30/10/09

Γειτονάκι μου......

Αγαπημένε μου γείτονα, τα έβαλες και με τα περιστέρια;

Μας χωρίζει μια λεωφόρος (και πολλά άλλα) δεν ξέρω πως σε λένε
- ούτε κι’ εσύ- παρ ’όλα αυτά όμως σε τρώω και με τρως στη μάπα
κάθε πρωί που ανοίγω την μπαλκονόπορτά μου γιατί εσύ βεβαίως
παραμονεύεις ανάμεσα απ’ τις τελείως κατεβασμένες τέντες σου,
και τα καλυμμένα με καραβόπανο κάγκελα της βεράντας σου….

Μέχρι τώρα γελούσα με τα καμώματά σου…αλλά αρχίζεις και με ζορίζεις.
Θα κάνω ότι μου μήνυσες ,αλλά θέλω να σ ενημερώσω ότι τα περιστέρια δεν τρώνε καναρίνια. Και ύστερα να σε ρωτήσω σε τι σ’ ενοχλούν που έρχονται στο μπαλκόνι μου…
Θα μπορούσαν να ενοχλούν εμένα επειδή:

Με ξυπνάν το πρωί χτυπώντας μου τα παντζούρια.
Που αν αργήσω να τα ταΐσω μπαίνουν μέσα
Φωνάζουν και την παρέα τους



Ψάχνουν για τη σακούλα με το φαί τους που είναι πίσω απ τη γλάστρα και το ξέρουν.

Τα υπόλοιπα περιμένουν υπομονετικά.


Εμένα δεν με ενοχλούν.
Θα πάρω όμως τα μέτρα μου μόνο για σένα
Τα πήρα..... τα μέτρα μου...εντάξει;

26/10/09

To sir, With Love (μέρος 2ον)

Κάποιος.... Γιορτάζει

Θυμάσαι που μ’ αποχαιρέτησες , δίνοντάς μου τον κουμπαρά του Ταχ. Ταμιευτηρίου στο τέλος της χρονιάς;
Να πάς στο καλό μου είπες.
Ήταν πρώτη φορά που τα μάτια σου δεν γέλαγαν κι ’αναρωτήθηκα τι είχα κάνει..
Δεν ήξερα τότε ότι αρχίζω το ταξίδι μου στον κόσμο που τόσο καλά γνώριζες εσύ.
Μου’ δωσες και το ενδεικτικό μου… το εισιτήριο.. που θα έπρεπε να ανανεώσω σε μερικά χρόνια. και ξανά.. μέχρι να με δεχτεί αυτός ο κόσμος… η ζωή.. η κοινωνία.
Πήρα τα μπαγκάζια μου και έφυγα. Μέσα η πλάτη ψηλά το κεφάλι..
Τέτοιο χωρισμό τον συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά.
Μέσα η πλάτη …. Από μέσα μου χαιρόμουν.. όχι δεν σκίζαμε βιβλία τότε.
Νόμιζα πως σε εκδικούμαι που φεύγω.. για τη βεργιά που μου έδωσες όταν αντέγραψα την υπογραφή σου για να διορθώσω τον βαθμό μου. Δημ. @αχόγλου...
Πως το είχες πει τότε με τόση έμφαση; Π λ α σ τ ο γ ρ α φ ί α!
Και τότε που άνοιξα το συρτάρι του γραφείου σου να πάρω τα σκίτσα μου( που έκανα εν ώρα μαθήματος το παραδέχομαι) …. Και ήθελες να τα δείξεις και στους άλλους δασκάλους. Γιατί δεν με χτύπησες όταν ζωγράφιζα παρά μόνο όταν τα πήρα;
Ψηλά το κεφάλι….. Ακόμα με τα μπαγκάζια στο χέρι είμαι Δάσκαλε
Όχι τα εισιτήρια δεν τα χρειάστηκα… δεν τα χρειάστηκαν.. απλά δεν χρειάστηκαν.
Στις αποσκευές μου δεν κουβαλώ τους βαθμούς σου.
Κουβαλάω τις ώρες που δεν κάναμε μάθημα,
και μας παρότρυνες να σου κάνουμε ότι ερώτηση θέλαμε.
Και μερικές φορές αν δεν ήξερες να απαντήσεις ( ! ) μας έλεγες θα ανοίξω εγκυκλοπαίδεια και θα σας απαντήσω αύριο.
Κουβαλώ τον πηλό που μου έμαθες να ζυμώνω..
Τις γλάστρες με τις ντοματιές που είχες στα παράθυρα και τις φροντίζαμε.
Κουβαλάω τη Λάϊκα που είχες μαζέψει στο υπόγειο του σχολείου μαζί με τα σκυλάκια της…… Ναι φώναζαν και τότε μερικοί.
Τη σαΐτα που πλέκαμε δίχτυ.
Τα αποξηραμένα λουλούδια απ τα παρτέρια που μας έδειχνες πώς να φυτεύουμε.
Και τις ξυλιές απ’ τη βέργα αυτές τις δύο μοναδικές φορές …. Που δεν ξέχασα και είμαι περήφανη που μου της έδωσες εσύ.. αργότερα κατάλαβα γιατί τις έφαγα..
Να κάνω ευχές για τη γιορτή σου ήθελα…………………………………….
Τις κάνω κάθε χρόνο και τις αφήνω να φύγουν…. Κάποιος θα τις πάρει…
μερος 1ον εδώ

