30/3/11

волк и ребенок ή.. Mbwa mwitu na mtoto ή .. الذئب والطفل



Στο’ πα θαρρώ.. πως η Πατρίδα μου δεν έχει σύνορα..
Το ξέχασες?
Ήταν τη μέρα που μ’ έναν πήχη μέτραγες, ζύγιζες και λογάριαζες..
Και είπα μόνο.. δεν έχει σύνορα ..κάνε πέρα να περάσω..
Το χέρι που σου άπλωσα δεν το ’δες, ήταν την μέρα που έβαζες συρματοπλέγματα..
για να εμποδίσεις τα δέντρα να απλώσουν τις ρίζες τους.. τα τραγούδια να ταξιδέψουν..
Πεθαίνουν οι θεοί μας μόνο φώναξες .. και έκλαιγες για τα μάρμαρα όπως έκλαψα και εγώ για τους βανδαλισμούς της Πέτρας , της Αιγύπτου..του κόσμου.
Είναι αρρώστια τα τραγούδια .. φώναξε και ο σύντροφός σου.. και τον κοίταξα για να βρω που διαφέρετε!
Να πάλι ο πήχης και η ζυγαριά .. το ξεχώρισμα κι η καραντίνα..
κι ας είναι μόνο τραγούδια που μερικά απ αυτά από αγάπη σε κάτι , γεννήθηκαν.. σαν τα μωρά… πριν τα «παιδομαζώματα» και τις στρατεύσεις..
Το τραγούδι της φάλαινας το ταξινόμησες?? Το ουρλιαχτό του λύκου??
Τους ήχους του σύμπαντος τους αφουγκράστηκες καμιά φορά?
Κλείσε το βιβλίο σου. Λέξεις μόνο θα δεις, που κι αυτές «κάποιοι» τις έγραψαν.. που δεν ήταν παιδιά.Και σε περιόρισαν.. σε μάντρωσαν σε καταδίκασαν στην πολυτέλεια του να μπορείς να επιλέγεις.
Ίσως ποτέ να μην σου δώσω να καταλάβεις τι είναι πατρίδα…Η δική μου Πατρίδα ..που αρχίζει απ το χώμα που πατάω.. και κανένας δεν μου τη δίδαξε.. δεν την τραγούδησε.. παρά μόνο ένα αγέννητο παιδί που δεν γνώριζε την γλώσσα των ανθρώπων..

25/3/11

Υπενθύμιση λόγω εθνικής εορτής


http://antistachef.wordpress.com/2011/03/24/1-134/


Μην λησμονήσετε να ακούσετε τους πύρινους λόγους κυβερνητικών, παρα-κυβερνητικών, τηλε-προπαγανδιστών και κάθε είδους ελ/λαδέμπορων, για τον ζυγό, το έθνος, τον αγώνα, τη λευτεριά και λοιπά ήδη λαϊκής κατανάλωσης. Κρατήστε ότι το μόνο αληθινό είναι ότι την Κυριακή αλλάζει η ώρα.

Οι αγωνισταράδες.. *


Κι οι πραματευτάδες :Ρ :Ρ *




ΣΣ * εκτός αρχικού κειμένου

23/3/11

Πως δενόταν το ατσάλι ?



Έτσι?
Κι αν όχι , πως να σ’ εμπιστευτώ δάσκαλε και μάστορα και ποιητή που ομολογείς πως λάθος έκανες κι αποστρέφεις το πρόσωπό σου απ τα δημιουργήματά σου που μου κλέβουν την ανάσα.
Έκανες λάθος …..κι έφτιαξες επίορκους.. και προδότες Και με καλείς τώρα να αντισταθώ.. με τον λόγο μου, με το μυαλό μου.. Τρέμεις τη φωτιά .. Μα το ατσάλι χωρίς αυτήν δεν δένεται..
Κι αναρωτιέμαι δάσκαλε και συχώρα με αν κάνω λάθος..
Βλέπεις κακιά μαθήτρια ήμουν πάντα.
Επιδοτούνται τα δασκαλέματά σου ?
Τι να πιστέψω, που ανάμεσα σε Σαρδανάπαλους έχασα τη ζωή μου..
..Τους μαθητές σου δάσκαλε!

8/3/11

Κι όλα τα ίδια μένουν..

