούμια και η μικροφωνική όχι..
Το Θέατρο...ας μην το συζητήσω..

Κοιμήθηκα το βράδυ με τον ήχο στ αυτιά μου της μουσικής του κλαρινέτου που συνόδευε την παράσταση
και με την φωνή μιας μάνας να φωνάζει το όνομα της νεκρής κόρης της..
Και το φεγγάρι πήγαινε να δύσει...



( όπως θα δύσει και το πνεύμα μου όταν πάρουν είδηση οι κοκινοσκουφίτσες τι έγραψα)