26/9/09

Ελπίδα..


Όταν παίρνεις έμπνευση από ένα θέμα άλλου μπλογκ απ’ την μια νιώθεις περήφανος που έχεις επιλέξει φίλους που μπορούν να εμπνεύσουν μα απ’ την άλλη αισθάνεσαι σαν κλέφτης …… και ας μη γράφεις τα ίδια.
Ενοχές…. Είναι δυνατόν να τις ελέγξεις; Να μην τις κουβαλάς παντού;
Σαν μοιάζουν όμως οι καταστάσεις έστω και από άλλη οπτική τότε δεν μπορείς να αντισταθείς και θες να επιβεβαιώσεις αυτά που λέει ό άλλος και να φωνάξεις γι ’αυτά που συμβαίνουν ακόμα… και μοιάζουν .. και δεν επιτρέπεται να μοιάζουν και να συμβαίνουν.

Ας βάλει ο Θεός το χέρι του … ικεσία; ή κραυγή απελπισίας σε νησιά ξεχασμένα σε αξέχαστες εποχές ; (και στη εποχή μας, και στην εποχή μας….χα χα χα! )
Θα το βάλει ο Θεός το χέρι του;
Ναι….γιατί μόνο αυτό σου μένει.
Ο Θεός ή ο γιατρός; Μα ό Θεός φυσικά γιατί τον άλλον δεν τον εμπιστεύεσαι .
Και δεν τον εμπιστεύεσαι όχι γιατί έτσι σου κάπνισε αλλά γιατί αυτός το επιδίωξε .
Αυτός…αυτοί…. Πλην μερικών … λίγων. Όλα, γραμματική , όλα αριθμητική , όλα δύσκολα .
Ιατρικές επισκέψεις… στον άγιο Θεράποντα και στην αγία Θέκλα οι φίλοι..εν αγνοία σου. Ανησυχούν..κι'ας σου δίνουν κουράγιο..
Πόσο η επίσκεψη ; ένα κερί για σένα……και για εσένα.
Τα ζωγραφισμένα πρόσωπα δεν κάνουν διαγνώσεις.. Τα προτιμώ απ’ τα πέτρινα, τα ψυχρά που σε κοιτούν σαν εμπόρευμα.

Η ιδέα απ' το Νόστιμον Ήμαρ


18/9/09

Στη χώρα του ποτέ...

Εψαξα παντού για να βρώ τη νεράϊδα του καλοκαιριού για να της δώσω το μήνυμά σας.


Πήγα σε όλα τα αγαπημένα της μέρη.Δεν υπάρχει άδεια φωλιά πουλιού σε απόσταση δέκα μίλια που να μήν την έχω επισκεφτεί.Εψαξα στο δαχτυλίδι των μανιταριών όπου συναντιέται η χορευτική της ομάδα,στην κρυψώνα της στην κουφάλα ενός δένδρου...Και πού δεν έψαξα! Μάταια. Και ποιόν δεν ρώτησα. Κανείς δεν την έχει δεί εδώ και πολύ καιρό..Είπα πως κάτι έχει με μένα.... Είπα θα της περάσει όμως στο τέλος ανησύχησα. Πολλές καλοκαιρινές νεράϊδες κουλουριάζονται κάπου αναπαυτικά και κοιμούνται όλο το χειμώνα,αλλά πάλι, συνήθως κάποιος ξέρει που βρίσκεται ο καθένας . Οι νεράϊδες της παγωνιάς τριγυρνούν πολύ, παγώνοντας τα πάντα, και γενικά τους αρέσει να κάνουν φάρσες στις νεράϊδες του καλοκαιριού όπως να τους βάζουν παγοκρύσταλα πάνω στίς μύτες τους ή να τους ξεπαγιάζουν τους πωπούς τους.... Ομως η νεράϊδα του καλοκαιριού άφαντη. Τώρα που το σκέπτομαι.... ίσως να μάζεψε αρκετή μαγεία όλο το καλοκαίρι και χορτασμένη αποκοιμήθηκε.... ίσως πάλι....Κι'άν δάγκωσε το μήλο της κακιάς μάγισσας; Οχι! όχι..... Το βρήκα! Ενα σύννεφο την ταξιδεύει.... Κι'ενας Πήτερ Παν την περιμένει.......
(από το βιβλίο της Λιν Ρέιντ Μπανκς : Μια νεράϊδα με μπλουτζιν)
ΥΓ: Ευχαριστώ.....για όλα..να είσαι καλά.

14/9/09

Vanita di Vanita


Γιατί; Ιόλη;

Δεν έχει γιατί, Ελιά……. Γιατί είμαι καλά, γι’ αυτό….

