Τελικά τα γονίδια πρέπει να είναι ταξιδιάρικα πουλιά που σου'ρχονται από κει που δεν το περιμένεις κάνοντας τους άλλους να αναρωτιούνται "καλά αυτό το παιδί από ποιόν πήρε;"
Δεν έχω πάει ποτέ στη Μανισιά,δεν ξέρω και πώς γράφεται εκτός το επίσημό της "Μαγνησία"λέει. Ξέρω όμως την Αγιά-Αναστασιά.. εκεί δίπλα γεννήθηκε και περπάτησε η γιαγιά μου. Μπορώ ακόμα να ζήσω την ανέμελη ζωή της, να μπω σ' ένα μποστάνι και να ανοίξω ένα καρπούζι, να τραβήξω νερό απ' το πηγάδι, και να ξαποστάσω το βράδυ σε μιαν αυλή από ντουσεμέ και λόγια γλυκά να με κοιμίσουν Όπως μπορώ να ζήσω την αγωνία τους,το φευγιό τους και τον ερχομό τους στις ακτές της Μυτιλήνης όπου τους είπαν Τούρκους.
Δεν έχω πάει ποτέ στη Μανισιά. Ελάχιστα μου μίλησαν γι' αυτή..με δάκρυα όχι με λόγια.
Κι όμως μικρή την έβλεπα στον ύπνο μου, πέταγα λέει πάνω απ' το Αιγαίο κάτι σαν Πίτερ Πάν, στη χώρα του" πάντα" όμως.
Δεν έχω πάει ποτέ καρσί. Νοιώθω ευλογημένη που αγαπώ έναν τόπο που ίσως δεν γνωρίσω ποτέ.
Κι αν ταξιδεύουν τα γονίδια ,γιατί να μην ταξιδεύει και η αγάπη σαν κύμα και ποιος μου λέει πως αυτή τη στιγμή το Σίπηλο δεν μου χαμογελά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου