Αέλα...Πατέλα!

Μπαμπά

Δεν ξέρω αν τά’ μαθες, αλλά βγήκαν στη φόρα τα απόρρητα αρχεία του Φόρεϊν Οφις..της εποχής σου
Για την ακρίβεια δεν βγήκαν αυτή τη στιγμή αλλά εγώ τώρα τα χρειάζομαι και θα τα βγάλω στον αέρα Ναι στο κανάλι..γιου..νόου
Εκεί μέσα σου σέρνουνε τα εξ’ αμάξης (τάχα μου…..) με πιάνεις πιστεύω…

Σκέφτηκαν λοιπόν τα παιδιά να τα χρησιμοποιήσουμε να μην πάνε χαμένες τόσες μελέτες…

Να… εκεί που σε βρίζουν (τάχα μου ..λέμε) ότι είσουν αυταρχικός αυτόματα θα γίνει η σύγκριση με μένα και θα πάρω λίγους πόντους…. Όχι για μένα…..ξέρεις..για την Ελλάς

Εκεί που λένε ότι θεωρούσες το κόμμα κτήμα σου….. ε! δεν θα σκεφτούν ότι εγώ μέχρι στο διαδίκτυο ζητώ την συμμετοχή τους στη κυβέρνηση!!!

Μην νευριάζεις…. Αλλάξανε οι εποχές….
Αλλάξανε κι’ αυτοί… δύσκολα με πιστεύουν.. ναι τα διαγράφουμε τα άσχημα σχόλια… σε τα μας τώρα!!!!!
Σε λένε και πολλά άλλα, (ξανατάχα μου....) χε χε τους π........
Αλλά εγώ ουτε λαϊκιστής είμαι και είμαι και κοσμοπολίτης....
σ'αυτό μπερδεύτηκαν τα παιδιά γιατί δεν ξέρουν πως άλλο πολίτης του κόσμου και άλλο η πατάτα που είπαν..

Γι’ αυτό σου λέω…. Θα τα βγάλω στη φόρα…. Κανένας τους δεν θα πάρει είδηση..
Ίσως να τα βάλουν μαζί σου…αλλά κάνε κι εσύ μια θυσία!!!

Μπαμπά
Όχι δεν είναι δικές μου σκέψεις οι παραπάνω είναι των παιδιώνε
Μα ναι τους έχω εμπιστοσύνη….

ΥΓ: θα βγαλω στον αέρα και όσα είπανε και για τα άλλα γεροντάκια
για να μή δώσουμε στόχο

ΕΥΧΕΣ......ευχές...... ευχές.... σε όλους

Και
Όταν ένα παιδί πετροβολάει το φεγγάρι,
τη θάλασσα , τους ανθρώπους, μην το φοβάσαι..
Ψάχνει να δει … αν είμαστε ζωντανοί…

ΕΟΚ - ΝΑΤα και συνδικάτα....

Οι φευγάτοι

Ο πρώτος κάποτε έφυγε απ’ το ΝΑΤΟ
Στα ψέματα
Ο δεύτερος απ’ το μέγαρο του Ζαππείου..
Στα ψέματα

Ο ΓΑΠ τι μας επιφυλάσσει άραγε;

Και δεν μου λέτε;
Ποιος ψήφισε τη ΓΣΕΕ
Και την ΠΑΣΕΓΕΣ βεβαίως - βεβαίως

Αγαπημένοι μου..... χαρούμενοι αγρότες μου!

Θα 'θελα να σου στείλω κι' ένα γράμμα

Σε σένα που είσαι στην ξενιτιά…

Και μου δείχνεις τον κόσμο με φωτογραφίες
Και μου τον δείχνεις με ταινίες και γεύσεις
Με ανέκδοτα και χαμόγελα
Με τίς αλήθειες σου τα συναισθήματά σου

Γι ’αυτούς που άλλος για Χίο τράβηξε κι ’άλλος για Μυτιλήνη
και χαθήκαμε περίπου.. αλλά και για άλλους...νέους και παλιούς..

Σ’ τον ρομαντικό που ή θα μας κάνει να γελάμε ή να κλαίμε
Κι όποτε του’ ρθει μαγειρεύει …επίσης..

Στη μικρή καραμέλα
Στο φώς
Στο μαμούνι

Σ’ αυτήν που υπολογίζει την γνώμη των άλλων
και άθελά της γίνεται κακιά..

Στους αντάρτες του ουρανού
Στην όμορφη που δεν θέλει την ομορφιά μόνο για εκείνη..

Αυτός ο καλός ο κακός που φεύγει…λόγω τίτλου

Στην κυρία που δεν καταλαβαίνω πάντα τι λέει λόγω γλώσσας και e-ορολογίας
Και θα το ήθελα σαν τρελή

Στη βελονιά που έχει όνομα

Στο (χαμένο στον κόσμο του), μικρό μου

Να στείλω και ένα γράμμα στη νεραϊδοχώρα

Χαιρετισμούς μωρό μου εσύ που όλα τα μπορείς..

Σ’αυτόν που μόνο ένα είδε ότι δεν είδε τίποτα!!!
Στη μαμά των λουλουδιών

Σ’αυτόν που έχει και μια κουζίνα να κοιτάξει

Στο μουσικό σχήμα των μπλόγκς γιατί έχουμε και τέτοιο
δεν το πήρατε είδηση;

Στο τρελό που μπερδεύτηκε με την αρχή του παραμυθιού

Και σε μερικούς άλλους που όσο και να προσπάθησα δεν

μπόρεσα να κάνω σύνδεση (Ενα απόγευμα προσπαθούσα)

ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
Σας κούρασα!!!!

Οι κουραμπιέδες… της Πρό......πρό..

Η Πρό- πρό ούτε που φανταζόταν ότι οι συνταγές που έγραφε

με πένα , κονδυλοφόρο και καλλιγραφικά γράμματα θα έφταναν στα χέρια

μιας ανόητης νοικοκυράς του 21ου Αιώνα. Που αντί αυτές τις μέρες

να γλύφει το πάτωμα..

να μπουγαδιάζει ολημερίς.. να κολλάρει και να σιδερώνει…

να ετοιμάζει τα γλυκά των εορτών..

αυτή καααάθεται!!!

Και να καθόταν με ένα κέντημα στο χέρι, ένα πλεχτό ..πάει κι έρχεται..

Μα να κάθεται και να ασχολείται με το ποια κυβέρνηση έχουμε…

Πώς κυβερνά η κυβέρνηση που έχουμε…τι κάνει η αστυνομία

Τι κάνουν οι άλλοι….Οι έτσι...οι αλλιώς.. Οι δεξιοί..οι αριστεροί..

Αυτό η Πρό-πρό ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της

θα μπορούσε να το φανταστεί..

Και να πεις πως στα χρόνια της δεν συνέβαιναν γεγονότα που τα συζητούσαν οι άνδρες στον καφέ; Να φέτος για παράδειγμα με το που μπήκε ο Δεκέμβρης

Χαμός έγινε με την εκλογή του δημάρχου του Πειραιά….μέχρι φόνος ακούστηκε..

Και σε δυο μέρες παραιτήθηκε και η κυβέρνηση του Ράλλη ..για τον Θεοτόκη..

Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει εκείνη ;

Να παρατήσει το νοικοκυριό της στο έλεος των γεγονότων;

Και βέβαια είχε και άλλα ενδιαφέροντα

Την συγκίνησε το ότι φέτος για πρώτη φορά πήρε το βραβείο Νόμπελ γυναίκα..

Την τρόμαξε η πτήση δυο τρελών αδελφών Ράϊτ έστω και αν αυτή η πτήση κράτησε ένα λεπτό!!

Φυσικά και η μόδα… Από μέσα της χαιρόταν που η Αρ-νουβό κατάφερε να βγάλει απ’ τις γυναίκες τον άθλιο κορσέ αυτή την βλαβερή για την υγεία των γυναικών πανοπλία…. Μα η Πρό-πρό δεν τολμούσε να τον βγάλει γιατί ένοιωθε γυμνή χωρίς αυτόν.. Έβαλε όμως τα θελκτικά πενιουάρ και τα προκλητικά μεσοφόρια (χι χι)…… Φέτος όμως το είχε πάρει απόφαση… θα τον έβγαζε..

Την πρωτοχρονιά του 1904 θα πέταγε τον κορσέ… Έκανε το τελευταίο δρομολόγιο στο κελάρι και φορτωμένη με τα υλικά της άρχισε να φτιάχνει τους φετεινούς κουραμπιέδες της…. Απαλούς…αφράτους ….σαν γυναικείο κορμί χωρίς κορσέ…

"Διά την κατασκευήν κουραμπιέδων θέτομεν εντός λεκάνης ημίσειαν οκάν βουτήρου
(τον οποίον προηγουμένως αναλύομεν επί της πυράς) και…..αναταράσσομεν…αυτό..
έως ότου….αρχίσει να λευκαίννν…"

Και η αναιδής απόγονος της Πρό-πρό κοιμήθηκε…αγκαλιά

με το τετράδιο των συνταγών της πρό.....πρό.. γιαγιάς της.

και ονειρεύτηκε πώς κατέβαινε την τεράστια σκάλα του σπιτιού

πανέμορφη μέσα στο μεταξωτό μακρύ της φόρεμα..

κρατώντας έναν ασημένιο δίσκο κουραμπιέδες…

γλυκούς στητούς..όπως η ίδια... μέσα στον κορσέ της…

Και επειδή ζητήσατε την συνταγή ( κι απορώ τι θα την κάνετε ) 

διαβάστε την: 

Δια την κατασκευήν θέτουμε εντός λεκάνης
Ημίσειαν οκάν βουτήρου που αναλύομεν επί της πυράς
Και αναταράσσομεν μέχρις ότου αρχίσει να λευκαίνηται (χαχχαχα)

Οπότε προσθέτομεν έν μικρόν κύπελλον αλισίβας
Ακολούθως και εξακολουθόυντες πάντοτε να αναταράσσωμεν
Προσθέτομεν δύο κρόκους ωών
ανά έν κοχλιάριον ανθονέρου και μαστίχης (ποτού) κατόπιν πεντήκοντα δράμια άχνης σακχάρεως και τέλος ολίγον κατ’ ολίγον μία οκά αλεύρου και ζυμώνουμε καλώς το μείγμα είς μέρος όχι ψυχρόν επί τέταρτον της ώρας και πλέον.

Κατόπιν πλάθομεν την ζύμην εις διάφορα σχήματα και τοποθετούμεν τους κουραμπιέδες εντός λαμαρίνας που έχουμε επιστρώσει διά λευκού χάρτου ή σιγαροχάρτου και ψήνομεν αυτούς είς μέτριον κλίβανον επί είκοσι λεπτά της ώρας έως ότου αποκτήσωσιν ελαφρώς ροδίζουσαν χροιάν ακολούθως ραντίζομεν αυτούς με ανθόνερον και επιπάσσομεν δι’ άχνης σακχάρεως

Οι κουραμπιέδες αμυγδάλου κατασκευάζονται ως οι άνω προστιθεμένων
150 δραμίων (ωχ Παναγίααα μουυυ) αμυγδάλων καθαρισμένων
Και κοπανισμένων εντός ιγδίου…. (Ιγδίου….λέμε…)

Καλά αν γίνουν αυτοί κουραμπιέδες….. Τι να πώ κι’εγώ!!!

Την λέν Ιόλη.....κι' είναι από τρελή γενιά

"Ειδήσεις Πορεία: Μπλά…μπλά…μπλά..
Τιμήσουμε: Μπλά …μπλά…μπλά..
Μνήμη: Μπλά..μπλά..μπλά..
Υπουργός : θα διαφυλάξουμε μπλά…μπλά..μπλά…
Διάφοροι : Περιφρουρήσουμε! Μπλά.. μπλά.. μπλά..
Όλοι : Δεν ξεχνάμε Μπλά..μπλά...μπλά.."