Θεέ μου.. Τί είναι αυτά που λες; Είσαι καλά με τους εικονικούς σου φίλους; Πώς μπόρεσες; Εσύ; Που πάντα κοίταζες τον άλλον στα μάτια, για να δεις τι κρύβει μέσα του…; Εσύ που μου έδινες συμβουλές για τις αλήθειες των άλλων;

Ναι…..εγώ…. Που πάντα κοίταζα μάτια και έψαχνα….. Κουράστηκα να βλέπω αδιαφορία….Κουράστηκα να βλέπω απουσία…. Και…..χα χα .. κουράστηκα να σκύβω για να τα δώ ….. τις ποιο πολλές φορές κοιτάζουν αλλού όταν μου μιλάνε.
Ενώ τους φίλους μου Ελιά, αυτούς που λες «εικονικούς» δεν γίνεται να τους βλέπω στα μάτια… Δεν έχουν μάτια…. Έτσι δεν ξέρω αν λένε ψέματα ή αλήθεια.. κι’ αν μου λένε ψέματα , μπορώ να τα προσπεράσω χωρίς να πληγωθώ…..
Τι απαιτήσεις να έχω και τι ευθύνες να ζητήσω από από την εικονική πραγματικότητα;

Καλή σου μέρα Ελιά ….. Τα χαιρετίσματά μου στον κόσμο σου.. Τον πραγματικό.....Ελίτσα!

11/9/09

To sir, With Love ( μερος α΄)


Μυρωδιά γόμας , ξυσμένου μολυβιού , καινούργιας σάκας και πλαστελίνης.
Χτυποκάρδι για το άγνωστο.
Αμηχανία και χαμηλωμένα ματάκια στο καλωσόρισμα των δασκάλων.
Ιδρωμένα χεράκια στην προσευχή.
Η τάξη γεμάτη ήλιο, τα πράσινα θρανία , η έδρα.
Να μην τσαλακώσω την ποδιά μου…ο κολλαρισμένος γιακάς κολλά στο λαιμό μου.
Σαν μαύρη τρύπα ο πίνακας …..Θέλω να φύγωωω!
Οι ήρωες του 21 στον τοίχο με κοιτούν βλοσυρά.
Κι ’ο δάκαλός μου με βοηθά να ανοίξω τη σάκα μου .. τόσο τρέμουν τα χέρια μου.
Ο πρώτος μου Δάσκαλος…. @@@όγλου Δημήτριος…ο Οδηγός…το κεράκι

Είχα τόσα να του πω….τόσα ευχαριστώ…Δεν πρόλαβα , γιατί τα κατάλαβα μετά..
και ήταν αργά…
Καλή αρχή πρωτάκια…..

6/9/09

Οταν το φθινοπωρο ηταν παντα σαν Ανοιξη


Γιατί ο ήλιος ήταν μόνιμος στα μάτια μας…
Και η προκυμαία της Μυτιλήνης τότε, είχε πάντα ήλιο…Είτε μέρα ήταν είτε νύχτα. Τη φώτιζαν τα μάτια των αγοριών και των κοριτσιών που σαν μελίσσι έκαναν βόλτες πάνω κάτω, γνώριζαν, ανακάλυπταν , ερωτευόταν, πονούσαν.

Η καφετέρια του Δάλα…….και ο Ενρίκο Μασίας, η Πάτυ Μπράβο….
Τσιγάρο και κονιάκ …..να δείξουμε πως μεγαλώσαμε.! Πόσο βιαστικοί ήμασταν.
Το «Μελετόπουλος» περήφανο έμπαινε στο λιμάνι (ή μήπως το»Πεζόπουλος»; Ή τάχα το «Χατζικωσταντής;) Τι σημασία έχει;
Τα ναυτάκια όρθια στη σειρά να χαιρετούνε σε στάση προσοχής. Τι ήταν αυτό που σφύριζε κείνη τη στιγμή άραγε; Ποιος να θυμάται…….

Τι να θυμάται το κορίτσι με το «κόκκινο ζακετάκι», και πόσο ακόμα να θυμάται!
Ολη η αγωνία να βγεί το studebaker του ύπαρχου και μετά η άδεια για το ντόπιο ναυτάκι….Ναυτάκι, ναυτάκι, που φεύγεις και που πάς….
Και ξανά τσιγάρο και πάλι κονιάκ! Ήμασταν μεγάλοι!
Άνοιξε πέτρα….. παρακαλούσε η Μαρινέλλα και εμείς παρακαλούσαμε να μην τελειώσει η στιγμή. Είχαμε ξεχάσει το χρόνο…. Κι ’αυτός έφυγε…..μαζί και το ναυτάκι…

Η φωτο: απ' το aktofylakas.blogspot.com
χωρίς την άδειά του γιατί άργησε..

