Το σκυλάκι κι' ο κανείς

Απορία ψάλτου λένε ..βήξ
Υπάρχει και η απορία της Ιόλης που είναι σφύριγμα.

Ναι όταν της συμβαίνουν περίεργα τα παρατάει όλα και αρχίζει να σφυρίζει.
Ε! τι να κάνουμε ..καθένας με τα βίτσια του!

Ά τώρα που είπα βίτσια τι μου ήρθε στο μυαλό λέμε!
Ρε! Μάγκες! Όσοι μου έρχεσθε είναι δυνατόν να μπαίνετε από τη δική σας είσοδο και όχι απ αυτή που πάτε μονίμως ,γιατί είμαι σε ηλικία εγκεφαλικού ; Ξέρετε εσείς "κωλόπαιδα" δεν πρέπει να είστε παραπάνω από δύο, δηλαδή ένας, και αυτό μπορεί να μας φέρει σε κατασταση Casus belli γιατί φαντάσου να κάνω το ίδιο..θα μου πούν δικαιολογημένα τι θες κυρά μου και ενοχλείς; οπότε εγώ θα απαντήσω ..εσύ και ο γρύλος σου..
πάμε παρακάτω δεν είναι αυτό το θέμα..

Ούτε τα βίτσια της Ιόλης είναι το θέμα μας αλλά ο Κώστας.
Όσοι δεν ξέρετε , ο Κώστας είναι ο σκύλος μου ( Ιβάν όμως δεν είναι και έχω τύψεις με την αφεντιά μου που δεν μπορώ ακόμα να τον νοιώσω έτσι)
Τον έβγαλα Κώστα γιατί με τα τόσα που ακούω έχω αρχίσει να ψιλοψιλιάζουμε.. Πόρτα βέβαια ακόμα δεν κλειδώνω αλλά άλλο είναι να ακούσει ο επίδοξος κλέφτης να μιλάς και να φωνάζεις με ένα Κώστα... και μη μασάτε αυτό τώρα μόλις τι σκέφτηκα.

Δύσκολες οι ηλικίες που είσαι αναγκασμένος να περπατάς με Πι.
Και καλά σε φυσιολογικές συνθήκες ..κάτι γίνεται..
Στη λαϊκή με το Πι, στο ΚΑΠΙ με το Πι ,
μέχρι και στο γυμναστήριο μ’ αυτό πάω
Αλλά φανταστείτε να με κυνηγήσει κανένας κακοποιός …θα μπορώ να τρέξω;
Δεύτερος λόγος που τον βάφτισα έτσι είναι για να γιορτάζουμε την ίδια μέρα.

Καλά πάλι άρχισα να λέω πολλά σαν γλου-γλού γαλοπούλα.. (δεν θυμάμαι ποιος το είπε.. Οχι σε μένα καλεεεεέ!!!)

Λοιπόν σήμερα που τα είχα πάρει …τι περίεργο… γιατί μου γυρίσανε τα άντερα παπαδάκιδες αυτιάδες και τα ρέστα συν κάτι Ιατρόπουλοι από χθες άρχισε και εντελώς ξαφνικά ο υπολογιστής μου να κάνει τα δικά του..
Το τι σελίδες είδα χωρίς να τις αναζητήσω ..άλλο πράμα.. άσε που δεν τολμάς να μπεις και μέσα γιατί αισθάνεσαι σαν ματάκιας..

Και επειδή δεν γνωρίζω από τεχνολογία τον έκλεισα και είπα να κάνω ότι και η Ιόλη. Άρχισα να σφυρίζω..
Οπότε βλέπω τον Κώστα να έρχεται απ το μπαλκόνι με αβέβαια βήματα κοιτώντας με στα μάτια να ανεβαίνει στον καναπέ και να μου απλώνει το χέρι του..

Ρέ! Ρέ! Ένα χέρι!
Ε! ναι! υπάρχει Θεός ….γμτ μου!

Καλή σας μέρα και να προσέχετε ..γιατί μπορεί να υπάρχει αλλά μην περιμένετε να σας προσέξει..

Το τραγούδι που σφύριζα στη διάθεσή σας .
Ίσως κάποιος ειδικός να μου εξηγήσει..... η μελωδία άρεσε στον Κώστα
ή το χέρι που άπλωσε ήταν όλο δικό μου..
Γιατί δεν ξέρω αν σας είπα πως είμαι και χαζή!