Αξιότιμες ,αγάπες μου
Και «φίλοι» και «γνωστοί» μου
Για σας απόψε τη γιορτή έστησα στο μυαλό μου
Κι’ απ’ το συρτάρι της ψυχής τα ρούχα του παλιάτσου
Έσυρα κατακίτρινα και χιλιοφορεμένα
Το κάθε το κουρέλι τους
Μια θύμηση δική σας

Όμως θα έρθει η βραδιά
Να κάτσω στην πλατεία
Για να μπιζάρω και όρθια να σας χειροκροτήσω
Πετώντας το καπέλο μου
Να σας φωνάξω «όλο»

Κι’ εσείς πιασμένοι στη σειρά γρανάζια λαδωμένα
Θ ’αναρωτιέστε αν είμαι εγώ
Κει κάτω που ουρλιάζω
Κι’ όταν τα φώτα ανάψουνε και πέσει η αυλαία
πρώτη και τελευταία σας φορά... θα υποκλιθείτε….

Ο Αλί - Μπαμπά... και οι 40...

Εγώ.... απλώς....προειδοποιάωωωωωω!!!!!

Πρόσφατα βγήκε στο φώς ότι ο Αλί- Μπαμπά δεν ήταν ο γαβριάς , ο φτωχούλης που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, ο τυχερός που του ήρθαν όλα δεξιά…. όπως ξέραμε μέχρι τώρα …κάτι σαν Ξανθόπουλος με αίσιο τέλος..

Ο Αλί-Μπαμπά ήταν ένας ιμιτασιόν λαϊκός ήρωας του οποίου η εργασία ήτο
η προπαγάς για το τι μπορεί να καταφέρει κάποιος όταν είναι έξυπνος,
ωραίος και έχει θέληση… το τι κρυβόταν πίσω δεν το ξέρω.. γιατί χρόνια διαγραμμένη και κανονικά γραμμένη έχασα την ικανότητα να βλέπω πίσω απ τα πράγματα

Το μόνο κοινό του πρώτου Αλί- Μπαμπά με τον το δεύτερο
είναι ότι στον έναν όλα του ήρθαν δεξιά και στον άλλον όλα από δεξιά.

Όταν έγινε και επισήμως ηγέτης απ το λαό που τον θαύμαζε για τα κατορθώματα του…. (μετανάστης.. εργαζόμενος ως καθαρίστρια στα εξωτερικά) άρχισε τον χασαποσέρβικο αλλά εις μάτην ο λαός είχε αρχίσει τις κουβαρντοσύνες…. Πάρε χρόνο …πόσο θές; Μια τετραετία; Πάρε πάρεεεεεεεεε!
Και ο Αλί-Μπαμπά ο Β΄ έτσι θα τον λέμε, μαζί με το χρόνο που του έδωσαν άρχισε να παίρνει και άλλα που δεν του τα έδωσαν… Τη σπηλιά δε ,δεν την άνοιγε με το «άνοιξε σουσάμι» ή με το «ατσ’καπουγιού» γιατί ητο και λάτρης της απέναντι κουλτούρας…
Αλλά την άνοιγε λέγοντας την μαγική λέξη «είπε ο Αλ μούνια»

Κάποια παλιόπαιδα όμως ατίθασα θα τους λέμε 40 γιατί τόσοι θα είναι, που την είδαν κάπως τη δουλειά ,έκαναν φασαρίες συνέχεια…. ή γιατί βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια ή…… γιατί θέλαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια, για να μπορεί ο Αλί να ανοίγει τη σπηλιά και να κάνει τραβηχτικές κάθε τόσο.

Δεν ξεύρω γιατί είπαμε.. το αρνί έξω απ’το μαντρί το τρώει ο λύκος…

Κείνες τις μέρες λοιπόν πλησίαζε μια επέτειος ενός γεγονότος που επειδή είναι θλιβερό να μου επιτρέψετε να μην το αναφέρω..
Τα παιδιά… οι 40 λέμε ..ετοιμαζόταν … και λέγαν ότι θα φέρουν και ενισχύσεις απ τα εξωτερικά…
Αλλά είχε βγει και ένα κιοπέκι με σαρδέλες στο μανίκι και φόβισε τον κόσμο ότι αναμένονται φασαρίαι…
Ο δε Αλί είχε κατουρηθεί απ’ τη χαρά του γιατί σου λέει ας τους να φαγωθούνε και να με ξεχάσουν για λίγο…
Οι μαγαζάτορες τα χρειαστήκανε και είπαν: αμάν Αλλάχ μου τι μας περιμένει πάλι!
Εγώ δεν σας κρύβω ότι προβληματίστηκα γιατί πέρσι δυο φορές κάψαν τη σκηνή μου στο ίδιο παζάρι … και ναι μου έδωσαν πέντε γρόσια αλλά τι να το κάνεις που κλείστηκα στο πατάρι τις ημέρες εκείνες και θα καιγόμουν ζωντανή…και έβλεπα και κάτι ζευζέκιδες να παίρνουν ότι έβρισκαν μπροστά τους.. Τεςπα που λέει και μια χανούμισσα….. Το πιο σοβαρό όμως είναι , πως εγώ έπαθα μια κρίση ταυτότητος γιατί με όλα αυτά δεν γνώριζα ταξικώς που ανήκω…..Σκέφτηκα να πάρω στο κυνήγι τους 40 άμα τους ξαναδώ αλλά θα με λέγαν φασίστα, σκέφτηκα να αρχίσω κι’ εγώ να τα σπάω αλλά θα με έδιωχναν απ το παζάρι οι συνάδερφοι…
Και τώρα να σας πω αγαπητοί μου Φίλοι; Σύντροφοι; Συμπλογκίτες; δεν ξέρω η κρίση ταυτότητας φταίει….

Από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές…αναχώρησαν οι….ξέρετε ποιοι!
Αυτοί ντε …που άμα σου δώσουν κλομπιά σου ανοίγουν μύτες, σπάνε δόντια, βλέπεις τον ουρανό με τα’ άστρα, σε βρίζουν κι ολας. ..
Πουτ…να!!! Θα σε.. γ……σω!!!!

Βέβαια δεν είμαι ενημερωμένη για την Εξαρχούπολη…αν αναχώρησαν και από κει!
Γιατί αναχώρησαν; Που καλά έκαναν …αλλά τέτοιες μέρες ύποπτο!
Μήπως ο Αλί σκέφτηκε ότι:

1) αν πάρω τα μέτρα μου για τη συγκεκριμένη μέρα δώρον –άδωρον..δεν κερδίζω τίποτα!

2) Αν δεν πάρω τα μέτρα, μου.. γιατί οι 40 στο κάτω- κάτω για μένα δουλεύουν θα πουν ότι ήμουν απροετοίμαστος άρα άχρηστος και αντί να κλαίν τη μοίρα τους θα με βρίζουν εν χωρώ…

3) Οπότε…. Μήπως με συμφέρει καλύτερα να προκαλέσω σύρραξη πριν την καθορισμένη ημερομηνία; Κάτσε να κρύψω τους …..ξέρετε ποιους!! Για να μπουκάρουν ελεύθερα οι 40 κα εγώ να πω πως με αιφνιδίασαν.. και να γίνει η δουλειά και των δύο μας γιατί οι άλλοι είναι χαμένοι έτσι κι’ αλλιώς…οι παλιοκαπιτάλες !!!!

( και μου το ’χε πει ο Βαγγέλας….θα το φας το κεφάλι σου!!!)

Κι άν μετανιώσουν....κι'αυτοί;

Σ'αυτόν που μετάνιωσε...αργά..

"Θα μ' ακούσετε φίλε Οπενχάιμερ! σφαλίστε

όσο θέλετ' τ' αυτιά σας, θα μ' ακούσετε, τώρα,

που δεν μπορείτε να κρυφτείτε πια πίσω από τίποτα.

Ο πόνος ξεχείλισε!

τα σκέπασε όλα!

Οι μύθοι βουλιάξανε!

τα πράγματα έχουν τη δική τους φωνή!

Οι ποιητές παραμίκρυναν.

* * *

Είμαι

ένας δραπέτης απ' όλα τα βασίλεια της Γης.

Εχω μέσα μου την πατρίδα μου. Κ' έχω μες στην καρδιά μου

τους ανθρώπους απ' όλα τα έθνη της Γης. Σας τους έφερα!

Εγώ σας τους έφερα, φίλε Οπενχάιμερ!

Χτυπάμε την πόρτα σας και περνάμε ένας-ένας

και πάλι γυρίζουμε και πάλι χτυπάμε και πάλι και πάλι, ουρές

ατελείωτες,

μετρήστε μας, φίλε Οπενχάιμερ, μετρήστε, να ξέρετε πόσες

είναι περίπου οι στρατιές που προορίσατε για το θάνατο."

Ν.Βρεττάκος

Καληνύχτα...Λάκη...

Μπορεί... να μη μιλάς για μιά νύχτα...αλλά μια νύχτα μ'εγκατέλειψες!

Κάποια στιγμή ένα Σάββατο ποιός ξέρει, πόσοι τα είπαν με το θάνατο!
Και τι είναι θάνατος για τον καθένα!

Θάνατοι μικροί μεγάλοι μπροστά σου, μα δεν τους είδες… Δραπέτες που έτρεχαν..
Είχες τα δικά σου…. Όπως όλοι μας…. Όχι ακριβώς.. Υπάρχουν όνειρα και όνειρα..

Αλήθεια ! πότε κανείς αρχίζει να βλέπει τον πλησίον του ;
Να νοιάζεται τόσο … να πονάει τόσο…. Να τον πουλά με κέρδος.. να δακρύζει..
Να τον ξανά πουλά… και να φορά τα πράσινα παπούτσια του…

Να φωνάζει… να ξεσηκώνει…..
τα παιδιά… και μετά φτάνει μια επιστολή με "άκρως πολιτικό λόγο" για να τα πετάξει στον καιάδα….Τα κακά παιδιά που εμείς μεγαλώσαμε... διδάξαμε...

Σαχλαμάρες….σαχλαμάρες….. όμως βγάλε τα πράσινα παπούτσια !!!

