Η ξανθιά...

Άτιμο θηλυκό σου λέω … Την  έχω γνωρίσει ..

Χώνεται μέσα στους πόρους του κορμιού σου  μέχρι να βρει κόκαλο..

Κολλάει πάνω στο δέρμα σου  κι αρχίζει να δουλεύει..Και τότε αρχίζει το θαύμα..

Ξανθό σχεδόν κεχριμπαρένιο το χρώμα της  με ανταύγειες ασημένιες  - θαρρείς θρεψίνης-   σε τρέφει  και  σε μεταμορφώνει..αν την αντέξει ο οργανισμός σου..

Αν δεν την αντέξεις συνεχίζεις την μίζερη ζωή σου βλαστημώντας , φτύνοντας και αναθεματίζοντας την ώρα που γεννήθηκες..

Στην αντίθετη περίπτωση  νοιώθεις στην αρχή μια γλυκιά νάρκη που σε κάνει να διστάζεις να πιείς τον καφέ ( που έφτιαξες να σε συντροφεύει μέχρι το σχόλασμα)  μην τυχόν και συνέρθεις την στιγμή που αρχίζεις και γίνεσαι ένας μικρός θεός της δημιουργίας..

Τα χέρια σου  οδηγούνται από μόνα τους ,

η φαλτσέτα χορεύει στα δάχτυλά σου ,

σε χάνει ο κόσμος ( χωρίς να τον χάνεις εσύ )

και σ έναν άλλον γεννιέσαι όπου όλα είναι πιο έντονα..οι χαρές , οι λύπες, η σκέψη , η λογική …

όλα πλήν της βλακείας και της ανοησίας που δεν τολμούν να σε πλησιάσουν …

Φτύνει  σίδερο   μπουκωμένο από καρφιά το στόμα σου και το σφυρί ανεβοκατεβαίνει  μα δεν το ακούς..

Το μυαλό σου δουλεύει τόσο γρήγορα όσο τα χέρια σου .

.αν μπορούσε κάποιος να το αφουγκραστεί  δεν θα έβγαζε άκρη..

αν μπορούσε κάποιος να το διαβάσει θα μπερδευόταν  μέσα σε χιλιάδες νευρώνες με ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας  μεταξύ τους..

κι αν κάποιος να το αναλύσει θα χανόταν μέσα στο άπειρο..στο σύμπαν ..

Το πιο σπουδαίο μέσα σε όλα που σου συμβαίνουν είναι  η μεγαλύτερη επαφή σου με το περιβάλλον..

Οξύμωρο μεν  πραγματικό δε..

Ακούς τα πάντα  γύρω σου ..και τα αξιολογείς  αναθεωρώντας την άποψη που είχες για μερικούς ..

Η μεθυστική ξανθιά , αυτό το άτιμο θηλυκό που έχει ποτίσει το είναι σου σε κάνει έναν μικρό φιλόσοφο , έναν ποιητή , 

ένα άναρχο όν  θαρρείς και η φαλτσέτα σου  δεν ρεφιλάρει το δέρμα που κρατάς στα χέρια σου αλλά το μυαλό σου..

Και τότε δεν δίνεις σημασία  στην εξωτερική σου εμφάνιση  στα λερωμένα κατά τους άλλους τζίν πανταλόνια  απ τα σημάδια της  αλλά νοιώθεις περήφανη όταν διασχίζεις τους δρόμους του Ψυρρή και οι γύρω σε χαιρετούν  στο σχόλασμα με τον πιο τιμητικό τίτλο :

Γειά  σου ωρέ Τσαγκαροπούλα…

( απ τα γραπτά του μυαλού )