15/8/09

Η Ιόλη.......η κ.Μοντεσσόρι.......και ο χρόνος.


Την Ιόλη, μόνο ένας που θα τη ζούσε θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Τώρα κατά πόσο θα την άντεχε αυτός ο «όποιος»… άγνωστο. Παρά τα ελαττώματα ή προτερήματά της για ένα πράγμα τη θαύμαζα…… ίσως γιατί δεν το είχα εγώ. Για την αποφασιστικότητα της. Σκεπτόταν , αποφάσιζε και ενεργούσε εν ριπή οφθαλμού. Ελάχιστες φορές είχε πέσει έξω, μα αυτή το διασκέδαζε λέγοντας « δεν πειράζει.. έμαθα…. για την επόμενη φορά»

Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση όταν μου εξομολογήθηκε ότι την απασχολούσαν σκέψεις για τις ποίες αδυνατούσε να πάρει μια απόφαση. Δεν είναι της στιγμής τι είδους απόφαση έπρεπε να πάρει. Εξ’ άλλου δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η Ιόλη χτυπιόταν….στο σπίτι, στη δουλειά, στις παρέες, μέρες και νύχτες. Άρχισαν δε να την απασχολούν πράγματα στα ποία ποτέ δεν έδινε σημασία μέχρι τώρα: «μήπως, εάν, πρέπει» κτλπ, κτλπ και όλα όσα βασανίζουν ένα αναποφάσιστο πλάσμα όπως η αφεντιά μου.
Όταν δε μου είπε «φιλενάδα έλα απ’ το σπίτι να με βοηθήσεις να πάρω μια απόφαση» έπεσα απ’ τα σύννεφα. Επίσης κολακεύτηκα και έτρεξα αμέσως να δώσω τις συμβουλές μου, γιατί επί πλέον αυτή η πρόσκλησή της ανέβασε την αυτοεκτίμηση μου και με σήκωσε… ίσαμε και μισό πόντο απ’ το χώμα..

Την πόρτα του διαμερίσματος μου την άνοιξε η κυρία Μοντεσσόρι, η μαμά της φίλης μου . Η κυρία Μοντεσσόρι υπέρ’ αρκετών Μαϊων εξ απαλών ονύχων ήταν κολλημένη με την τεχνολογία. Και επειδή είχε τόσες ηχογραφήσεις δεκαετιών πίσω (ούτε η ΝΕΤ να ήταν) παραμυθάκια, τραγουδάκια που προσπαθούσε να τα μεταλαμπαδεύσει στ α πιτσιρίκια της Ιόλης , εξ’ ου και το’ όνομα!!!

Πίναμε τον καφέ μας σε βαριά ατμόσφαιρα. Δυο κουβέντες έπρεπε να πει!!!! Ένα τηλεφώνημα να κάνει!!!! Τόσο δύσκολο πιά;……Μέχρι που ήρθε ο από μηχανής Θεός……η Μοντεσσόρι: Ιόλη εγώ, τον αγόρασα τον σκληρό δίσκο…….από εδώ απ τη γειτονιά……..
Τι…..μου λες….ρε μάνα ……..τώρα; Αφού σου είπα ότι θα σου τον αγοράσω εγώ….μα να κάνεις πάντα του κεφαλιού σου; Οπότε:
Όχι κόρη μου, δεν κάνω του κεφαλιού μου, απλώς οι ρυθμοί αλλάζουν όσο περνάνε τα χρόνια…….και εγώ χρειάζουμαι γρήγορους ρυθμούς….για να προλάβω να ζήσω πράγματα. Σε τρία λεπτά η Ιόλη είχε αποφασίσει, είχε πάρει το περιβόητο τηλέφωνο, ( που καταλάβαμε σε ποιόν ) και παρουσιάστηκε μπροστά μας γελαστή και ερωτευμένη….
( Εμπνευση από μιά κλεμμένη φράση)

6 σχόλια:

Matriga είπε...

Eλίτσα, πέρασα να σου μια καλησπέρα και να σου ανταποδώσω την υπέροχη επίσκεψη με το πολύτιμο σχόλιό σου πριν καιρό, όταν δεν ήμουν και πολύ καλά. Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ για τα λόγια σου!

Όμως, ερχόμενη εδώ στο blog σου είδα αυτήν την αξιόλογη ανάρτησή σου και άκουσα το θαυμάσιο τραγούδι της Αλέκας που με κάνει να νοσταλγώ. Να είσαι καλά και θα χαρώ να ανταλλάσουμε απόψεις.

Κοχυλένια φιλιά

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Matriga καλώς ήλθες,χάρηκα που σε είδα.
Μα αφού κι'εσύ στη θέση μου το ίδιο θα έκανες!

Αυτή η Κανελλίδου....έχεις δίκιο!
Θα χαρώ κιεγώ να τα λέμε.
Σε φιλώ

korinoskilo είπε...

τι μεγαλη κουβεντα ηταν αυτη!!!!!
την υοθετω!!!!!

καλησπερα ξαναμανα

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Αχ..αχ..
Ναι ρε... ναι!
Κανένας άλλος ΘΑ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΤΉΣΕΙΙΙΙΙΙ! γμτ μου.
Φωνάζω.....μ'ακούει κανείς?
Ξαναμαναχαίρεται!

korinoskilo είπε...

σε ακουμεεεεε:Ρ
και οσοι ειναι να σε ακουσουν να εισαι σιγουρη οτι σε ακουν.... αυτοι που δεν σε ακουνε ή κανουν οτι δεν σε ακουνε .. δεν αξιζουν τις φωνες σου ;)

korinoskilo είπε...

και μοσχαρι να με πεις δεν με νοιαζει ... μη με λες καλεεεεεεεεεεεεεε ... παθαινω ;)

πες αυτο που σκεφτεσε γμτ ... τι το κοβεις στη μεση?