.....mon nom est Madame Susu

-Καλώς τα μάτια μας τα δυο
τι τρέχει Ιόλη;
- Εντάξει.. μωρέ.. καλά!!
- Ναι … ναι σε ξέρω λέγεεεε !
- Μπορεί κάποιος να σε χαρακτηρίσει από ένα τυχαίο γεγονός;
- Δεν καταλαβαίνω!!!
- Λοιπόν… εγώ σκυλιά –γατιά δεν είχα τόσα χρόνια.. ξέρεις λόγω της δουλειάς.
- Θα πάρεις σκυλί…. Θα πάρεις σκυλί….
- Σκάσε .. κι άκου….
- ………
Μέχρι που οι διπλανοί μου έφεραν στο σπίτι τους ένα κουταβάκι..
Δυο παλάμες ήταν…
Όταν το πήρα αγκαλιά με κατούρησε… και κατουρήθηκα….
Την επόμενη μέρα που πήγα να το δω… έλειπε.
Το είχαν πάρει οι παραδιπλανοί μου είπε η φίλη μου: γιατί αυτό θα μας έτρωγεεεε!
ξέρεις τι «μάρκα» ήταν; Έτσι μου είπε …. Μάρκα.
- Ντόπερμαν!!!! Και τα μάτια της αγριέψανε στη θύμηση του τέρατος…
Δεν το ξανά είδα το σκυλάκι αλλά μάθαινα νέα του…
Περιττό να σου πω πως άλλαξε και γνώρισε όλα τα σπιτικά της γειτονιάς
απ’ τα οποία αποχωρούσε κατόπιν ωρίμου σκέψεως και συσκέψεως, των μελών
της υποψήφιας οικογένειάς του.. Ο φόβος παντού ο ίδιος…. Θα μας φάει….
Όταν έμαθα ότι πάλι το σκυλί το ετοίμαζαν να το σουτάρουνε δεν σκέφτηκα….
και πήγα και το πήρα…
Θα μου πεις τώρα γιατί το έπαιρναν ; Γιατί επέμενε… ο κύρης του σπιτιού….
Ο άντραςςςςςςε…… που νόμιζε πως με το σκυλί θα αποκτήσει κύρος.
Και ίσως το κύρος να ήταν τόσο μεγάλο που θα γιάτρευε «πάσα νόσο» Ναι ό,τι σκέφτηκες εννοώ.
Από εκείνη τη μέρα άρχισε ο πιο γλυκός Γολγοθάς….
Κάναμε μέρες να κοιμηθούμε και οι δυο γιατί εγώ ήθελα να κοιμηθεί στη γωνιά του
Κι’ αυτό ήθελε να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου…. Και υποχώρησα.
Ο γιατρός επέμενε να του κόψει τα’ αυτιά εγώ όχι…. Μα υποχώρησα
όταν μου εξήγησε τον λόγo.
Άρχισε να με δαγκώνει…. Έπεσαν όλοι πάνω μου να το δώσω…Όταν το σκυλί σε δαγκώσει θα το ξανακάνει.. οι ειδήμονες … τα ντόπερμαν τρελαίνονται όταν μεγαλώσουν… στα ντόπερμαν μεγαλώνει ο εγκέφαλος γι’ αυτό τρελαίνονται…
Μέχρι που δεν πατούσε κανένας στο σπίτι…… Και αυτό το τι χαρές έκανε όταν τους έβλεπε… Ήταν όμως το μέγεθος και ράτσα που φόβιζε…. Και η αδρεναλίνη τους που την καταλάβαινε ο μικρός.. και στάση τους. Καλά κάνανε και δεν ξαναπάτησαν.
Και μένα μέχρι να ενηλικιωθεί με έτρωγε…. Έμαθα τα χούγια του…. Έμαθε τα δικά μου και μεταλλάχτηκε σε σκυλάκι του καναπέ….που δεν τον χωρούσε…
Κλείστηκα για δέκα χρόνια μέσα….. Χάθηκες βρε παιδί μου…οι φίλοι.. και μετά καπάκι η πιο απαίσια ερώτηση ενδιαφέροντος : Πόσα χρόνια ζούνε;
Δεν θα σου πώ τίποτα άλλο Ελιά παρά μόνο αυτό: Μ’ είπαν μικροαστή… κάτι τομάρια με διανοουμενίστικες και μή κομματικές παρωπίδες..
Μ’ είπαν ψώνιο …. Μ’ αποκάλεσαν γεροντοκόρη (αυτό δεν κατάλαβα που κολλάει.)
Με φώναξαν σκυλού…. Κιόλα αυτά γιατί αγαπούσα το σκυλί και ένοιωθα ότι έχω ευθύνη που το πήρα ενώ αυτό …όχι που γεννήθηκε… Ότι σκατά «μάρκα» κι αν ήταν.

- Ναι …. Ιόλη μου… όμως πρέπει να παραδεχτείς ότι υπάρχουν και ψώνια…και…
- Χέσε με.. Ελιά …. κι’ εσύ!!!!!!!!!!

Μαννούλα Ελλάς.......

Ποτέ δεν ήσουν δίπλα μου…. και πόσο σ'αγαπούσα..
Μόνο της νύχτες μου έγνεφες
και προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τα νεύματά σου..
Αυτές τις νύχτες… που μύριζαν γεράνι και γιασεμί…τις όμορφες..
που σαν ξημέρωναν γινόταν εφιάλτης.
Ποτέ σου δεν μου μίλησες… Μόνο μηνύματα των εραστών σου έπαιρνα..
- Είναι καλά!!! Και σ’ έβρισκα να σέρνεσαι ανήμπορη…
- Κινδυνεύει !!! Και τσούγκριζες ποτήρια γελώντας , αποφεύγοντας να με κοιτάξεις..
Το μόνο παιχνίδι που παίξαμε μαζί …. Το κρυφτό.. και πάντα εσύ τα φυλούσες ..
Εδώ! Εδώ ! μόνο τη φωνή και το γέλιο σου άκουγα… Εδώ! Εδώ!
Ένα παιδί ψάχνει…τρέχει…πέφτει, σηκώνεται … κλαίει… μετράει άστρα για να κοιμηθεί… ολομόναχο…

Πάλι σε είδα να παραμονεύεις σήμερα.. να σέρνεσαι..
να τσαλαβουτάς σε βρώμικα νερά...
Σαν τί τραγούδι να σου πω να σε παρηγορήσω…
Μεγάλη δύναμη η τηλεόραση!!!

Και τα... μεgάλα πρωινά της εμετικά!!! Γλοιώδη…Αυτόν τον καιρό βρίζει τα μνημόνια ..
Και την παλιοδεξιά!!!

Όχι.. δεν είμαι εθνικίστρια με την έννοια που το λες.
Όχι .δεν είμαι δεξιά
Όχι. Δεν είμαι σοσιαλίστρια
Ούτε αναρχική..
Γιατί πρέπει σώνει και καλά να είμαι κάτι;

Μασά η κατσίκα.....σχίνο;

Κάποιες φορές με πιάνουν οι φούριες μου να μπω στην κουζίνα και να μαγειρέψω τα ποιο απίθανα πράγματα.. που πάντα εγώ πρώτη τα δοκιμάζω ( τα’ ακούτε;) για να μη
στείλω και κανέναν.
Εκεί που τα βρήκα σκούρα ήταν : όταν έφτιαξα παστουρμά… (μπελάς.. αλλά ωραίος)
Όταν πέρασε το πλήρωμα του χρόνου, φόβος μεγάλος μ’ έπιασε να τον δοκιμάσω.
Μοσχομύριζε…Ναι τσιμένι και σκόρδο … τι περίμενες Σανέλ;
Αλλά πάλι … τόσες μέρες κρέας χωρίς ψυγείο ;
Ναι είχε το σοβά απ’ έξω .. και μπόλικο… αλλά!!!
Το πρόβλημα μας το έλυσε ο ειδικός που μας έδωσε και συγχαρητήρια ( Ψωνάρα!)
Μοιράστηκε ο παστουρμάς γιατί δεν ήξερα πώς να τον διατηρήσω
Και εξ’ άλλου …τι… τρία κιλά θα έτρωγα; (όχι πως θα μου κακόπεφτε) ..

Τελευταία φορά που τα ξανά χρειάστηκα ήταν : όταν το ερευνητικό μάτι μου
έπεσε σε μια άγνωστη για μένα λέξη . ΤΣΙΤΣΙΡΑβΛΑ!!
Μέχρι τότε μόνο απ’ τον Χάρη Κλιν την είχα ακούσει.
Το διαδίκτυο δεν με βοήθησε σε πράγματα που εγώ ήθελα να μάθω.
Επιστράτευσα και το Ρηνιώ… Το Ρηνιώ βγάζει δόντια…εξ’ ίσου καλά
βγάζει και χόρτα … άλλη μια ασχολία μας εποχιακή , προς τέρψη του λάρυγγα και του πνεύματος αφού τύφλα να’ χει η Λαμπράκη και η ερευνά της περί ονομασίας
άγριων χόρτων. Διατριβή έχουμε κάνει εμείς.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιωδώς. Πήγαμε στον Μαμαλάκη, στις συνταγές της παρέας, στον Στάθη απ το νηστικό αρκούδι (καλά σκατά την κάνανε την εκπομπή και πού ’ναι η Σαρδέλα Στάθη;) και καταλήξαμε στο πάτωμα με στοίβα τις εγκυκλοπαίδειες ..μέχρι αυτή του παππού μου χρονολογίας 28 του Ελευθερουδάκη.
Το αποτέλεσμα οικτρό. Μπερδευτήκαμε με την πιστάκη , την άγριο- πιστάκη την φιστικιά την άγριο- φιστικιά και με όλο το σόι αυτού του φυτού και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι τα τσιτσίραβλα ..είναι οι τρυφερές κορυφές απ’ τον σχίνο!!!
Οργώσαμε τον Υμηττό , φτάσαμε στις κεραίες των καναλιών κάτι μάγκες μας την έπεσαν ( μη φοβάσε … κρατώ νυστέρι μαζί μου ..η Ρηνιώ) αλλά σχίνος ούτε για δείγμα.
Γιατί δεν πάτε να κόψετε από δίπλα; Το άλσος της Αγίας Τριάδας είναι γεμάτο!!!
Μας είπε ένας από μηχανής θεός .. εμείς κοιταχτήκαμε με νόημα και όταν μείναμε μόνες μουντζωθήκαμε.
Ναι… κάναμε τον σχίνο τουρσί… με τα σκορδάκια του με το μαραθάκι του..αλλά δεν δοκίμασα.. τι καλεεεεέ ,θα φάω σχίνο;
Οι … κατσίκες…..

....... πές μου, ποιός ειν' ο τόπος σου

«Ο Λέσβιος ήταν άνθρωπος προοδευτικός
απ το κύτταρό του γιατί είχε σωστή και βαθειά συνείδηση ανθρώπου»



Ανεξάρτητα όμως απ ’την εξωτερική συμπεριφορά
που η συνήθεια και οι κοινωνικές ανάγκες δημιουργούν ο Μυτιληνιός
μένει πάντα Μυτιληνιός και νιώθει ενστικτωδώς την παγανιστική φύση
του νησιού, να συντηρεί και να κατευθύνει την συναισθηματική
και πνευματική του ζωή.



Τα πεύκα λάμπουν πάντα στο λιόφωτο…
Λάμπει ασημένια η ελιά πάνω στις κορυφογραμμές
ανασαίνοντας αιωνιότητα …
βλέποντας κι’ ακούγοντας τους ψιθύρους του κόσμου… των ανθρώπων..



«Είμαι η ελιά….. είμαι η ελιά… η Μυτιληνιά ελιά…»
Τραγουδάει δίπλα στον κόρφο της Καλλονής και της Γέρας,
Που ριγά το νερό... το σεξουαλικό στοιχείο της γης..
Το νερό…. Η ψυχή της δημιουργίας..

Γιορτάζει η Μυτιλήνη αύριο..
Την απελευθέρωσή της
Δυο έρωτες – άγγελοι της χαμογελάνε…
Ο ένας στο Μανταμάδο
Κι’ ο άλλος στο Καγιάνι εκεί ψηλά στο Μάρμαρο..

Και .. ναι.. τη σημαία της 28 Οκτωβρίου.. εμείς την
κατεβάζουμε στις 9 Νοέμβρη

Γιορτάζουμε.... παντού,όπου κι'αν είμαστε..και ΕΔΩ

Ευχαριστώ τη Μαριάνθη για την άδεια
(Το κείμενο ανερυθρίαστα κλεμμένο και αναιδώς παραποιημένο "από γόνο ατίθασων Αιολέων")

Πρωϊνό .... ξύπνημα...

