ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ

Επειδή με τη δική μου γλώσσα

δεν μπορώ να σ’ αγγίξω

μεταγλωττίζω το πάθος μου.

Δεν μπορώ να σε μεταλάβω

και σε μετουσιώνω,

δεν μπορώ να σε ξεντύσω

έτσι σε ντύνω μ’ αλλόφωνη φαντασία.

Στα φτερά σου από κάτω

δεν μπορώ να κουρνιάσω

γι’ αυτό γύρω σου πετάω

και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.

Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω

πώς ξανοίγεσαι

γι’ αυτό μες στις γραμμές σου

ψάχνω συνήθειες

τα φρούτα π’ αγαπάς

μυρουδιές που προτιμάς

κορίτσια που ξεφυλλίζεις.

Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά

εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου

για να τ’ απαγγείλω σ’ αλλόθρησκη λαλιά.

Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία

κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου

και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο

ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.

Επειδή δεν έπρεπε ποτέ

ν’ αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας

και να γράψω αυτό το ποίημα

τον γκρίζο ουρανό διαβάζω

σε ηλιόλουστη μετάφραση.

"Αυτό που μας έμεινε είναι ο σπινθήρας..ο συντονισμός
Ο ένας μας να μπαίνει στο μυαλό του άλλου..
Από κεί και πέρα ο δρόμος για την καρδιά είναι εύκολος
Πως αλλιώς να σταθεί στα πόδια του τούτος ο κόσμος..
Με φιλολογούντες δια της γραμματικής και του συντακτικού?"

Με κάθε σεβασμό στην ποιήτρια για την αυθαίρετη υποσημείωση κάτω απ τους στίχους της