Γράφτηκε στον τοίχο
του Γιάννη Λαζάρου
Η μνήμη του νεοέλληνα έχει διάρκεια τόση όση τον συμφέρει. Είναι ακριβώς σαν τον οπαδό που από την κερκίδα βρίζει επί 89 λεπτά τον ποδοσφαιριστή της ομάδας του γνωρίζοντας ότι είναι πουλημένος και αν ο ποδοσφαιριστής βάλει γκολ στο 90' τον σηκώνει στα χέρια σαν ήρωα. Έτσι είναι ο νεοέλληνας.
Από πάνω μέχρι κάτω στην κοινωνική πυραμίδα. Ξεκινά το κακό από τον εαυτό του κουνώντας σημαιάκια κόμματος και δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξεφτιλιστεί μόνο και μόνο για να δει το "παιδί" στη Βουλή.
Μετά όταν το "παιδί" κάνει αυτά που τον διατάσσουν τα αφεντικά των Βρυξελλών παίρνοντας το ρεγάλο του και δεν συμφέρουν τον ψηφοφόρο, ο τελευταίος δεν κρύβεται σε τρύπα από ντροπή αλλά γίνεται πρώτη μούρη επαναστάτης βρίζοντας το "παιδί" και ο γείτονας ξεχνά το βρίσιμο που έτρωγε προεκλογικά και τον αποκαλεί "σύντροφο ήρωα". Το ίδιο σκηνικό και στην πολιτική σκηνή. Τα αθύρματα που βρίσκουν κόμμα για την προσωπική τους ρεμούλα και δόξα, όταν βλέπουν ότι η βάρκα μπάζει νερά και δεν είναι τόσο καλά αποδοτικά όσο τα καθαρόαιμα πηδάνε από την βάρκα και πάνε στην απέναντι. Ο λαός από κάτω ξεχνά όλη την διάρκεια της ύπουλης σταδιοδρομίας του πολιτικάντη και αμέσως τον κάνει "σωτήρα ήρωα". Δεν του περνά καν από το μυαλό ότι το σάλτο του ήρωα είναι εσκεμμένο από το ίδιο το σύστημα.
Ο ήρωας πολιτικός ποτέ δεν κάνει για τον ήρωα ψηφοφόρο τέτοιες πουστιές! Στον χώρο της δημοσιολογίας το ίδιο. Είτε δημοσιοκάφρος, είτε λιβελογράφος, είτε τηλεοραδιοφωνατζής, εκεί που τον διάβαζες, τον άκουγες ή τον έβλεπες και έλεγες ότι θα του πάρεις το σκαλπ, μόλις αλλάζει στρατόπεδο και λέει όσα γουστάρει ο "ηττημένος" λαουτζίκος όλα τα παίρνει ο αέρας. Ακόμα και τα γραπτά.
Ο επικοινωνιακός υπάλληλος της εξουσίας από πουλημένος γίνεται "η φωνή ήρωας". Ακριβώς αντίθετα από την έννοια του σαλταδόρου της κατοχής, οι νέοι σαλταδόροι δεν διακινδυνεύουν τίποτε, δεν ρισκάρουν για το σύνολο, δεν εκτελούνται για κολιγιά με τους κατοχικούς ή για την ύπουλη σιωπή τους εν μέσω πολέμου. Σαλτάρουν από εδώ και από εκεί για να σώσουν τον κώλο τους και τελικά όπως αποδεικνύεται μέχρι τώρα τον έσωζαν. Και όχι μόνο τον έσωζαν αλλά αυτοηρωποιούνταν ή ηρωοποιούνταν από τρίτους που η μνήμη τους είναι τόσο κοντή όσο και ο αυτοσεβασμός τους.
Κι αν τολμήσεις να τους θυμίσεις ότι σε όλες τις διαδικασίες που στέρησαν τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων αυτοί είχαν συμμετοχή από όποιο σκαλοπάτι της πυραμίδας κι αν κινούνταν, το βλέπεις στο βλέμμα και στον λόγο τους ότι "θα σαλτάρουν, θα σαλτάρουν το κεφάλι θα σου πάρουν". Αν είσαι δε και προκλητικός και τους εκνευρίζεις θυμίζοντάς τους ότι τα σαλταρίσματά τους επί δεκαετίες χρεώνεται η Ελλάδα, τότε είναι που όλοι οι σαλταδόροι ομαδοποιούνται και κάνουν επίθεση εναντίον του ενός που ξαφνικά χαρακτηρίζεται από τη μάζα ως σαλταρισμένος. Επιτυχημένα σάλτα να έχει ο όχλος, με επιτυχημένους πολιτικάντηδες και επιτυχημένους γκεμπελίσκους.
Ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε με τα μαζικά "ηρωικά" σάλτα το τελευταίο για τον όχλο θα είναι το σάλτο μορτάλε. Η μειονότητα ξέρει πάλι πως θα την "βγάλει". Σάλτο στο γερμανικό καμιόνι και μια κουραμάνα κομμένη στα τέσσερα να την βγάλουμε και σ' αυτή την κατοχή.