Παλιά δημοσίευση από την Μαϊστρα..
Πιο παλιά ιστορία σε νέους άγριους χρόνους..
Ίδια θα μείνει ποιος ξέρει για πόσο.. Η ισότητα των δύο φύλων για μερικούς είναι εδώ..
Και η σωτηρία της Ελλάδας για μερικούς είναι εδώ..
Κι αυτοί που αγαπούν την Ελλάδα εδώ… όλοι..
Μόνο κάποια ψιλοπράγματα και κάποιοι αόρατοι είναι απόντες όπως πάντα..
Μην σκας… αλήτες είναι…

8 του Μάρτη
Αύριο...θα ξυπνήσω πρωί … πολύ πρωί
Είναι η «γιορτή» της γυναίκας. Η «μέρα» για άλλους
Γι αυτό θα ξεκινήσω βάφοντας τα παπούτσια του Μήτσου.
Του δικού μου Μήτσου. Γιατί έτσι θέλω.. χωρίς λόγο.
Θα του μαγειρέψω το φαί που του αρέσει.. Σουτζουκάκια πολίτικα χωρίς πολλές σάλτσες.. ακριβώς όπως η ζωή μας..

Πριν απ όλα αυτά θα δώσω ένα φιλί και μια συγνώμη στο γιό μου
Χθες όπως γάζωνα (φασσονίστρια είμαι) ή βελόνα της γαζωτικής του πήρε
το δάχτυλο.. Ούτε που κατάλαβα τίποτα απ το κλάμα του.. Δεν το άκουσα..

Πήρα είδηση πως κάτι έγινε όταν η μηχανή μου έκανε διαφορετικό θόρυβο..
Πάγωσα …κέρωσα! Πώς θα βγει η δουλειά!
40 λεπτά το κομμάτι… 75 η φρατζόλα… και τα υπόλοιπα;
καταναλώνω περισσότερα απ ότι παράγω.. έχουν δίκιο.

Το αίμα στο δάχτυλο του γιου μου με συνέφερε.. Ουφ! Ευτυχώς!
Εντάξει η μηχανή!
-Μαμά …λίγο χτύπησα…δεν πόνεσα… μην ανησυχείς..

Θα πονέσω εγώ.. και θα ανησυχήσω μετά όμως.. όταν βγάλω την παραγωγή..

Φαντάζομαι την ώρα που θα γυρίσει ό Μήτσος..
Ο χαζός μου Μήτσος.. δεν ξέρει πώς τον παραφυλάω απ το μπαλκόνι όταν έρθει ή ώρα της επιστροφής του και τον καμαρώνω μα και τον πονάω όπως τον βλέπω να προχωρά κουρασμένος, με κυρτούς τους ώμους και την απελπισία στο πρόσωπο.

Ο δικός μου Μήτσος.. που μόλις μπει στο σπίτι είναι άλλος άνθρωπος , γελαστός
ξεκούραστος και ναι…. έχει κουράγιο να στρώσει και το τραπέζι σώνει και καλά..
Ότι και να κάνω γι αυτόν είναι λίγο… νευριάζω όταν μου λέει το ίδιο..

Στη «γιορτή» (πές την όπως σε βολεύει) της γυναίκας θα μείνω στο σπίτι.
Δεν θα μοιράσω γαρύφαλλα στις φάμπρικες
Τι να τα κάνουν τα γαρύφαλλα όταν υπάρχουν γυναίκες που ξεχάσαμε,
διαγράψαμε, προδώσαμε…. και μαζί μ αυτές και τη ζωή μας.
Θα κάτσω σπίτι..

Ούτε λόγος για ξεσαλώματα και γλέντια με γυναικοπαρέες..
Η προστυχιά υπήρχε πάντοτε.. ήθελε όμως την δική της γιορτή για να ανέβει στα τραπέζια και να χορέψει τσιφτετέλι..

Σήμερα είναι ή μέρα του Μήτσου και η δική μου..
Θα κλάψουμε θα γελάσουμε και θα ενώσουμε σφιχτά τα χέρια μας το βράδυ
μπήγοντας τα νύχια στη σάρκα μας μέχρι να ματώσει.. γνωρίζοντας πως την ζωή αυτή άλλοι την επέλεξαν για μας.

2/3/11

Εθνέμποροι.. Γουρούνια.. Δολοφόνοι..



