Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ?

 (Στην Βασιλική Χ. )

 Να που έχουμε έρθει στην θέση των παππούδων μας από έναν άλλο δρόμο λοιπόν..

Αυτών που κυνηγημένοι  ενώ έφευγαν απ τα χώματά τους , αφήνοντας πίσω τον τόπο που γεννήθηκαν ,  τους φίλους τους, ότι είχαν και δεν είχαν .. κοίταζαν να πάρουν μαζί τους καλά τυλιγμένο σ ένα πανί  μια εικόνα της παναγίας που θα την  κουβαλούσαν ευλαβικά στον καινούργιο τόπο που τους «πέταξαν»..

Δεν ήταν το εικόνισμα..Δεν ήταν η Παναγιά.. Ήταν αυτό που πίστευαν ..αυτό που τους έδινε κουράγιο..και ας μην γνώριζαν οι περισσότεροι τι έφταιξε  γι αυτόν το διωγμό τους..

Ισως  από κεί βρήκαν τη δύναμη να διηγούνται μετά στα εγγόνια τους και στα παιδιά τους τα πάθη τους , τη ζωή τους, τις όμορφες στιγμές τους  και τις  ομορφιές του τόπους τους..

Αυτούς τους τόπους  που εμείς οι επόμενες γενιές τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε μέσα από ιστορίες..και ταξιδέψαμε νοερά απ τα Αϊβαλί μέχρι τη Μανισιά,   απ την Σμύρνη μέχρι την Πόλη και τη Μαύρη θάλασσα ..

Αυτές τις ιστορίες τους που μας φύτεψαν μέσα μας την αγάπη για την δική μας Πατρίδα..

Οι Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…

με τι κουράγιο  να το πεις αυτό στην γιαγιά μου απ την Μανισιά της Μ. Ασίας .. 

με τι κουράγιο να το πεις στον Πόντιο..

και πως στην μάννα απ τα κατεχόμενα της Κύπρου..

« Τι είναι η Πατρίδα μας ? Όλα πατρίδα μας κι αυτά και κείνα…»

Όλα όμως ..χωρίς  εκπτώσεις..χωρίς υποχώρηση στους επίβουλους..

Και τι κάνουμε τώρα ?? 

Τώρα που όλα χάνονται τώρα που γνωρίζουμε πως τίποτα αύριο δεν θα είναι το ίδιο  

ποιο εικόνισμα θα τυλίξουμε μέσα σ ένα κομμάτι σημαίας  να το παραδώσουμε  στα δικά μας δις και τρεις εγγόνια μας?? 

Τα αυριανά προσφυγόπουλα μέσα στην ίδια τους την Πατρίδα??

Τί είναι η Πατρίδα μας θα αναρωτιούνται κι αυτά και γύρω τους θα βλέπουν πόλεις θαρρείς σε φωτοκόπιες  χωρίς τοπικό χρώμα χωρίς παράδοση χωρίς ίχνος απ αυτό που εμείς γνωρίζουμε …ακόμα..

Σε ποια θάλασσα με τα αρμυρίκια στην άμμο θα τσαλαβουτούν, σε ποιο χωριό της γιαγιάς  θα περνάνε τα καλοκαίρια τους?

Τυλίγεται  η Ελλάδα σε μια σημαία ?? Έστω και αν τους κλέψουμε ένα κομμάτι ..Έτσι κι αλλιώς  δεν θα το προσέξει κανείς τους..δεν σου λείπε κάτι που δεν αγαπάς…

Φυλακίζεται η μυρωδιά του πεύκου, η μυρωδιά της άγριας ρίγανης σε ένα μπουκαλάκι  σαν αυτά που έβαζαν  το άγιασμα οι γιαγιάδες μας??

Τι θα αφήσουμε στα δισέγγονα μας που κάποια στιγμή θα τα χρειαστούν όταν πια δεν θα μπορούν να ζήσουν σε μια σούπα λαών χωρίς ταυτότητα χωρίς τίποτα  που θα αποδεικνύει  ότι κάποτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν μια ζωή δική τους ?

Είμαστε η γενιά που δεν είπαμε ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά μας ..Τουλάχιστον όχι όσα θα θέλαμε  αφού δεν είχαμε ελεύθερο χρόνο..

Ίσως και να μην μπορέσαμε να τα μυήσουμε στην φύση ώστε να μην τους μυρίζει η άγρια μέντα, ή ο δυόσμος,  τσίχλα ..

Και ίσως κι εμάς οι γονείς μας να μην μας έμαθαν να αγαπάμε την Πατρίδα μας ..ίσως μας έμαθαν πως η Πατρίδα είναι ένα  κουπόνι , ένα γραμμάτιο, που μπορείς ανά πάσα στιγμή να το εξαργυρώσεις..

Και αν υπάρχουν μια χούφτα διαφορετικοί που επιμένουν ακόμα ..πόσο θα αντέξουν? 

Και τι μπορούν να κάνουν ?? 

Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να γράφουν..μόνο αυτό το κάνεις μόνος σου.

.Όλα τα άλλα χρειάζονται  τον διπλανό σου  που θα έχει και ψυχή και μπέσα..

Θα έλεγε κάποιος   να μετατρέψουμε τα γραπτά μας που αφορούν την χώρα μας,  την Ελλην. παράδοση , την Ελλην. φύση, τις αγωνίες μας , σε γκρίκλις ώστε να μπορούν να τα διαβάζουν ύστερα από χρόνια …

… αλλά είναι δυνατόν να γνωρίσουν την άγνωστη Ελλάδα χωρίς την αρμονία της Ελληνικής γλώσσας??