4/9/09

Ποιος απ' τους........προστατες!


Απόσπασμα από βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ.

«Άλλαξε η Στέλλια……………… Έγινε σκληρή με τον άντρα της με τα παιδιά της, λογάριαζε και παζάρευε σκληρά το κάθε τι και για τις αποφάσεις που έπαιρνε δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν.
Για τη ζωή που άφησαν στη Μανησιά ποτέ δεν ξαναμίλησε κι’ όταν αργότερα άκουγε άλλους πρόσφυγες να κλαίνε για το τι είχαν και τι έχασαν γινόταν θηρίο και έφευγε απ’ την παρέα τους. Το ίδιο καθεστώς επικρατούσε και στο σπίτι της. Κανένας δεν τολμούσε να νοσταλγήσει, να θυμηθεί. Σαν ο Γρηγόρης ξεκρέμαγε απ’ τον τοίχο τον ταμπουρά κι’ άρχιζε τον αμανέ με τα μάτια στραμμένα στην ανατολή κι’ όλοι οι γείτονες μεγάλοι και μικροί σώπαιναν και μαζευόταν γύρω του, η Στέλλια κρέμαγε έναν τρουβά στον ώμο της κι’ έφευγε μες’ το μούχρωμα λέγοντας πως του Αι Γιώργη τα καντήλια πάει να ανάψει.
Μόνο σαν έπεφταν για ύπνο και όλοι τους ησύχαζαν τότε μαλάκωνε το πρόσωπό της τους πλησίαζε σιγά- σιγά όλους τακτοποιούσε τα σκεπάσματά τους, τους χάιδευε τους φιλούσε και έβγαινε στην αυλή. Κι’ εκεί άφηνε τον εαυτό της να ξεσπάσει ,έβλεπε καρσί τα βουνά κι’ έκλαιγε χτυπώντας με τις γροθιές το στήθος της και έσκιζε με τα νύχια τα μάγουλά της μη ξέροντας ποιόν απ’ όλους να καταραστεί και ν’ αναθεματίσει….»
…………………………………………………………………………………………
Απ’το ίδιο άγραφο βιβλίο

«Δεν ήταν ούτε το φευγιό απ’ τη Μανησιά ούτε οι περιουσίες που χάθηκαν. Δόξαζε τον θεό που σώθηκε η οικογένειά του γιατί λίγες μέρες μετά τον ερχομό τους στη Μυτιλήνη ακούστηκαν τα μαντάτα για την καταστροφή κι’ ευθύς η καρδιά τους μαύρισε θαρρείς απ’ τον καπνό της Σμύρνης και θάμπωσαν τα μάτια τους απ’ το κλάμα αλλά αυτό που δεν μπορούσε ν’ αντέξει ήταν το φέρσιμο της μεγάλης του πατρίδας γιατί περίμενε-κι’ όχι μόνο αυτός – ότι αυτή η πατρίδα θα τον αγκάλιαζε,…. Τουλάχιστον από τύψεις……….
Κι αυτός δεν θα είχε καμιά απαίτηση απ’ αυτήν ούτε καν μια συγνώμη παρά μόνο έναν γλυκό λόγο. Αντί αυτό όμως………… Κι’ ούτε μιλιά για τυχοδιωκτισμούς ,για ξένο συμφέρον ,για μεγάλες δυνάμεις. Που και που χαμογελούσε πικρά κουνώντας το κεφάλι είχε χάσει την εμπιστοσύνη του και φοβόταν πως σε κάποια καμπή του χρόνου αυτοί θα ήταν ικανοί να αρνηθούν, ότι έγινε καταστροφή, ακόμα και να αρνηθούν τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων»
…………………………………………………………………………………………..
επίλογος

«Κούνησε το κεφάλι της απότομα να ξεφύγει απ’ τις σκέψεις γιατί πολλά δεν της άρεσαν κι’ άλλα τόσα την πλήγωναν. Μια φορά ρώτησε τον πατέρα της γιατί τους φωνάζουν Τούρκους μα σαν είδε στα μάτια του τι πίκρα μαζεύτηκε δεν τόλμησε να ξαναρωτήσει.
Όταν τη φώναξε και η δασκάλα της Τουρκάκι δεν ξαναπάτησε στο σχολείο.»

Στη μνήμη.....(κάποτε γιαγιά θα το κάνω)

3/9/09

Ας την.......να λέει....

Μόνο το ζεστό νερό μου θυμίζει κάθε πρωϊ πως δεν έχω
τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου.......