Την Ιόλη την ξέρετε…
Ναι…ναι αυτή που χτυπάει κάθε τόσο και με ξαφνιάζει, με συνεφέρει,
με εκνευρίζει και χωρίς να το ξέρει….είναι η έμπνευσή μου..
Μυτιληνιά…. Με όλα τα χαρακτηριστικά των Μυτιληνιών
Εκτός απ’ το αριστοφανικό χιούμορ τους…. Που δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα
Της αρέσει να διαβάζει… μικρές θυμάμαι όταν πηγαίναμε επίσκεψη σε μεγάλους
και μας κερνούσαν γλυκό εμείς αρνιόμασταν και όσο ποιο ευγενικά γινόταν
τους ζητούσαμε αν είχαν κάποιο βιβλίο να διαβάσουμε. (κάποια εποχή τα εξωσχολικά βιβλία ήταν απαγορευμένα για τους μαθητές)….Και μας έδιναν.. μάλλον για να τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
Τα δε βιβλία που διαβάζαμε μ’ αυτόν τον τρόπο αντιστοιχούσαν στο επίπεδο του ιδιοκτήτη τους …ιστορικά θρησκευτικά, βιογραφίες παραμύθια (άγκυρας παρακαλώ)
Ρομάντζο, Θησαυρός… και έτσι αποκτήσαμε μια γενική παιδεία.. χαχ.. όχι εγώ!
Κάνω μια παρένθεση για να θυμηθώ ότι σε μια τέτοια φάση κόντεψα να πάρω τον δρόμο τον στραβό και να γίνω μια κλέφτρα ολκής αφού μια θεία μου αρνήθηκε να μ’ αφήσει να πάρω κάποιο βιβλίο απ’ την τεράστια βιβλιοθήκη της που το μάτι μου είχε καρφωθεί πάνω στα δεκάδες βιβλία… Και πολύ απλά …το έκλεψα.. Εε..ναι..
Και το ευχαριστήθηκα….. εε ντρέπομαι ..τι να κάνω τώρα ;
Τίτλο δεν θυμάμαι το όνομα μου έκανε εντύπωση γιατί νόμιζα ότι είναι γυναικείο
Δεν γνώριζα και κανέναν άνδρα να τον λεν Μαρία.
Ξανά στην Ιόλη την κουλτουριάρα…που έγραφε τις καλύτερες εκθέσεις στο δημοτικό και τις χειρότερες εγώ αφού κατάφερα να μπερδέψω την επανάσταση του 21 με τον με τον καπετάν Γιώτη που ροβολούσε λέει με το άτι του το γοργό…
Είπαμε …. Δανεικά βιβλία.. γενική παιδεία.
Σήμερα το πρωί η Ιόλη με πήρε τηλέφωνο….. Βαθειά φωνή προβληματισμένη…
Άνοιξε το msn και βάλε τα ακουστικά σου… Θα σε καλέσω… (ξέρει πως από τεχνολογία εγώ σκράπας)
Καμιά ανάλυση θα ήθελε να μου κάνει πάλι…. Έψησα καφέ για να καταλαβαίνω και τι λέει…. γιατί αλλιώς νευριάζει.. υπερεκτιμά την νοημοσύνη μου….
Σ ’ακούω Ιόληηηηη !!!!!!
- Λοιπόν στο You Tube μπορείς να βρεις.. καταπληκτικά πράγματα
- Δεν το πιστεύω… Ιόλη άφησες τα βιβλία σου;
- Χμ και κατάλαβα πόσα έχασα τόσον καιρό…. Πάρε τη διεύθυνση και δες..
Είδα… γέλασα…. Η Ιόλη τελικά έχει και το χιούμορ των Μυτιληνιών..
Αλλά μου έκλεισε και messenger και Skype για να χτυπιέμαι μόνη μου..

Ποιός πληγώνει....

Αν στάθηκε στα πόδια της, ήταν γιατί ποτέ δεν είχε ελπίδα

Αν προχώρησε ήταν γιατί δεν ήθελε να ακολουθήσει αρχηγούς
Το πλήρωσε…. Εξόφληση του λογαριασμού ..

Έβλεπε , παρακολουθούσε , και επέλεγε… ανθρώπους μακριά από εξουσίες
Όποιες εξουσίες…
σου δίνω… μη μου αρπάζεις… Την θέλω τη ψυχή μου.

Επιλογή ζωής…μακριά από καναπέδες…Κοιμίζουν..
(Οι μωρές παρθένες κοιμούνται… μυξοκλαίνε..
και ΕΠΟΥ λεν’ στα χνάρια που αφήνουν..
Ποιος να πονάει περισσότερο…

Έβλεπε, παρακολουθούσε, επέλεγε ! δεν απέρριπτε..
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο(ν) βαλέτω

Έψαχνε λόγια.. έψαχνε μουσικές … ποτέ δεν μπέρδεψε κανέναν
με κανέναν…. τι υποτίμηση.. να σου φοράνε παρωπίδες!
Και γνώριζε καλά πως αυτός ο κόσμος δεν ήταν ο δικός της..
Κανένας δεν ήταν δικός της.. μα συνεχίζει να ψάχνει.

Κι’ όμως ,
θα ήταν ένας καλός λόγος για να επαναπαυθεί …
σαν τις μωρές παρθένες…..

Γειτονάκι μου......

Αγαπημένε μου γείτονα, τα έβαλες και με τα περιστέρια;

Μας χωρίζει μια λεωφόρος (και πολλά άλλα) δεν ξέρω πως σε λένε
- ούτε κι’ εσύ- παρ ’όλα αυτά όμως σε τρώω και με τρως στη μάπα
κάθε πρωί που ανοίγω την μπαλκονόπορτά μου γιατί εσύ βεβαίως
παραμονεύεις ανάμεσα απ’ τις τελείως κατεβασμένες τέντες σου,
και τα καλυμμένα με καραβόπανο κάγκελα της βεράντας σου….

Μέχρι τώρα γελούσα με τα καμώματά σου…αλλά αρχίζεις και με ζορίζεις.
Θα κάνω ότι μου μήνυσες ,αλλά θέλω να σ ενημερώσω ότι τα περιστέρια δεν τρώνε καναρίνια. Και ύστερα να σε ρωτήσω σε τι σ’ ενοχλούν που έρχονται στο μπαλκόνι μου…
Θα μπορούσαν να ενοχλούν εμένα επειδή:

Με ξυπνάν το πρωί χτυπώντας μου τα παντζούρια.
Που αν αργήσω να τα ταΐσω μπαίνουν μέσα
Φωνάζουν και την παρέα τους



Ψάχνουν για τη σακούλα με το φαί τους που είναι πίσω απ τη γλάστρα και το ξέρουν.

Τα υπόλοιπα περιμένουν υπομονετικά.


Εμένα δεν με ενοχλούν.
Θα πάρω όμως τα μέτρα μου μόνο για σένα Τα πήρα..... τα μέτρα μου...εντάξει;

To sir, With Love (μέρος 2ον)

Κάποιος.... Γιορτάζει

Θυμάσαι που μ’ αποχαιρέτησες , δίνοντάς μου τον κουμπαρά του Ταχ. Ταμιευτηρίου στο τέλος της χρονιάς;
Να πάς στο καλό μου είπες.
Ήταν πρώτη φορά που τα μάτια σου δεν γέλαγαν κι ’αναρωτήθηκα τι είχα κάνει..
Δεν ήξερα τότε ότι αρχίζω το ταξίδι μου στον κόσμο που τόσο καλά γνώριζες εσύ.
Μου’ δωσες και το ενδεικτικό μου… το εισιτήριο.. που θα έπρεπε να ανανεώσω σε μερικά χρόνια. και ξανά.. μέχρι να με δεχτεί αυτός ο κόσμος… η ζωή.. η κοινωνία.
Πήρα τα μπαγκάζια μου και έφυγα. Μέσα η πλάτη ψηλά το κεφάλι..
Τέτοιο χωρισμό τον συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά.
Μέσα η πλάτη …. Από μέσα μου χαιρόμουν.. όχι δεν σκίζαμε βιβλία τότε.
Νόμιζα πως σε εκδικούμαι που φεύγω.. για τη βεργιά που μου έδωσες όταν αντέγραψα την υπογραφή σου για να διορθώσω τον βαθμό μου. Δημ. @αχόγλου...
Πως το είχες πει τότε με τόση έμφαση; Π λ α σ τ ο γ ρ α φ ί α!
Και τότε που άνοιξα το συρτάρι του γραφείου σου να πάρω τα σκίτσα μου( που έκανα εν ώρα μαθήματος το παραδέχομαι) …. Και ήθελες να τα δείξεις και στους άλλους δασκάλους. Γιατί δεν με χτύπησες όταν ζωγράφιζα παρά μόνο όταν τα πήρα;
Ψηλά το κεφάλι….. Ακόμα με τα μπαγκάζια στο χέρι είμαι Δάσκαλε
Όχι τα εισιτήρια δεν τα χρειάστηκα… δεν τα χρειάστηκαν.. απλά δεν χρειάστηκαν.
Στις αποσκευές μου δεν κουβαλώ τους βαθμούς σου.
Κουβαλάω τις ώρες που δεν κάναμε μάθημα,
και μας παρότρυνες να σου κάνουμε ότι ερώτηση θέλαμε.
Και μερικές φορές αν δεν ήξερες να απαντήσεις ( ! ) μας έλεγες θα ανοίξω εγκυκλοπαίδεια και θα σας απαντήσω αύριο.
Κουβαλώ τον πηλό που μου έμαθες να ζυμώνω..
Τις γλάστρες με τις ντοματιές που είχες στα παράθυρα και τις φροντίζαμε.
Κουβαλάω τη Λάϊκα που είχες μαζέψει στο υπόγειο του σχολείου μαζί με τα σκυλάκια της…… Ναι φώναζαν και τότε μερικοί.
Τη σαΐτα που πλέκαμε δίχτυ.
Τα αποξηραμένα λουλούδια απ τα παρτέρια που μας έδειχνες πώς να φυτεύουμε.
Και τις ξυλιές απ’ τη βέργα αυτές τις δύο μοναδικές φορές …. Που δεν ξέχασα και είμαι περήφανη που μου της έδωσες εσύ.. αργότερα κατάλαβα γιατί τις έφαγα..
Να κάνω ευχές για τη γιορτή σου ήθελα…………………………………….
Τις κάνω κάθε χρόνο και τις αφήνω να φύγουν…. Κάποιος θα τις πάρει…
μερος 1ον εδώ

Γυάλινος...e-κόσμος

Χαίρε ντελάλη των καιρών
Των εραστών σοκάκι αδιέξοδο
Χαίρε των δειλών καταφύγιο
Χαίρε γραφή υποχθόνια
Των αγριμιών κρησφύγετο χαίρε.

Χαίρε του κώνειου κέρασμα
και της ανωνυμίας ανώνυμε
χαίρε της νύχτας «νάρκη» και νάρκη
Της αγαθής της βούλησης μύθευμα

Χαίρε του Πανός πονηρό λάγνο μαύλισμα
Και Καιάδα των φίλων…Χαίρε…και έρρωσο
Αντιγραφή: από maistra

Η αγιότητα ...πρίν την αμαρτία

«Όλα μόνος του τα είχε κάνει στον εαυτό του…
Δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε κανέναν άλλον..
Και δεν μπορούσε επίσης να μετανιώσει
Για τίποτε απολύτως..»


«Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης.
Δεν ξέρει τι ειν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας.
Ακόμα κι’ όταν το σουβλίζει το αγκάθι .δεν έχει επίγνωση του θανάτου που έρχεται..
Μονάχα κελαηδεί και κελαηδεί μέχρι που δεν του μένει πια φωνή να βγάλει έστω και μια νότα παραπάνω.
Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας αγκάθια, ξέρουμε..
Καταλαβαίνουμε.
Κι’ ως τόσο επιμένουμε να το κάνουμε.
Επιμένουμε …. Πάντα να το κάνουμε.»


Όταν τη ρώτησαν.. γιατί τον αγκαλιάζεις;
Απάντησε: για να δώ που θα χώσω το μαχαίρι .

