Φοβάμε να πάω στο νησί μου.
Φοβάμε πως θα έχουν αλλαξει όλα. Εικοσι έξι χρόνια είναι πολλά ...πάρα πολλά!
Έχουν φύγει σ'αυτό το διάστημα πρόσωπα αγαπημένα και μή, έχουν αλλάξει εικόνες!
Το να τα φέρνεις όλα πίσω στο μυαλό σου έτσι όπως ήταν παλιά ,είναι φάρμακο για τη νοσταλγία.
Δεν τολμώ να πάω στο νησί μου.
Ποιος άρρωστος πετάει το φάρμακο του. Θα το θυμάμαι και θα το βλέπω όταν κλείνω τα μάτια έτσι όπως το άφησα.
Μόνο από ένα χάρτη της Google τόλμησα χθες το βράδυ να πετάξω από πάνω του, να δω φωτογραφίες να ψάξω για το σπίτι μου, για τα σπίτια των αγαπημένων μου.
Φρίκηηηηη! φρίκη!
Χάθηκε το παλιό χρώμα των Βατερών, ακαλαίσθητες κατασκευές στην παραλία.
Δεν ξέρω αν προχωρήσεις ίσια πάνω απ' τον Άγιο "Στάτη" τι θα δεις σίγουρα όμως δέν θα ακούσεις το "Βρέεεε Χαραλαμπέεεεελ" φωνή μιας γιαγιάς που ανησυχούσε για το ατίθασο εγγόνι της.
Να μην πω και για την Παναγιά Κρυφτή και για το έκτρωμα που χτίσανε.Άραγε γκρεμίζουν τα τσιμέντα;
Άραγε θα συνεχίζουν να χτίζονται σπίτια μεταμοντέρνου ρυθμού σε στυλ (να χτίσουμε ότι να' ναι να κονομίσουμε)
Άραγε θα φροντίσουν οι λόγιοι να αποχαρακτηριστεί το όνομα της Σαπφούς, η θα το πουλάμε
σαν προϊόν σε ανα τον κόσμο κίναιδους για ένα ούζο με ελιά, και " sfougato from Mytilana;"
Δεν θα' ρθω φιλενάδα στη Μυτιλήνη.
Άσε να έρχονται όσοι δέν την ήξεραν από παλιά.
Εγώ το σπίτι μου στο Καγιάνι θα το θυμάμαι με κουκουναριές τριγύρω!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου