Το πρώτο μας παιχνίδι στη θάλασσα.
Βότσαλο
Ετερόφωτο .. με κλεμμένο φως,
του ήλιου ..που δεν είδαμε… ποιος να κοιτάξει ψηλά τούτες τις ώρες..
Βότσαλο άχρωμο .. λαμπερό.. μόνο μέσα στο νερό θα καταλάβεις το χρώμα του..
στο θαλασσινό νερό…αγαπάει την αρμύρα.. μισεί τις λίμνες.. και υπομένει τα παιδικά χέρια που το πετούν μέσα σ αυτήν για να θαυμάσουν τους κύκλους που θα κάνει ανατριχιάζοντας..
Βότσαλο …πέτρα άψυχη.. άλογη.. που γεννήθηκε για να παίζουμε και να χτυπάμε..
τις ανασφάλειες μας .. τις ανεπάρκειές μας .. για να ξαναγυρίζουμε ησυχασμένοι σ αυτές..
ένα βότσαλο στη λίμνη…ένας κύκλος …δυο.. τρεις… μπορεί και περισσότεροι ..μετά θα χαθούν ..τα πάντα σβήνονται…διαγράφονται ..καλύπτονται..κατεβάζονται…
ακόμα και η γάτα αναθεωρεί και ντρέπεται για ότι έκανε.. Χα!
Κανένας δεν είπε πως μπορεί να πονάνε τα βότσαλα … ο σκοπός είναι να αντιδράσει
η λίμνη μας και το λιμνάζων μέσα μας…