Οι παλιές αγάπες....

Απ'τα λίγα που έχασα και μου....κόστισαν!!!!

ένα συν ένα=?

Δεν ξέρω πολλά πράγματα απ’ τους ανθρώπους άλλοτε τους αγαπώ κι’ άλλοτε τους φοβάμαι .. συνεχίζοντας να τους .…αγαπώ.. Άβυσσος..

Ένα μονάχα ξέρω…πως ο φόβος που σου προκαλούν σε λιγοστεύει . Δεν αγαπώ τους αριθμούς…το μέτρημα.. αυτά είναι του μυαλού.. του νου… που «ότι καταπιάνεται να στοχαστεί οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι» και τον ακυρώνουν.. και κάνει πίσω.

Μετριέται ο άνθρωπος με νούμερα; Τόσα λόγια επί τόσα χαμόγελα συν τόσα δάκρυα διά τόσες μέρες…
Διαγραφές και απουσίες ..
βοηθούμενες και υπό-βοηθούμενες.. και να μην τολμάς…τίποτα……
παρά μόνο να βλέπεις… να μη μπορείς να σκεφτείς τίποτα…
γιατί ναι…ότι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι….ψέματα; αλήθεια; Δεν θα δείξει.

Μ ' ακούς ;

Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη που δεν μπόρεσα να σου δώσω όσα άξιζες .
Και όσα σου έδωσα …… λόγια μόνο ..
« να κοιτάς τον άλλον στα μάτια όταν του μιλάς»
«να μην κάνεις σε κανέναν ότι δεν θέλεις να σου κάνουν»
Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη που δεν σου τραγούδησα όσα νανουρίσματα ήθελα.
Προσπάθησα να συμπληρώσω την έλλειψη με τα ερτζιανά , με το βινύλιο..
« το χαμόγελο της Τζοκόντας… τους , πόσους; Εσπερινούς;» (όλο ξεχνάω)
Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη για ότι ζήσαμε … και για ότι δεν μπορέσαμε να ζήσουμε.
Προσπάθησα να σου δείξω ότι τη ζωή δεν τη διαχειριζόμαστε εμείς.. αλλά το αντίθετο . Εμείς μόνο αντιδρούμε … παλεύουμε.. Πόσο θα μίσησες τα τσιτάτα!
Χρόνια σου πολλά
Και συγνώμη που σου γνώρισα αυτόν τον κόσμο.
Νόμισα πως μου έδωσες την συγκατάθεσή σου μέσα απ ’τις ζωγραφιές που έκανα πριν γεννηθείς.

Χρόνια πολλά σ’ ευχαριστώ …και σ’ αγαπώ μ’ ακούς;

Ελπίδα..

Όταν παίρνεις έμπνευση από ένα θέμα άλλου μπλογκ απ’ την μια νιώθεις περήφανος που έχεις επιλέξει φίλους που μπορούν να εμπνεύσουν μα απ’ την άλλη αισθάνεσαι σαν κλέφτης …… και ας μη γράφεις τα ίδια.
Ενοχές…. Είναι δυνατόν να τις ελέγξεις; Να μην τις κουβαλάς παντού;
Σαν μοιάζουν όμως οι καταστάσεις έστω και από άλλη οπτική τότε δεν μπορείς να αντισταθείς και θες να επιβεβαιώσεις αυτά που λέει ό άλλος και να φωνάξεις γι ’αυτά που συμβαίνουν ακόμα… και μοιάζουν .. και δεν επιτρέπεται να μοιάζουν και να συμβαίνουν.

Ας βάλει ο Θεός το χέρι του … ικεσία; ή κραυγή απελπισίας σε νησιά ξεχασμένα σε αξέχαστες εποχές ; (και στη εποχή μας, και στην εποχή μας….χα χα χα! )
Θα το βάλει ο Θεός το χέρι του;
Ναι….γιατί μόνο αυτό σου μένει.
Ο Θεός ή ο γιατρός; Μα ό Θεός φυσικά γιατί τον άλλον δεν τον εμπιστεύεσαι .
Και δεν τον εμπιστεύεσαι όχι γιατί έτσι σου κάπνισε αλλά γιατί αυτός το επιδίωξε .
Αυτός…αυτοί…. Πλην μερικών … λίγων. Όλα, γραμματική , όλα αριθμητική , όλα δύσκολα .
Ιατρικές επισκέψεις… στον άγιο Θεράποντα και στην αγία Θέκλα οι φίλοι..εν αγνοία σου. Ανησυχούν..κι'ας σου δίνουν κουράγιο..
Πόσο η επίσκεψη ; ένα κερί για σένα……και για εσένα.
Τα ζωγραφισμένα πρόσωπα δεν κάνουν διαγνώσεις.. Τα προτιμώ απ’ τα πέτρινα, τα ψυχρά που σε κοιτούν σαν εμπόρευμα.

Η ιδέα απ' το Νόστιμον Ήμαρ

Και οι καρδιές μπλοκάρουν ...που και που..

Και το βάζουν στα πόδια! για λίγο...

Στη χώρα του ποτέ...

Εψαξα παντού για να βρώ τη νεράϊδα του καλοκαιριού για να της δώσω το μήνυμά σας.


Πήγα σε όλα τα αγαπημένα της μέρη.Δεν υπάρχει άδεια φωλιά πουλιού σε απόσταση δέκα μίλια που να μήν την έχω επισκεφτεί.Εψαξα στο δαχτυλίδι των μανιταριών όπου συναντιέται η χορευτική της ομάδα,στην κρυψώνα της στην κουφάλα ενός δένδρου...Και πού δεν έψαξα! Μάταια. Και ποιόν δεν ρώτησα. Κανείς δεν την έχει δεί εδώ και πολύ καιρό..Είπα πως κάτι έχει με μένα.... Είπα θα της περάσει όμως στο τέλος ανησύχησα. Πολλές καλοκαιρινές νεράϊδες κουλουριάζονται κάπου αναπαυτικά και κοιμούνται όλο το χειμώνα,αλλά πάλι, συνήθως κάποιος ξέρει που βρίσκεται ο καθένας . Οι νεράϊδες της παγωνιάς τριγυρνούν πολύ, παγώνοντας τα πάντα, και γενικά τους αρέσει να κάνουν φάρσες στις νεράϊδες του καλοκαιριού όπως να τους βάζουν παγοκρύσταλα πάνω στίς μύτες τους ή να τους ξεπαγιάζουν τους πωπούς τους.... Ομως η νεράϊδα του καλοκαιριού άφαντη. Τώρα που το σκέπτομαι.... ίσως να μάζεψε αρκετή μαγεία όλο το καλοκαίρι και χορτασμένη αποκοιμήθηκε.... ίσως πάλι....Κι'άν δάγκωσε το μήλο της κακιάς μάγισσας; Οχι! όχι..... Το βρήκα! Ενα σύννεφο την ταξιδεύει.... Κι'ενας Πήτερ Παν την περιμένει.......
(από το βιβλίο της Λιν Ρέιντ Μπανκς : Μια νεράϊδα με μπλουτζιν)
ΥΓ: Ευχαριστώ.....για όλα..να είσαι καλά.

Vanita di Vanita

Γιατί; Ιόλη;

Δεν έχει γιατί, Ελιά……. Γιατί είμαι καλά, γι’ αυτό….

Θεέ μου.. Τί είναι αυτά που λες; Είσαι καλά με τους εικονικούς σου φίλους; Πώς μπόρεσες; Εσύ; Που πάντα κοίταζες τον άλλον στα μάτια, για να δεις τι κρύβει μέσα του…; Εσύ που μου έδινες συμβουλές για τις αλήθειες των άλλων;

Ναι…..εγώ…. Που πάντα κοίταζα μάτια και έψαχνα….. Κουράστηκα να βλέπω αδιαφορία….Κουράστηκα να βλέπω απουσία…. Και…..χα χα .. κουράστηκα να σκύβω για να τα δώ ….. τις ποιο πολλές φορές κοιτάζουν αλλού όταν μου μιλάνε.
Ενώ τους φίλους μου Ελιά, αυτούς που λες «εικονικούς» δεν γίνεται να τους βλέπω στα μάτια… Δεν έχουν μάτια…. Έτσι δεν ξέρω αν λένε ψέματα ή αλήθεια.. κι’ αν μου λένε ψέματα , μπορώ να τα προσπεράσω χωρίς να πληγωθώ…..
Τι απαιτήσεις να έχω και τι ευθύνες να ζητήσω από από την εικονική πραγματικότητα;

Καλή σου μέρα Ελιά ….. Τα χαιρετίσματά μου στον κόσμο σου.. Τον πραγματικό.....Ελίτσα!

To sir, With Love ( μερος α΄)

Μυρωδιά γόμας , ξυσμένου μολυβιού , καινούργιας σάκας και πλαστελίνης.
Χτυποκάρδι για το άγνωστο.
Αμηχανία και χαμηλωμένα ματάκια στο καλωσόρισμα των δασκάλων.
Ιδρωμένα χεράκια στην προσευχή.
Η τάξη γεμάτη ήλιο, τα πράσινα θρανία , η έδρα.
Να μην τσαλακώσω την ποδιά μου…ο κολλαρισμένος γιακάς κολλά στο λαιμό μου.
Σαν μαύρη τρύπα ο πίνακας …..Θέλω να φύγωωω!
Οι ήρωες του 21 στον τοίχο με κοιτούν βλοσυρά.
Κι ’ο δάκαλός μου με βοηθά να ανοίξω τη σάκα μου .. τόσο τρέμουν τα χέρια μου.
Ο πρώτος μου Δάσκαλος…. @@@όγλου Δημήτριος…ο Οδηγός…το κεράκι…

Είχα τόσα να του πω….τόσα ευχαριστώ…Δεν πρόλαβα , γιατί τα κατάλαβα μετά..
και ήταν αργά…
Καλή αρχή πρωτάκια…..

Οταν το φθινοπωρο ηταν παντα σαν Ανοιξη

Γιατί ο ήλιος ήταν μόνιμος στα μάτια μας…
Και η προκυμαία της Μυτιλήνης τότε, είχε πάντα ήλιο…Είτε μέρα ήταν είτε νύχτα. Τη φώτιζαν τα μάτια των αγοριών και των κοριτσιών που σαν μελίσσι έκαναν βόλτες πάνω κάτω, γνώριζαν, ανακάλυπταν , ερωτευόταν, πονούσαν.

Η καφετέρια του Δάλα…….και ο Ενρίκο Μασίας, η Πάτυ Μπράβο….
Τσιγάρο και κονιάκ …..να δείξουμε πως μεγαλώσαμε.! Πόσο βιαστικοί ήμασταν.
Το «Μελετόπουλος» περήφανο έμπαινε στο λιμάνι (ή μήπως το»Πεζόπουλος»; Ή τάχα το «Χατζικωσταντής;) Τι σημασία έχει;
Τα ναυτάκια όρθια στη σειρά να χαιρετούνε σε στάση προσοχής. Τι ήταν αυτό που σφύριζε κείνη τη στιγμή άραγε; Ποιος να θυμάται…….

Τι να θυμάται το κορίτσι με το «κόκκινο ζακετάκι», και πόσο ακόμα να θυμάται!
Ολη η αγωνία να βγεί το studebaker του ύπαρχου και μετά η άδεια για το ντόπιο ναυτάκι….Ναυτάκι, ναυτάκι, που φεύγεις και που πάς….
Και ξανά τσιγάρο και πάλι κονιάκ! Ήμασταν μεγάλοι!
Άνοιξε πέτρα….. παρακαλούσε η Μαρινέλλα και εμείς παρακαλούσαμε να μην τελειώσει η στιγμή. Είχαμε ξεχάσει το χρόνο…. Κι ’αυτός έφυγε…..μαζί και το ναυτάκι…

Η φωτο: απ' το aktofylakas.blogspot.com
χωρίς την άδειά του γιατί άργησε..