14/10/09

Γυάλινος...e-κόσμος


Χαίρε ντελάλη των καιρών
Των εραστών σοκάκι αδιέξοδο
Χαίρε των δειλών καταφύγιο
Χαίρε γραφή υποχθόνια
Των αγριμιών κρησφύγετο χαίρε.

Χαίρε του κώνειου κέρασμα
και της ανωνυμίας ανώνυμε
χαίρε της νύχτας «νάρκη» και νάρκη
Της αγαθής της βούλησης μύθευμα

Χαίρε του Πανός πονηρό λάγνο μαύλισμα
Και Καιάδα των φίλων…Χαίρε…και έρρωσο
Αντιγραφή: από maistra

12/10/09

Η αγιότητα ...πρίν την αμαρτία


«Όλα μόνος του τα είχε κάνει στον εαυτό του…
Δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε κανέναν άλλον..
Και δεν μπορούσε επίσης να μετανιώσει
Για τίποτε απολύτως..»


«Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης.
Δεν ξέρει τι ειν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας.
Ακόμα κι’ όταν το σουβλίζει το αγκάθι .δεν έχει επίγνωση του θανάτου που έρχεται..
Μονάχα κελαηδεί και κελαηδεί μέχρι που δεν του μένει πια φωνή να βγάλει έστω και μια νότα παραπάνω.
Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας αγκάθια, ξέρουμε..
Καταλαβαίνουμε.
Κι’ ως τόσο επιμένουμε να το κάνουμε.
Επιμένουμε …. Πάντα να το κάνουμε.»


Όταν τη ρώτησαν.. γιατί τον αγκαλιάζεις;
Απάντησε: για να δώ που θα χώσω το μαχαίρι .

8/10/09

ένα συν ένα=?


Δεν ξέρω πολλά πράγματα απ’ τους ανθρώπους άλλοτε τους αγαπώ κι’ άλλοτε τους φοβάμαι .. συνεχίζοντας να τους .…αγαπώ.. Άβυσσος..

Ένα μονάχα ξέρω…πως ο φόβος που σου προκαλούν σε λιγοστεύει . Δεν αγαπώ τους αριθμούς…το μέτρημα.. αυτά είναι του μυαλού.. του νου… που «ότι καταπιάνεται να στοχαστεί οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι» και τον ακυρώνουν.. και κάνει πίσω.

Μετριέται ο άνθρωπος με νούμερα; Τόσα λόγια επί τόσα χαμόγελα συν τόσα δάκρυα διά τόσες μέρες…
Διαγραφές και απουσίες ..
βοηθούμενες και υπό-βοηθούμενες.. και να μην τολμάς…τίποτα……
παρά μόνο να βλέπεις… να μη μπορείς να σκεφτείς τίποτα…
γιατί ναι…ότι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι….ψέματα; αλήθεια; Δεν θα δείξει.

5/10/09

Μ ' ακούς ;



Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη που δεν μπόρεσα να σου δώσω όσα άξιζες .
Και όσα σου έδωσα …… λόγια μόνο ..
« να κοιτάς τον άλλον στα μάτια όταν του μιλάς»
«να μην κάνεις σε κανέναν ότι δεν θέλεις να σου κάνουν»
Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη που δεν σου τραγούδησα όσα νανουρίσματα ήθελα.
Προσπάθησα να συμπληρώσω την έλλειψη με τα ερτζιανά , με το βινύλιο..
« το χαμόγελο της Τζοκόντας… τους , πόσους; Εσπερινούς;» (όλο ξεχνάω)
Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη για ότι ζήσαμε … και για ότι δεν μπορέσαμε να ζήσουμε.
Προσπάθησα να σου δείξω ότι τη ζωή δεν τη διαχειριζόμαστε εμείς.. αλλά το αντίθετο . Εμείς μόνο αντιδρούμε … παλεύουμε.. Πόσο θα μίσησες τα τσιτάτα!
Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη που σου γνώρισα αυτόν τον κόσμο.
Νόμισα πως μου έδωσες την συγκατάθεσή σου μέσα απ ’τις ζωγραφιές που έκανα πριν γεννηθείς.

Χρόνια πολλά σ’ ευχαριστώ …και σ’ αγαπώ μ’ ακούς;