- Εν Αυλίδι -

Ψίτ! Φιλενάδα!! εσένα λέω.. σε μερικές ώρες από τώρα θα ξυπνήσεις
Άκου με σαν πίνεις το καφεδάκι σου κάτω απ τη δάφνη της αυλής σου ..να υποθέσω;
Η μου την κοπάνησες για καμιά εκδρομούλα, που ναι σου αξίζει, αλλά φταίω να σου ευχηθώ να περάσεις όπως πέρασα εγώ στην τελευταία μου; Χέ! Χέ! Γιατί τι φιλενάδες είμαστε αν δεν μοιραζόμαστε τα πάντα; Χμμμ! (Όσα πρέπει!)
Και εγώ γλυκό μου ,για εκδρομή ξεκίνησα πριν μερικές μέρες αλλά για χάρη σου (εν μέρη) αυτή μετατράπηκε σε εβδομάδα των παθών .
Καθόλου μη με κοιτάς με το αθώο σου βλέμμα …και πρόσεχε! Έχυσες τον καφέ πάνω σου!!
Θυμάσαι ένα σκυλάκι που με τη δική σου προτροπή με πήρε υπό την προστασία του;
Ένα πονηρό αναιδέστατο που νομίζει τους ώμους μου και το κεφάλι μου για τραπέζι και όλα του τα κόκαλα και τα μπισκότα εκεί τα τρώει;
Για τον Κώστα σου μιλάω ρε! Μη μου κάνεις την ανήξερη..
Πήρα λοιπόν τον Κώστα , τις βαλίτσες, και τη μάνα μου ( το θετικό της κακής νοσοκομειακής περίθαλψης είναι ότι σαν αρρωστήσουν οι συγγενείς μας έρχονται στην Αθήνα και έτσι βλεπόμαστε που και πού ) και κινήσαμε ένα πρωί σαν γερακίνες για την Αυλίδαααααα…..
Να μη στα πολυλογώ ..ο Κώστας τσακωνόταν μεσα στο αυτοκίνητο με την μάννα μου σαν ο σκύλος με τη γάτα.. Η γερακίνα (η μάνα μου) ήθελε το παράθυρο κλειστό μη χαλάσουν τα μαλλιά της ..ο Κώστας το ήθελε ανοιχτό για να τον θαυμάζουν εγώ απ της φωνές τους δεν άκουγα τον μάγκα που με καθοδηγούσε για την διαδρομή και χάθηκα… Δεν θα σου πω για τις μούντζες που έφαγα πατώντας φρένο απότομα όταν ο Κώστας θυμήθηκε ότι πρέπει να φάει μπισκότο και όρμισε πάνω σον ώμο μου..
Σε λίγο για να με ηρεμίσει η "μεγάλη" άρχισε με ένα τάχα μου ήρεμο και αδιάφορο ύφος:
-Τα μάτια της κουζίνας τα έκλεισες;
-Ναι μαμά…
Μετά από 10 λεπτά
-Το θερμοσίφωνο;
-Ναι μαμά… ( όπως ξέρεις, όσο και σίγουρη να είμαι για κάτι τα πάντα είναι ικανά να με κάνουν να αμφιβάλλω)
Περνώντας τα τελευταία διόδια ήρθε σαν κεραυνός η επόμενη ερώτηση:
-Το νερό στο λάστιχο το έκλεισες;
Το είχα κλείσει; Έλα μου ντε!
Από κει και πέρα ναι φιλενάδα χάλασε η διάθεσή μου.. και μη βιαστείς να μου πεις δεν φταις για όλα αυτά. Γιατί ο Κώστας όταν φτάσαμε ερωτεύθηκε τη σκυλίτσα των φίλων μας αυτή δεν τον ήθελε και όλη μέρα μάλωναν ..
Οι γείτονες πάλι μάλωναν με μας γιατί τα σκυλιά ξυπνούσαν τα μωρά τους..
Έκανα το λάθος και τον πήγαινα κάθε πρωί στη θάλασσα Δεν έβγαινε από μέσα με τίποτα.. και δεν με άκουγε όταν του έλεγα ότι το νερό της θάλασσα δεν πίνεται.. Τσάκισε τα κορόμηλα που βρήκε κάτω απ τα δέντρα με τις γνωστές συνέπειες.. σε ξένο σπίτι.. Η γερακίνα με τις υπόλοιπες παίζοντας χαρτιά με κοίταζαν σα σκουπίδι και με κουτσομπόλευαν φωναχτά :
-Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να μένει μόνος!
-Η κόρη της Λούλας ξανάφτιαξε τη ζωή της το μάθατε; ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ!
Η γερακίνα:
-Ε!!!! Εμείς τώρα που μεγαλώσαμε το παιδί μας ..πήραμε σκυλί !!!
Αλλά και το κοκαλάκι μου τη νύχτα φιλενάδα δεν το ξεκούρασα
Άκου την πρώτη νύχτα της Ελιάς εν Αυλίδι που συνεχίστηκε ίδια κι απαράλλαχτη για μια βδομάδα....να καταλάβεις.
Τα μάτια μου κλείνανε … Το μόνο που ήθελα να κοιμηθώ έστω και όρθια..
Έβαλαν ένα χαλάκι στο δωμάτιο μου για τον Κώστα για να τον απομονώσουμε απ τον χωρίς ελπίδα ερωτά του
Αυτός ήθελε να κοιμηθεί δίπλα μου..
Εγώ δεν θα είχα αντίρρηση αν ήμασταν σπίτι μας ( Μη βάλεις το σκυλί στο κρεβάτι και γίνουμε ρεζίλι σε ξένους ανθρώπους.. η γερακίνα!)
Επί μια ώρα ανέβαινε ο Κώστας στο κρεβάτι επί μια ώρα τον κατέβαζα εγώ.. μέχρι που πήρα το μαξιλάρι μου και κοιμήθηκα δίπλα του στο πάτωμα.. και εκεί ξύπνησα με πονεμένα κόκαλα ενώ ο Κώστας πάνω στο κρεβάτι μου ανάσκελος σαν πασάς.

Κάτι άλλα μικροπράγματα δεν κατόρθωσαν να με πτοήσουν
Όπως π।χ.η βουτιά στη θάλασσα της γερακίνας με τα ρούχα απ το βράχο που ρέμβαζε
Η που με υποχρέωνε να κάνω κάθε μέρα μπάνιο το κώστα για να τον αφήσει να την πλησιάσει..
Το μοναδικό ευχάριστο.. που το χάρηκα πραγματικά ήταν όταν 'εμαθα απ το τηλέφωνο ότι το νερό του λάστιχου στο μπαλκόνι το είχα κλείσει

Φιλενάδα σ’ αφήνω … και πρόσεχε… την επόμενη φορά που θα φύγω θα σου αφήσω τον Κώστα …η γερακίνα έχει φύγει μη τρομάζεις..

(Την παρακάτω φωτό του κώστα και της δικιάς του
που θα ζήλευε κάθε επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του
δεν χρειάζεται να σου πώ ποιά την τράβηξε.. Ναί! ναί! αυτή!)