Ποιος απ' τους........προστατες!

Απόσπασμα από βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ.

«Άλλαξε η Στέλλια……………… Έγινε σκληρή με τον άντρα της με τα παιδιά της, λογάριαζε και παζάρευε σκληρά το κάθε τι και για τις αποφάσεις που έπαιρνε δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν.
Για τη ζωή που άφησαν στη Μανησιά ποτέ δεν ξαναμίλησε κι’ όταν αργότερα άκουγε άλλους πρόσφυγες να κλαίνε για το τι είχαν και τι έχασαν γινόταν θηρίο και έφευγε απ’ την παρέα τους. Το ίδιο καθεστώς επικρατούσε και στο σπίτι της. Κανένας δεν τολμούσε να νοσταλγήσει, να θυμηθεί. Σαν ο Γρηγόρης ξεκρέμαγε απ’ τον τοίχο τον ταμπουρά κι’ άρχιζε τον αμανέ με τα μάτια στραμμένα στην ανατολή κι’ όλοι οι γείτονες μεγάλοι και μικροί σώπαιναν και μαζευόταν γύρω του, η Στέλλια κρέμαγε έναν τρουβά στον ώμο της κι’ έφευγε μες’ το μούχρωμα λέγοντας πως του Αι Γιώργη τα καντήλια πάει να ανάψει.
Μόνο σαν έπεφταν για ύπνο και όλοι τους ησύχαζαν τότε μαλάκωνε το πρόσωπό της τους πλησίαζε σιγά- σιγά όλους τακτοποιούσε τα σκεπάσματά τους, τους χάιδευε τους φιλούσε και έβγαινε στην αυλή. Κι’ εκεί άφηνε τον εαυτό της να ξεσπάσει ,έβλεπε καρσί τα βουνά κι’ έκλαιγε χτυπώντας με τις γροθιές το στήθος της και έσκιζε με τα νύχια τα μάγουλά της μη ξέροντας ποιόν απ’ όλους να καταραστεί και ν’ αναθεματίσει….»
…………………………………………………………………………………………
Απ’το ίδιο άγραφο βιβλίο

«Δεν ήταν ούτε το φευγιό απ’ τη Μανησιά ούτε οι περιουσίες που χάθηκαν. Δόξαζε τον θεό που σώθηκε η οικογένειά του γιατί λίγες μέρες μετά τον ερχομό τους στη Μυτιλήνη ακούστηκαν τα μαντάτα για την καταστροφή κι’ ευθύς η καρδιά τους μαύρισε θαρρείς απ’ τον καπνό της Σμύρνης και θάμπωσαν τα μάτια τους απ’ το κλάμα αλλά αυτό που δεν μπορούσε ν’ αντέξει ήταν το φέρσιμο της μεγάλης του πατρίδας γιατί περίμενε-κι’ όχι μόνο αυτός – ότι αυτή η πατρίδα θα τον αγκάλιαζε,…. Τουλάχιστον από τύψεις……….
Κι αυτός δεν θα είχε καμιά απαίτηση απ’ αυτήν ούτε καν μια συγνώμη παρά μόνο έναν γλυκό λόγο. Αντί αυτό όμως………… Κι’ ούτε μιλιά για τυχοδιωκτισμούς ,για ξένο συμφέρον ,για μεγάλες δυνάμεις. Που και που χαμογελούσε πικρά κουνώντας το κεφάλι είχε χάσει την εμπιστοσύνη του και φοβόταν πως σε κάποια καμπή του χρόνου αυτοί θα ήταν ικανοί να αρνηθούν, ότι έγινε καταστροφή, ακόμα και να αρνηθούν τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων»
…………………………………………………………………………………………..
επίλογος

«Κούνησε το κεφάλι της απότομα να ξεφύγει απ’ τις σκέψεις γιατί πολλά δεν της άρεσαν κι’ άλλα τόσα την πλήγωναν. Μια φορά ρώτησε τον πατέρα της γιατί τους φωνάζουν Τούρκους μα σαν είδε στα μάτια του τι πίκρα μαζεύτηκε δεν τόλμησε να ξαναρωτήσει.
Όταν τη φώναξε και η δασκάλα της Τουρκάκι δεν ξαναπάτησε στο σχολείο.»

Στη μνήμη.....(κάποτε γιαγιά θα το κάνω)

Ας την.......να λέει....

Μόνο το ζεστό νερό μου θυμίζει κάθε πρωϊ πως δεν έχω
τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου.......

Στο μεταξύ πολλές φορές μου φαίνεται πως είναι πιό
καλά να κοιμηθείς παρά να βρίσκεσαι έτσι..μόνος...
και να επιμένεις......τόσο.
Και τί να κάνεις μέσα στην αναμονή; Τί να πείς;
Δεν ξέρω....
Και οι ποιητές ; τί χρειάζονται;....σ'ένα μικρόψυχο καιρό;

(Αντέγραψε: ο γόνος ατίθασων Αιολαίων )

De profoundis...

aΞέρεις, δεν το αντέχω αυτό….μου είπε η Ιόλη που αχάραγα με ξύπνησε σήμερα το πρωί.
Η φωνή της στο τηλέφωνο έτρεμε και ήταν έτοιμη να κλάψει. Είδα και έπαθα να την ηρεμίσω κι όταν τα κατάφερα ξέσπασε: Θέλω να καταλάβεις πως είσαι η καλύτερή μου φιλενάδα. Νοιάζομαι για σένα, πονάω και χαίρομαι μαζί σου, μέχρι που γίνομαι εχθρός με όποιους τολμήσουν να σε πειράξουν ή έστω να το διανοηθούν και στα λέω αυτά γιατί κατάλαβα (αργά θα μου πεις ) ότι μόνο τους φίλους μας επιλέγουμε και μας επιλέγουν χωρίς καμιά κρυφή σκέψη στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, χωρίς κανένα συμφέρον, και σ’αγαπώ.
Και γιατί μπρέ….Ιόλη …καλό μου…. όλα αυτά στις 6 το πρωί; Και σκοτίζεσαι ,πρωτομηνιάτικα;

Θα σου πω μια ιστορία Ελιά….
Εγώ ξέρεις ….δύσκολα ανοίγομαι σ’ ανθρώπους. Κι’ αν κάνω τους άλλους να γελούν
και να λεν πως είμαι αφασία (αυτή νομίζω είναι η έκφραση) να ξέρεις εσύ Ελίτσα ότι αυτά τα καραγκιοζλίκια είναι οι άμυνες μου…..γιατί τι θαρρείς; Πως είμαι η Ιόλη η δυνατή όπως λένε; Όχι Ελιά! Απλώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.. Όμως άκου:

Πριν χρόνια η Ιόλη είχε μια γειτόνισσα μια νταρντάνα κοπελιά που την έλεγαν Ειρήνη. Τη θαύμαζε αλλά δεν ήταν δυνατόν να γίνουν φίλες ,(κοπέλα της παντρειάς η Ρηνούλα, ένα πιρπιτσόλι 6 χρονών η Ιόλη.
Και μια και δεν μπορούσε να την κάνει φίλη την έκανε παράδειγμα.
Πρόσεξε …όχι ίνδαλμα…..ούτε έγινε «φαν» της…….Παράδειγμα ! Και πήρε πολλά απ’ αυτήν. Έστω κι αν τη παρακολουθούσε μια ζωή, αθέατη, στη μεγάλη καριέρα που έκανε η Ρηνιώ . Η Ρηνιώ Παπανικόλα…
Ναι, ναι ….Ελιά ….εξ ου και η ασχολία μου με το ραδιόφωνο..

Κι’ όμως ποτέ δεν τόλμησα η δειλή να πάω να τη βρω να της μιλήσω να την ευχαριστήσω….Θα το έκανα κάποτε ……..
Ωστόσο, η Ρηνιώ έφυγε…….

Η δεύτερη περίπτωση πάλι με μια σπουδαία γυναίκα. Παράδειγμά μου κι αυτή.
Η συνάντηση μας χρόνια πριν στην Ακαδημίας. Σε δυο συγκεντρώσεις…Αυτή με τους Δικηγόρους. .Εγώ με τους τσαγκάρηδες.. Ψάξε γύρευε. Καριέρα κι αυτή…
Μεγάλη Κυρία, και μετά πήγε εκεί που έπρεπε να ήταν χρόνια….πήγε με το μέρος των ανθρώπων, της ζωής........ η Λ. Κ.
Απ’ αυτήν έμαθα αν έμαθα, να γράφω, να μιλώ,… δεν τη φτάνω βέβαια…
Και τα σχολεία θα μου πεις; Τίποτα …..Το μόνο που θυμάμαι είναι ο νόμος του Ομ και να ζωγραφίζω ένα κλειστό κύκλωμα παροχής……

Και επειδή ούτε σ’ αυτήν δεν τολμάω να της πω τι της χρωστώ , θα ήμουν ασυγχώρητη αν δεν μίλαγα και σε σένα
Καλημέρα Ελιά, καλό μήνα!

Ειμαι καλος - ειμαι κακος

Πως να μήν τ'αγαπάς;Και πώς να μην αναρωτηθείς τον τρόπο που επεξεργάζεται το μυαλουδάκι του το θάνατο του συντρόφου του;

Και σε τι διαφέρει η κραυγή του απ’ την αντίστοιχη δική μας….Ο θρήνος του….
Εε!...ναι λοιπόν…..Πεθαίνω για τα ζώα ,ενώ για τους ανθρώπους δεν είμαι σίγουρη. Και ποιός ευθύνεται για το δεύτερο; Δεν μ’ απασχολεί! Εκείνοι ξέρουν....

Το τραγούδι χαρισμένο σ'ενα φίλο (αφού πρώτα του το έκλεψα) καθώς επίσης και σ'έναν άγγελο, .....ξέρουν κι'αυτοί.

Να με παίρνανε τα σύννεφα,οι άνεμοι,τα κύματα

Να μιλάει ένας Μυτιληνιός για τη Μυτιλήνη (μπορεί να σας πεί και ψέμματα χωρίς να το θέλει) είναι σαν να μιλά για τον εαυτό του,γιατί είναι και ο ίδιος ένα κομμάτι του τόπου του, ένα κλαδί ας πούμε από λιόδεντρο, ήτε μένει εκεί ήτε ακόμα χειρότερο μακριά της.

Αλλά σκέπτομαι πάλι πως στη μυστική και ανεξερεύνητη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης...και η φαντασίωση είναι αλήθεια.Το έχω δοκιμάσει ...το ξέρω καλά. Οτι κι'άν πεις ωστόσο αυτό είναι το νησί μας.Ενα κομμάτι ευλογημένο από χίλιες μυστηριώδεις δυνάμεις από αρχαίες θεότητες του ουρανού και της γής, από χριστιανικά ερημοκλήσια που είναι σκορπισμένα στις λαγκαδιές του, ίσαμε ακόμα κι' από μας τους ίδιους τους ντόπιους καλαμαράδες του ερασιτέχνες και μή που φτιάχνουν ή απλώς εκφράζουν το θρύλο του.

Η διαχυμένη στη φύση δύναμη και ομορφιά του ανασκαλεύει ήρεμα και ανεπαίσθητα τα σπλάχνα του ανθρώπου, και στρέφει πίσω τη σκέψη του στις ομιχλωδεις αρχές της ζωής.