Στο μεταξύ πολλές φορές μου φαίνεται πως είναι πιό
καλά να κοιμηθείς παρά να βρίσκεσαι έτσι..μόνος...
και να επιμένεις......τόσο.
Και τί να κάνεις μέσα στην αναμονή; Τί να πείς;
Δεν ξέρω....
Και οι ποιητές ; τί χρειάζονται;....σ'ένα μικρόψυχο καιρό;

(Αντέγραψε: ο γόνος ατίθασων Αιολαίων )

1/9/09

De profoundis...


aΞέρεις, δεν το αντέχω αυτό….μου είπε η Ιόλη που αχάραγα με ξύπνησε σήμερα το πρωί.
Η φωνή της στο τηλέφωνο έτρεμε και ήταν έτοιμη να κλάψει. Είδα και έπαθα να την ηρεμίσω κι όταν τα κατάφερα ξέσπασε: Θέλω να καταλάβεις πως είσαι η καλύτερή μου φιλενάδα. Νοιάζομαι για σένα, πονάω και χαίρομαι μαζί σου, μέχρι που γίνομαι εχθρός με όποιους τολμήσουν να σε πειράξουν ή έστω να το διανοηθούν και στα λέω αυτά γιατί κατάλαβα (αργά θα μου πεις ) ότι μόνο τους φίλους μας επιλέγουμε και μας επιλέγουν χωρίς καμιά κρυφή σκέψη στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, χωρίς κανένα συμφέρον, και σ’αγαπώ.
Και γιατί μπρέ….Ιόλη …καλό μου…. όλα αυτά στις 6 το πρωί; Και σκοτίζεσαι ,πρωτομηνιάτικα;

Θα σου πω μια ιστορία Ελιά….
Εγώ ξέρεις ….δύσκολα ανοίγομαι σ’ ανθρώπους. Κι’ αν κάνω τους άλλους να γελούν
και να λεν πως είμαι αφασία (αυτή νομίζω είναι η έκφραση) να ξέρεις εσύ Ελίτσα ότι αυτά τα καραγκιοζλίκια είναι οι άμυνες μου…..γιατί τι θαρρείς; Πως είμαι η Ιόλη η δυνατή όπως λένε; Όχι Ελιά! Απλώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.. Όμως άκου:

Πριν χρόνια η Ιόλη είχε μια γειτόνισσα μια νταρντάνα κοπελιά που την έλεγαν Ειρήνη. Τη θαύμαζε αλλά δεν ήταν δυνατόν να γίνουν φίλες ,(κοπέλα της παντρειάς η Ρηνούλα, ένα πιρπιτσόλι 6 χρονών η Ιόλη.
Και μια και δεν μπορούσε να την κάνει φίλη την έκανε παράδειγμα.
Πρόσεξε …όχι ίνδαλμα…..ούτε έγινε «φαν» της…….Παράδειγμα ! Και πήρε πολλά απ’ αυτήν. Έστω κι αν τη παρακολουθούσε μια ζωή, αθέατη, στη μεγάλη καριέρα που έκανε η Ρηνιώ . Η Ρηνιώ Παπανικόλα…
Ναι, ναι ….Ελιά ….εξ ου και η ασχολία μου με το ραδιόφωνο..

Κι’ όμως ποτέ δεν τόλμησα η δειλή να πάω να τη βρω να της μιλήσω να την ευχαριστήσω….Θα το έκανα κάποτε ……..
Ωστόσο, η Ρηνιώ έφυγε…….

Η δεύτερη περίπτωση πάλι με μια σπουδαία γυναίκα. Παράδειγμά μου κι αυτή.
Η συνάντηση μας χρόνια πριν στην Ακαδημίας. Σε δυο συγκεντρώσεις…Αυτή με τους Δικηγόρους. .Εγώ με τους τσαγκάρηδες.. Ψάξε γύρευε. Καριέρα κι αυτή…
Μεγάλη Κυρία, και μετά πήγε εκεί που έπρεπε να ήταν χρόνια….πήγε με το μέρος των ανθρώπων, της ζωής........ η Λ. Κ.
Απ’ αυτήν έμαθα αν έμαθα, να γράφω, να μιλώ,… δεν τη φτάνω βέβαια…
Και τα σχολεία θα μου πεις; Τίποτα …..Το μόνο που θυμάμαι είναι ο νόμος του Ομ και να ζωγραφίζω ένα κλειστό κύκλωμα παροχής……

Και επειδή ούτε σ’ αυτήν δεν τολμάω να της πω τι της χρωστώ , θα ήμουν ασυγχώρητη αν δεν μίλαγα και σε σένα
Καλημέρα Ελιά, καλό μήνα!