Ο αριθμός του τηλεφώνου που έπαιρνα δεν ανταποκρινόταν..
Μαύρες σκέψεις και εικόνες πρόβαλαν στο μυαλό μου, απ αυτές που δεν μπορείς να τις διώξεις και που όσο περνά η ώρα μεγαλώνουν σε κάνουν να τρέμεις και να σχηματίζεις στο καντράν ξανά και ξανά τον ίδιο αριθμό αγνοώντας τη φωνή που σε κοροϊδεύει μέσα σου υπενθυμίζοντάς σου ότι πήρες πριν λίγα δευτερόλεπτα..
Σε λίγο το κεφάλι αρχίζει ανεξέλεγκτα να τρέμει χωρίς να μπορεί να το κουμαντάρει ο λαιμός σου και τα πόδια σου να λυγάνε καθώς στο τασάκι καίνε τα τρία τσιγάρα που έχεις ανάψει ενώ το χέρι σου μπερδεύεται αν θα πρέπει να αφήσει το ακουστικό κάτω για να ανάψει το τέταρτο..
Την γνωρίζω καλά αυτήν την ασθένεια.. Είναι μια αρρώστια που την απέκτησα μετά την γέννηση του παιδιού μου.. Προσπαθώ πάντα να την κρύβω και τα καταφέρνω αλλά όχι πάντα. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές είμαι μόνη στο σπίτι.. Όπως τώρα..
Το τηλέφωνο εξακολουθεί να μην απαντά και περνώ στην δεύτερη φάση της αρρώστιας μου.. Το σώμα μου αρχίζει να κινείται ρυθμικά πάνω στο κάθισμα, μια εμπρός μια πίσω.. μια εμπρός μια πίσω..
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης εδώ δεν λειτουργεί παρ όλες τις προσπάθειές μου και το μόνο που καταφέρνει είναι να με κάνει να βγω έξω και να τρέξω μέχρι το σπίτι της Μαρίας ελπίζοντας πως είναι κει και απλά δεν ακούει το τηλέφωνο..
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε απ την ώρα που χτύπησα το κουδούνι της μέχρι την ώρα που άνοιξε την πόρτα και με κοίταξε έκπληκτη ρωτώντας με ανησυχία:
- Τι έπαθες ??
Δεν μπήκα μέσα.. δεν χρειάστηκε…απ την μισάνοιχτη πόρτα ένας νεαρός που σήκωσε το χέρι χαιρετώντας με.. ο γιος της …ο μπάτσος.. της ομάδας Δίας..
- Α! να χαθείς ! Σήκωσε το τηλέφωνο ρε ζώο !! της απαντώ και κάνω στροφή και φεύγω..
Με την Μαρία και την οικογένειά της έχουμε ρίξει ομηρικούς καυγάδες..
Έχω βρίσει τον άντρα της , το γιό της, άμεσα και κατάμουτρα, καθώς και έμμεσα φωνάζοντας συνθήματα εναντίον των μπάτσων..

Και τώρα σε σένα συνμπλογκερά μου.. και επαναστάτη μου..
Δεν φτιάχνω ήρωες… δεν είμαι τηλεόραση κι ούτε δημοσιογράφος. Γιούς γεννάω..Και ήρωες φτιάχνει η ζωή.
Και η καρδιά μου δεν κόβεται στα δυο.. Δεν επιλέγει με ποια μάννα θα πάει.. με την μάννα του Γρηγορόπουλου ή με την "Μαρία"..

Κι όσο και να μισώ τους μπάτσους γνωρίζω τι και ποιος φταίει και δεν θα τους κάνω ποτέ ήρωες.. Δεν αγνοώ τα αντίθετα στρατόπεδα που βρισκόμαστε και εκείνοι δεν το αγνοούνε απλά υπακούνε.. Το περίεργο θα ήταν το αντίθετο..
Φτύνω λοιπόν τα προεδρικά φιρμάνια που λυπούνται τα δυο νεαρά παιδιά και αλλοίμονο αν δεν το έκαναν.. γελάω με τις μαύρες σημαίες των περιπολικών και αναρωτιέμαι με την ολιγόωρη λευκή απεργία που εξήγγειλαν οι αστυνομικοί :
Δηλαδή … θα κάνετε διάλλειμα και στην Κερατέα??
Δηλαδή αν γινόταν μια πορεία κατά την διάρκεια της «στάσης» σας όλα καλά??
Δηλαδή αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη πρεσβεία και στο γραφείο του Χρυσοχοϊδη είναι το προσωπικό ασφαλείας που συνήθως φροντίζουμε να υπάρχει σε μια απεργία?? Ρωτάω ..γιατί λευκή απεργία δεν έχω κάνει ποτέ.. Απεργία του κώλου θα έλεγα αλλά θα παρανοηθεί..