Δεν μπορεί........κάτι θ'αφήνει τούτο στο χαρακτή

ρα μας. Ναι, δέν μπορεί! Μέσα σ'αυτή την παράξενη ατμόσφαιρα κι'εμείς οι Μυτιληνιοί παίρνουμε κάποιο στοιχείο αρχέγονο και ταυτόχρονα καλλιεργημένο.. μια πίστη στην ύλη της γής, που διαφεντεύει τη ζωή και τον θάνατο και μιά (το ίδιο χαρακτηριστική) απέχθεια σε ότι είναι πρόσθετο.......κοινωνικό μεγαλείο.....αξίωμα, κούφια λόγια, και ότι άλλο θαμπώνει αυτό το θαύμα που είναι ο άνθρωπος καθαυτός.

Τόσο, που μας παρεξηγούν.Και την αγάπη μας ακόμα αν αυτή έχει διαφορετικό αποδέκτη απ' το δικό τους.(γειά σου ιβαν)

Η συνέχεια σε μια άλλη χρονική στιγμή

Και ώς γόνος ατίθασων Αιολέων, το κείμενο είναι ανερυθρίαστα κλεμμένο και αναιδώς παραποιημένο

Και όταν χάνονται οι λέξεις ......επανέρχεσαι

Λέξεις….που υπάρχουν και πλανιόνται γύρω σου, απλώνεις τα χέρια σου , τις αρπάζεις και φτιάχνεις στοίχους, ζωγραφίζεις .Λέξεις που σε παρασύρουν σε ό, τι θα ήθελες να ήταν…και βαυκαλίζεσαι, και αναρωτιέσαι γι’ αυτή την εναλλαγή των συναισθημάτων σου. Όμως …εσύ φταις…Οι λέξεις, του μυαλού σου ήταν. Της δικής σου πλάνης. Και ….το φοβόσουν ……Κι’ απόφευγες να κοιτάξεις μάτια γιατί ήξερες πως τίποτα δεν υπάρχει.

Και όταν το αποφάσισες χάθηκαν όλα…και οι λέξεις και η μουσική…(χα -χα …η μουσική) και στη σκηνή ανέβηκε ο θεατρίνος που φοβόσουν, γυμνός, ολόγυμνος. Να κοιτάς πάντα τα μάτια….μη δέχεσαι να σου ταράσσουν τη ζωή….έκανες τόσο κόπο να τη στρώσεις.

Κι’ όταν σου τελειώσουν οι λέξεις είναι ανώφελο να ψάχνεις, να ρωτάς να ενδιαφέρεσαι. Αρκεί ,που κατάλαβες την (αξιολύπητη) πρόθεση του άλλου..

ΥΓ. Ηθοποιός …. Λέξη που την καταχραστήκαμε, κατά το δοκούν και έγινε τρόπος ζωής μας.
(έγραψε η Ιόλη...παλιά..πολύ παλιά)

Ιδού .........ο ένοχος

Η Ιόλη.......η κ.Μοντεσσόρι.......και ο χρόνος.

Την Ιόλη, μόνο ένας που θα τη ζούσε θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Τώρα κατά πόσο θα την άντεχε αυτός ο «όποιος»… άγνωστο. Παρά τα ελαττώματα ή προτερήματά της για ένα πράγμα τη θαύμαζα…… ίσως γιατί δεν το είχα εγώ. Για την αποφασιστικότητα της. Σκεπτόταν , αποφάσιζε και ενεργούσε εν ριπή οφθαλμού. Ελάχιστες φορές είχε πέσει έξω, μα αυτή το διασκέδαζε λέγοντας « δεν πειράζει.. έμαθα…. για την επόμενη φορά»

Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση όταν μου εξομολογήθηκε ότι την απασχολούσαν σκέψεις για τις ποίες αδυνατούσε να πάρει μια απόφαση. Δεν είναι της στιγμής τι είδους απόφαση έπρεπε να πάρει. Εξ’ άλλου δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η Ιόλη χτυπιόταν….στο σπίτι, στη δουλειά, στις παρέες, μέρες και νύχτες. Άρχισαν δε να την απασχολούν πράγματα στα ποία ποτέ δεν έδινε σημασία μέχρι τώρα: «μήπως, εάν, πρέπει» κτλπ, κτλπ και όλα όσα βασανίζουν ένα αναποφάσιστο πλάσμα όπως η αφεντιά μου.
Όταν δε μου είπε «φιλενάδα έλα απ’ το σπίτι να με βοηθήσεις να πάρω μια απόφαση» έπεσα απ’ τα σύννεφα. Επίσης κολακεύτηκα και έτρεξα αμέσως να δώσω τις συμβουλές μου, γιατί επί πλέον αυτή η πρόσκλησή της ανέβασε την αυτοεκτίμηση μου και με σήκωσε… ίσαμε και μισό πόντο απ’ το χώμα..

Την πόρτα του διαμερίσματος μου την άνοιξε η κυρία Μοντεσσόρι, η μαμά της φίλης μου . Η κυρία Μοντεσσόρι υπέρ’ αρκετών Μαϊων εξ απαλών ονύχων ήταν κολλημένη με την τεχνολογία. Και επειδή είχε τόσες ηχογραφήσεις δεκαετιών πίσω (ούτε η ΝΕΤ να ήταν) παραμυθάκια, τραγουδάκια που προσπαθούσε να τα μεταλαμπαδεύσει στ α πιτσιρίκια της Ιόλης , εξ’ ου και το’ όνομα!!!

Πίναμε τον καφέ μας σε βαριά ατμόσφαιρα. Δυο κουβέντες έπρεπε να πει!!!! Ένα τηλεφώνημα να κάνει!!!! Τόσο δύσκολο πιά;……Μέχρι που ήρθε ο από μηχανής Θεός……η Μοντεσσόρι: Ιόλη εγώ, τον αγόρασα τον σκληρό δίσκο…….από εδώ απ τη γειτονιά……..
Τι…..μου λες….ρε μάνα ……..τώρα; Αφού σου είπα ότι θα σου τον αγοράσω εγώ….μα να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου; Οπότε:
Όχι κόρη μου, δεν κάνω του κεφαλιού μου, απλώς οι ρυθμοί αλλάζουν όσο περνάνε τα χρόνια…….και εγώ χρειάζουμαι γρήγορους ρυθμούς….για να προλάβω να ζήσω πράγματα. Σε τρία λεπτά η Ιόλη είχε αποφασίσει, είχε πάρει το περιβόητο τηλέφωνο, ( που καταλάβαμε σε ποιόν ) και παρουσιάστηκε μπροστά μας γελαστή και ερωτευμένη….

( Εμπνευση από μιά κλεμμένη φράση)

Όσα δεν σου είπα......Ιβαν

Που όμως εσύ τα γνώριζες.Φαινόταν στα μάτια σου , στη στάση σου ,στο κεφάλι σου ,που έγερνες πότε απ'τη μιά ,πότε απ' την άλλη παρακολουθώντας την κάθε μου κίνηση ,ακόμα και τη σκέψη.

Οι τελευταίες μας μέρες...πέρσι τον Αύγουστο ,ήταν οδυνηρές , μέσα σένα κόσμο που κανείς δεν μας καταλάβαινε.

Είναι ηθική πράξη η ευθανασία;

Έπρεπε.......; Το ήθελες; (Φωνή βοώντος )

Δεν πρόλαβα να σ'ευχαριστήσω Ιβάν......Ιβανάκι μου.

Για το κρυφτό που παίζαμε...

Για την επιμονή σου να ξυπνήσω το πρωϊ, τραβώντας μου τα σεντόνια...(πόσες ανατολές κέρδισα..)

Ακόμα και για τις εμμονές σου..να τσακίζεις τα τσιγάρα μου, να μήν παίζω φυσαρμόνικα (τόσο χάλια έπαιζα;) Σου έλεγα μήν τρέχεις......μη χοροπηδάς...γιατί άν πάθεις κάτι θα πεθάνω.

Έφυγες και εγώ ζώ.

Σου είχα τάξει να πάμε στο νησί.....να νιώσεις ελεύθερος.....δεν μπόρεσα.

Το ήξερες πως σ'αγαπούσα; Μόνο αυτό θα μαλάκωνε τον πόνο μου.

ΥΓ.Οι δεκαοχτούρες έρχονται στο μπαλκόνι μας..ξέρω πως δεν θα ήθελες ,αλλά τις ταϊζω.

ΥΓ2 Όπου και να'σαι να είσαι καλά. Βλέπεις ακόμα κι'ο παράδεισος είναι αλλονών...δικαίωμα.

ΥΓ.3 Δεν βρήκα το τραγούδι μας.. και δεν ταίριαζε το τραγούδι του Καννέλου.

.....Μόνο λίγο....χώμα

Όχι, δεν θέλω τίποτα να μου φέρεις απ' το νησί.
Ούτε ούζο,ούτε σαρδέλες Καλλονής.

Θέλω μονάχα,μια εικόνα του σπιτιού μου να μου φέρεις.
Ναί...,ναί..., εικόνα, καλά άκουσες..δεν ήθελα να πω φωτογραφία.
Άραγε υπάρχει κάμερα που καταγράφει το παρελθόν;  Πήγαινε φιλενάδα, εύκολα θα το βρεις
Στα πόδια του ακόμα υπάρχει η μαρμαρένια βρύση με του παππού το όνομα επάνω.
Εκεί στάσου, η λίγα βήματα ποιο πίσω για νά'χεις πλάνο,
και τράβα με τη μαγική σου κάμερα,
το κοριτσάκι που κάνει κούνια στην κουμαριά,
που τρέχει, που τραγουδάει,
που μαζεύει κουκουνάρια.
Κι'άν ακούσεις ψιθύρους, μη φοβηθείς...., το σπίτι θα'ναι,
που ψάχνει, που αναζητά , και που στοιχειώνει τα αρπακτικά..που το πατήσαν.
Τίποτα να μη μου φέρεις...... Μόνο ένα κλαράκι βάγιας,
η ένα λουλούδι πικροδάφνης της αυλής μας.

Το κτήνος.....μέσα μας!

Σε πέντε μέρες από σήμερα,ας μας ταξιδέψει ο νους.. και τα τυφλά μας μάτια ας κοιτάξουν τα παιδιά που έπιναν βιαστικά το γάλα τους και τιτιβίζοντας ,τρέχαν για το σχολείο...Κι' οι μάννες τα καμάρωνα στην πόρτα......κι' οι δάσκαλοι περίμεναν να τα διδάξουν....

Σε πέντε μέρες από σήμερα ας κρυφακούσουμε τους δυο ερωτευμένους,που από δίπλα μας περνούν: Θα σ'αγαπώ...αιώνια.....Κι'εγώ,της απάντησε....για πάντα...κι 'ακούμπισε το χέρι του στη φουσκωμένη της κοιλιά..ν' ακούσει τη ζωή....

Σε πέντε μέρες από σήμερα ας στρέψουμε τα μάτια στον ουρανό......Συχώρεση δεν θα μας δώσει..μα θα δούμε την Enola Gay..(τι ειρωνεία!...μάννα κι' αυτή.....)να κουβαλά ετοιμόγεννη στα σπλάχνα της το Little Boy της.

Σε πέντε μέρες να θυμηθούμε..... να ντραπούμε! !Να θυμηθούμε να...σκεφτούμε...Και να ζητήσουμε συγνώμη....Απ' τη Χιροσίμα.....και το Ναγκασάκι!!!

ΥΓ. Πατέρας όλων ειν 'ο πόλεμος,είπε ο Ηράκλειτος.
Τη μάχη και το σκοτωμό;άραγε εννοούσε;
Η τάχα των πάντων την αέναη κίνηση;

Παιδική κακοποίηση....εις την δευτέραν.