του Γιάννη Λαζάρου
Η μνήμη του νεοέλληνα έχει διάρκεια τόση όση τον συμφέρει. Είναι ακριβώς σαν τον οπαδό που από την κερκίδα βρίζει επί 89 λεπτά τον ποδοσφαιριστή της ομάδας του γνωρίζοντας ότι είναι πουλημένος και αν ο ποδοσφαιριστής βάλει γκολ στο 90' τον σηκώνει στα χέρια σαν ήρωα. Έτσι είναι ο νεοέλληνας.
Από πάνω μέχρι κάτω στην κοινωνική πυραμίδα. Ξεκινά το κακό από τον εαυτό του κουνώντας σημαιάκια κόμματος και δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξεφτιλιστεί μόνο και μόνο για να δει το "παιδί" στη Βουλή.
Μετά όταν το "παιδί" κάνει αυτά που τον διατάσσουν τα αφεντικά των Βρυξελλών παίρνοντας το ρεγάλο του και δεν συμφέρουν τον ψηφοφόρο, ο τελευταίος δεν κρύβεται σε τρύπα από ντροπή αλλά γίνεται πρώτη μούρη επαναστάτης βρίζοντας το "παιδί" και ο γείτονας ξεχνά το βρίσιμο που έτρωγε προεκλογικά και τον αποκαλεί "σύντροφο ήρωα". Το ίδιο σκηνικό και στην πολιτική σκηνή. Τα αθύρματα που βρίσκουν κόμμα για την προσωπική τους ρεμούλα και δόξα, όταν βλέπουν ότι η βάρκα μπάζει νερά και δεν είναι τόσο καλά αποδοτικά όσο τα καθαρόαιμα πηδάνε από την βάρκα και πάνε στην απέναντι. Ο λαός από κάτω ξεχνά όλη την διάρκεια της ύπουλης σταδιοδρομίας του πολιτικάντη και αμέσως τον κάνει "σωτήρα ήρωα". Δεν του περνά καν από το μυαλό ότι το σάλτο του ήρωα είναι εσκεμμένο από το ίδιο το σύστημα.
Ο ήρωας πολιτικός ποτέ δεν κάνει για τον ήρωα ψηφοφόρο τέτοιες πουστιές! Στον χώρο της δημοσιολογίας το ίδιο. Είτε δημοσιοκάφρος, είτε λιβελογράφος, είτε τηλεοραδιοφωνατζής, εκεί που τον διάβαζες, τον άκουγες ή τον έβλεπες και έλεγες ότι θα του πάρεις το σκαλπ, μόλις αλλάζει στρατόπεδο και λέει όσα γουστάρει ο "ηττημένος" λαουτζίκος όλα τα παίρνει ο αέρας. Ακόμα και τα γραπτά.
Ο επικοινωνιακός υπάλληλος της εξουσίας από πουλημένος γίνεται "η φωνή ήρωας". Ακριβώς αντίθετα από την έννοια του σαλταδόρου της κατοχής, οι νέοι σαλταδόροι δεν διακινδυνεύουν τίποτε, δεν ρισκάρουν για το σύνολο, δεν εκτελούνται για κολιγιά με τους κατοχικούς ή για την ύπουλη σιωπή τους εν μέσω πολέμου. Σαλτάρουν από εδώ και από εκεί για να σώσουν τον κώλο τους και τελικά όπως αποδεικνύεται μέχρι τώρα τον έσωζαν. Και όχι μόνο τον έσωζαν αλλά αυτοηρωποιούνταν ή ηρωοποιούνταν από τρίτους που η μνήμη τους είναι τόσο κοντή όσο και ο αυτοσεβασμός τους.
Κι αν τολμήσεις να τους θυμίσεις ότι σε όλες τις διαδικασίες που στέρησαν τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων αυτοί είχαν συμμετοχή από όποιο σκαλοπάτι της πυραμίδας κι αν κινούνταν, το βλέπεις στο βλέμμα και στον λόγο τους ότι "θα σαλτάρουν, θα σαλτάρουν το κεφάλι θα σου πάρουν". Αν είσαι δε και προκλητικός και τους εκνευρίζεις θυμίζοντάς τους ότι τα σαλταρίσματά τους επί δεκαετίες χρεώνεται η Ελλάδα, τότε είναι που όλοι οι σαλταδόροι ομαδοποιούνται και κάνουν επίθεση εναντίον του ενός που ξαφνικά χαρακτηρίζεται από τη μάζα ως σαλταρισμένος. Επιτυχημένα σάλτα να έχει ο όχλος, με επιτυχημένους πολιτικάντηδες και επιτυχημένους γκεμπελίσκους.
Ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε με τα μαζικά "ηρωικά" σάλτα το τελευταίο για τον όχλο θα είναι το σάλτο μορτάλε. Η μειονότητα ξέρει πάλι πως θα την "βγάλει". Σάλτο στο γερμανικό καμιόνι και μια κουραμάνα κομμένη στα τέσσερα να την βγάλουμε και σ' αυτή την κατοχή.
