Το μέσα.... του έξω...

Για μια στιγμή ένιωσε να βυθίζεται...έτσι όπως νιώθεις να βουλιάζεις ύστερα από μια γερή δόση αλκοόλ...
Αφέθηκε για να δει μέχρι που θα φτάσει ... ίσως να αποκοιμιόταν ..
το έχουμε ξαναπεί..πάντα του άρεσε η νάρκωση κάτω από ιατρική επίβλεψη βεβαίως..

Του είχαν προσφέρει αυτή την απόλαυση πολλές φορές οι γιατροί.... ( τους οποίους ούτε ζωγραφιστούς δεν τους ήθελε)....μα τίποτα άλλο.. εκτός από μικρολεπτομέρειες ... άντε καμιά εξαγωγή πετρωμάτων  ( τρομερή κοιλιά.. το επιστημονικόν σχόλιον )
άντε κάνα κόλλημα οστών.. ( Ρε πως τη σκαπούλαρε το κορμί... με το κουταλάκι το μαζέψανε απ την άσφαλτο (η επόμενη επιστημονική διαπίστωση )

Όχι ..όχι.... δεν είχε προηγούμενα μ αυτούς.. Με τον εαυτό του τα είχε και με την πάθησή του ..
Ήταν ένας χάχας.. Ναι ! Έτσι όπως το ακούς..
Γέλαγε όταν γεννήθηκε ..γέλαγε όσο μεγάλωνε..
Έτρωγε ξύλο ..γέλαγε .. Τον βρίζανε ..γέλαγε.. Τον βάζαν τιμωρία ..ξεκαρδιζόταν..
Και αυτό δεν ήταν καλό γι αυτόν... Γιατί μπορεί να ήταν ένα ζώο αναίσθητο ..αλλά δεν ήθελε να το δείχνει με.. αποτέλεσμα να τον φων΄ζουν οι άλλοι κτήνος...

Πολλές φορές στεκόταν με τις ώρες στον καθρέφτη και πίεζε τον εαυτό του να κλάψει..
Άδικα όμως..Όπως άδικα  έφερνε και ξανάφερνε στο μυαλό του ότι λυπητερό είχε διαβάσει..ή ακούσει..
( Τώρα τελευταία προσπαθούσε να θυμηθεί  ένα ποίημα που είχε διαβάσει σε πολύ μικρή ηλικία  και είχε καταφέρει την έρμη δασκάλα του να επιτρέψει να το απαγγείλει στις εξετάσεις της πρώτης δημοτικού..
" Τα ορφανά επί του τάφου της μητρός των "!  Αρμεγε και κούρευε δηλαδή..
(αλλά ήταν όντως πολύ λυπητερό ποίημα ..και ίσως βοηθούσε ..) Εψαξε μέχρι την Google μπάς και το βρει...αλλά άσε που δεν θυμόταν τίποτα παρά μόνο τον τίτλο  δεν ήξερε και που να το ψάξει ..αφού το βιβλίο ( ??? ) που  είχε διαβάσει  ήταν παλιάς εποχής και επίσης θεν θυμόταν αν λεγόταν Στέντωρ  ή Μέντωρ..

Ήθελε και ονειρευόταν να έρθει κάποτε μια μέρα που θα τον έπαιρναν τα ζουμιά
και θα έκλαιγε με την ψυχή του.. Τα αναφιλητά θα ήταν γι αυτόν βάλσαμο.. Θα έκλαιγε , θα έκλαιγε , θα έκλαιγε και μετά όλο καμάρι θα έβγαζε απ την τσέπη του ένα πακέτο μαλακά μυρωδάτα χαρτομάντιλα και θα τα χρησιμοποιούσε όλα ..με τη μιά...
Δεν θα προσπαθούσε με τίποτα να κρύψει τα πρησμένα του βλέφαρα ..αντίθετα ..θα έβγαινε έξω για να δούν ότι έκλαιγε..!!
Θα έβαζε να τον φωτογραφίσουν για να έχει αποδεικτικά στοιχεία όταν τον έλεγαν σκληρό, άπονο... μέχρι και απάνθρωπο τον είχαν πει...

Βυθιζόταν όλο και πιο πολύ ..
δεν ήταν πια σαν ύπνος..δεν ήταν σαν νάρκωση ούτε σαν μεθύσι..
Μέχρι που όλα σταμάτησαν..Λίγες μπουρμπουλήθρες έσκασαν ..φλίπ..φλόπ..φλόπ..και αυτό ήταν.... ...........

Την άλλη μέρα τον βρήκαν με ένα πακέτο χαρτομάντιλα στα χέρια  κλειστό ..άθικτο..

Πέθανε από πνιγμό..
Αιτία τα δάκρυα που είχαν μαζευτεί μέσα του...
( ...η επιστημονική διάγνωση...)