Δυο χέρια απλωμένα έξω από ένα παράθυρο, κρατούσαν ένα μωρό στον αέρα...(Πολύ πριν τον Τζάκσον με το γιο του στο μπαλκόνι).
Ποιος να νοιαστεί αν το μωρό φοβήθηκε...το ύψος...τη νύχτα ...τη βροχή που έπεφτε..

Το μωρό μεγάλωσε,μα ακόμα φοβάται τη νύχτα...το ύψος....τις αστραπές.

Δυο πιάτα έσπασαν στα πόδια του μωρού, φωνές...βλαστήμιες και καυγάς..
Στη μέση της αυλής αυτό, έβγαζε τα γυαλιά απ' τα ποδαράκια του τρομοκρατημένο
Δίπλα του ο Μαξ το σκυλί έγλυφε το αίμα... τα μαλλιά, τα δάκρυα.

Από τότε το μωρό αγάπησε τα σκυλιά.

Ο κόσμος το κοίταξε με οίκτο....που το μωρό νόμισε αγάπη πως ήταν....γι'αυτό μίλησε, είπε την αλήθεια.
Μα φοβήθηκαν να την ακούσουν, και χάθηκαν όλοι....σε τέτοιες ιστορίες καλά είναι να μην ανακατεύεσαι .Και είπαν ακόμα ψέμματα πως λέει.

Κι από τότε έπαψε να πιστεύει στους ανθρώπους..!

Γιαλάν......γιαλάν ντουνιά

Μοσχοβολούν οι γειτονιές

Βασιλικό κι' ασβέστη........

Με γεύσεις, μανάδων και γιαγιάδων που θαρρείς και είχαν γεννηθεί για να μαντεύουν τι μας αρέσει,τι μας ικανοποιεί,τι μας κάνει ευτυχισμένους Κι' αν μερικές φορές δεν τα κατάφερναν άρχιζαν τα ταξίματα και τα παρακάλια.

" Φάε το ψάρι σου και θα σου πω ένα παραμύθι" η θα σου ρίξω λικέρ μπανάνα στο "κρόκ" σου και θα δεις τι ωραίο που θα γίνει. Που να φανταζόταν τότε οι έρμες ότι εμείς μεγαλώνοντας αυτές τις γεύσεις θα πεθυμούσαμε, μ' αυτές θα γυρίζαμε πίσω νοερά ζητώντας αναδρομικά συγνώμη, που πληγώνει όμως......γιατί αργήσαμε........πολύ αργήσαμε! ! !

Μοσχοβολούν οι γειτονιές...με τσούρμο τα παιδιά να ξεκουφαίνουν το σύμπαν.

Ανάμεσα σ' αυτά και η Ιόλη.

Και δεν πειράζει αν δεν τη ξέρεις.......Μέσα μας όλο και κάποια Ιόλη είναι καταχωνιασμένη που περιμένει να τη θυμηθούμε,.....να τη βγάλουμε στο προσκήνιο...να κλάψουμε και να γελάσουμε με τα παθήματα και τις γκάφες της,να χαρούμε με τις ευτυχισμένες της στιγμές και να αναπολήσουμε τα χρόνια που χάθηκαν......... και που κανένας δεν μας είπε να τα χαρούμε, λες και ήταν μυστικό ότι περνάνε γρήγορα.

Λες και οι εμπειρίες που τους δόθηκαν ήταν ιδιοκτησία τους.

Σπόρος ήταν.......... που έπεσε σε άγονο χωράφι...............

Εικονικά.....γιατί ειναι πολλά τα λεφτά Άρη!

Πως πέρασα από την Piazza S.Marco στα στενά του Corte Lucatello ούτε που το κατάλαβα.

Καλά να πάθω! Και πώς φεύγουν τώρα από δω; Ένας αρχαίος κίονας στη μέση του δρόμου και τι είναι αυτό που έχει πάνω; Καπάκι είναι; Αναποδογυρισμένη ασπίδα είναι;Και τ' αποτσίγαρα κάτω μαρτυρούν την απαγόρευση του καπνίσματος κι' εδώ. Γύρω παλιά σπίτια με πεσμένους σοβάδες. Μια παρδαλή είσοδος που λέει Trattoria alla scala, κι' ένα μπαλκόνι ξύλινο από πάνω, ετοιμόρροπο ,στολισμένο με δυο βιενέζικες καρέκλες βαμμένες ασημί δίπλα σ' ένα τραπεζάκι με σωμόν τραπεζομάντηλο. Σαν ταινία Αλμοδοβάρ. Αρχίζω να τα χρειάζομαι λίγο. Προχωρώ..Ένας τύπος μπροστά από την tratoria sempione...Που βρίσκομαι τον ρωτώ; με κοιτά σαν να μη με βλέπει. Τώρα.. φοβάμαι...Έχει γούστο να.........Μπαααά.....αδύνατον.....κάπου θα έβλεπα κάποιο κόκκινο φανάρι....Ο από μηχανής Θεός με σήκωσε πάνω απ' το campo bartolomeo και με άφησε απαλά στο μεγάλο κανάλι του Rialto. Απ' τη μια και από την άλλη ξύλινα κοντάρια βαμμένα με πράσινες και μπλε λοξές γραμμές..Μέσα στο νερό σαν όρθια ζαχαρωτά. Γόνδολες δεν βλέπω. Μόνο σκαφάκια βενζινοκίνητα Μια΄γέφυρα λευκή ενώνει τις όχθες του καναλιού με δυό ανάγλυφα αγγελάκια στη βάση της. Ας ανέβω πάνω.. Συνωστισμός...αλλά έχει θέα. Καραβάκια ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στο κανάλι, μεγάλα κόκκινα κτήρια, παλάτια των Δόγηδων λες; και βρώμικα νερά! Α! να και μερικές γόνδολες παρατημένες.Να φύγω κι από δω και ούπς! πάλι σε σοκάκια....Μούρη με μούρη με μια αφίσα. Conserto interpreti veneziani antonio vivaldi..... Κι' από κάτω σωρός σκουπίδια. Όπως έλεγε και μια ψυχή "μπλέξαμε μέσα στο βάτο μήτε απάνω μήτε κάτω".......Οπότε κάνω το μεγάλο άλμα προς τον ουρανό παρέα με τον από μηχανής Θεό........τον κέρσορα! ! ! και να μαι πίσω......Ένα ταξίδι είπα να κάνω στη Βενετία απόψε,΄για να γράψω και κάτι ευχάριστο, που είπε κι'η Γλύκα. Ατύχησα! Δέν με θέλει παιδί μου, πως να γίνει! Τώρα αν θέλεις να ταξιδέψεις κι εσύ κάνε μια καλύτερη επιλογή και μπές στο 360 cities. Εντάξει;

Παράπονο....

Αόριστος.....πλανιέται κόσμος μπρος μου
και του δικού σου του παλμού, κατοπινός δικός μου
Σμίγει εδώ αναπάντεχα το τίποτα...το κάτι...
Ζωή και θάνατος μαζί.....το πεπρωμένο;
Και πλάσμα εγώ αγίνωτο, κουλουριασμένο,
κοιτάω με τα μάτια σου το παραμύθι
ψεύτικα ειπωμένο

Σε ρώτησα: Δική μου θα' ναι η θάλασσα;
γύρισες την αγνάντεψες.....και μου' πες ψέμματα!
Σε ρώτησα:Κι'η πλάση;
σκάλωσες στή βουνοκορφή εσήκωσες τα χέρια,
ανάσανες,και μού'στειλες του θυμαριού φρεσκάδα!
Μα πάλι δεν σε πίστεψα και σε ξαναρωτάω.....Κι' γη;

Και συ χωρίς απάντηση σωριάστηκες στο χώμα....
και για το καλωσόρισμα ακούστηκε κραυγή
Κι' εγώ εξεριζώθηκα
και χάθηκε η γαλήνη
και είδα το φως και πόνεσα......
πονάει η ζωή;

Θύελλες ξεσηκώθηκαν.......
ποτάμι ο πόνος μπρος μου......

Και του δικού σου του λυγμού
κατοπινός ...........δικός μου.

Κυρά-ζωή έ.... κυρά-ζωή..

Σηκώθηκε ξαφνικά απ' το τραπέζι του, όταν άρχισε να παίζει στο ράδιο το "ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας". Η κούραση αυλάκωνε το πρόσωπό του και βάραινε τους ώμους του. Άρχισε να

χορεύει ενώ κάποιον παρακολουθούσε με το βλέμμα του προκλητικά. Τα βήματά του ήταν μικρά κι' αβέβαια σαν να μετρούσε και να καρατάριζε τον αντίπαλό του.
................................................................................................................................................................

Χόρευε....συνέχεια.... αναμετριόταν....με ποιόν;;;

...................................................................................................................................................................

Και ξαφνικά την είδα κρυμμένη σε μια κολόνα.

Ήταν η ζωή του!!

Τον κοιτούσε ειρωνικά, σαν να τού' λεγε: Καμένο χαρτί είσαι,εγώ κάνω κουμάντο!

Κι' αυτός χόρευε και το τραγούδι της Ευδοκίας πλημμύρισε το καφενείο , το χωριό, το νησί ολόκληρο.



Τα βήματά του έγιναν μεγαλύτερα , σταθερά. Σε κάθε στροφή της μουσικής γινόταν ψηλότερος χτυπούσε το πόδι του με την ανάποδη της παλάμης του και κοιτούσε την ζωή του με περιφρόνηση.

Κάποια στιγμή διαβάζοντας τα χείλη του μου φάνηκε πως της ψιθύρισε: Πόρνη.. δεν θα σου περάσει.



Το τραγούδι τέλειωσε......άδειασε το ποτήρι του κι'έφυγε...στητός..ξεκούραστος..πετώντας.

Υ.Γ. Λένε πως το ζεϊμπέκικο δεν είναι χορός για γυναίκα.
Κι αν έχει "αντρίκια"!! καρδιά;

Μανισιά.....ποτέ Μανίσα

Τελικά τα γονίδια πρέπει να είναι ταξιδιάρικα πουλιά που σου'ρχονται από κει που δεν το περιμένεις κάνοντας τους άλλους να αναρωτιούνται "καλά αυτό το παιδί από ποιόν πήρε;"

Δεν έχω πάει ποτέ στη Μανισιά,δεν ξέρω και πώς γράφεται εκτός το επίσημό της "Μαγνησία"λέει. Ξέρω όμως την Αγιά-Αναστασιά.. εκεί δίπλα γεννήθηκε και περπάτησε η γιαγιά μου. Μπορώ ακόμα να ζήσω την ανέμελη ζωή της, να μπω σ' ένα μποστάνι και να ανοίξω ένα καρπούζι, να τραβήξω νερό απ' το πηγάδι, και να ξαποστάσω το βράδυ σε μιαν αυλή από ντουσεμέ και λόγια γλυκά να με κοιμίσουν Όπως μπορώ να ζήσω την αγωνία τους,το φευγιό τους και τον ερχομό τους στις ακτές της Μυτιλήνης όπου τους είπαν Τούρκους.

Δεν έχω πάει ποτέ στη Μανισιά. Ελάχιστα μου μίλησαν γι' αυτή..με δάκρυα όχι με λόγια.

Κι όμως μικρή την έβλεπα στον ύπνο μου, πέταγα λέει πάνω απ' το Αιγαίο κάτι σαν Πίτερ Πάν, στη χώρα του" πάντα" όμως.

Δεν έχω πάει ποτέ καρσί. Νοιώθω ευλογημένη που αγαπώ έναν τόπο που ίσως δεν γνωρίσω ποτέ.

Κι αν ταξιδεύουν τα γονίδια ,γιατί να μην ταξιδεύει και η αγάπη σαν κύμα και ποιος μου λέει πως αυτή τη στιγμή το Σίπηλο δεν μου χαμογελά;