Γιατί ο ήλιος ήταν μόνιμος στα μάτια μας…
Και η προκυμαία της Μυτιλήνης τότε, είχε πάντα ήλιο…Είτε μέρα ήταν είτε νύχτα. Τη φώτιζαν τα μάτια των αγοριών και των κοριτσιών που σαν μελίσσι έκαναν βόλτες πάνω κάτω, γνώριζαν, ανακάλυπταν , ερωτευόταν, πονούσαν.
Η καφετέρια του Δάλα…….και ο Ενρίκο Μασίας, η Πάτυ Μπράβο….
Τσιγάρο και κονιάκ …..να δείξουμε πως μεγαλώσαμε.! Πόσο βιαστικοί ήμασταν.
Το «Μελετόπουλος» περήφανο έμπαινε στο λιμάνι (ή μήπως το»Πεζόπουλος»; Ή τάχα το «Χατζικωσταντής;) Τι σημασία έχει;
Τα ναυτάκια όρθια στη σειρά να χαιρετούνε σε στάση προσοχής. Τι ήταν αυτό που σφύριζε κείνη τη στιγμή άραγε; Ποιος να θυμάται…….
Τι να θυμάται το κορίτσι με το «κόκκινο ζακετάκι», και πόσο ακόμα να θυμάται!
Ολη η αγωνία να βγεί το studebaker του ύπαρχου και μετά η άδεια για το ντόπιο ναυτάκι….Ναυτάκι, ναυτάκι, που φεύγεις και που πάς….
Και ξανά τσιγάρο και πάλι κονιάκ! Ήμασταν μεγάλοι!
Άνοιξε πέτρα….. παρακαλούσε η Μαρινέλλα και εμείς παρακαλούσαμε να μην τελειώσει η στιγμή. Είχαμε ξεχάσει το χρόνο…. Κι ’αυτός έφυγε…..μαζί και το ναυτάκι…
Η φωτο: απ' το aktofylakas.blogspot.com
χωρίς την άδειά του γιατί άργησε..
8 σχόλια:
Δύσκολο όταν γυρνάμε προς τα πίσω. Γιατί ο χρόνος μας ταλαιπωρεί έτσι; Πως μπορούμε να ξεχάσουμε "τον ήλιο που ήταν μόνιμα στα μάτια μας" (φοβερή φράση).
Δεν μπορούμε ούτε θα μπορέσουμε ποτέ, γιατί έτσι είναι η ζωή μας, αναμνήσεις στο χθες, το σήμερα, το αύριο,
Ομόρφη διήγηση
καλό βράδυ
Πόσα χρόνια πίσω με πάς..
οι τρόποι και οι τόποι άλλαξαν..
τα αγόρια και τα κορίτσια πάντα ερωτεύονται και πάντα βιάζονται να μεγαλώσουν..
τώρα θα μου πείς, έχουν χαθεί κάποια πράγματα..
πάντα κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε..
έτσι είναι η Ζωή ε;
Παρτυ με βερμούτ , το πικαπ με τα 45αρια τα Ιταλικα στην διαπασων .... απο κοντα και οι Olympians , οι Charms.... και τσιγαράκι το Καρελάκι το φοιτητικό με τα 10 τσιγάρα (γιατί που λεφτα για να παρουμε το κανονικό) για να μην πω οτι τις πιο πολλές φορες πέρναμε μονο χυμα 2-3 τσιγαρα (ναι τοτε πουλαγαν τα περίπτερα και χυμα οσα τσιγάρα αντεχε η ... τρύπια τσέπη) μας ! ! ! Η καρδία ομως ηταν πλούσια και γεμάτη αγνότητα κι αγάπη...
Πω πω πω θύμισες που μου ξύπνησες τωρα! ! !
Σ ευχαριστώ, Νασαι καλά
Αρης
πρεπε να σου πηγαινει ακομη το κοκκινο :))))
καποια πραγματα δεν αλλαζουν .....
ο χρονος ειναι υπερ μας.... αν τον δουμε ετσι :)
καλημερα .... φιλια
αλεξμιλ,
Τι να πώ τώρα;
Δεν με "παίρνει" (βάρβαρη έκφραση!συγνώμη)
Ισως γιατί χθές που έκανα την ανάρτηση ήμουν σε άλλη ψυχική κατάσταση.
Σ'ευχαριστώ για τη "φοβερή φράση"
Να το πάρω σαν μπράβο;
Κάτι τέτοιες φράσεις τις παίρνω είδηση μονο όταν μου τις υποδείξει ο άλλος γι αυτό σ'ευχαριστώ
Καλ'ο απόγευμα.
Γιατί εσύ που με πήγες με την ανάρτησή σου περί κατασκευών? Αμα σου λέω εγώ πώς η χθεσινή νύχτα ήταν παράξενη......
Καλό απόγευμα Ευρύνοε
Να είσαι καλά.
Αρη! αχ Αρη πόσο με καταλαβαίνεις.
Βερμούτ....καρελάκι..Τό πίπερμαν ξέχασες,
για τα κορίτσια! χαχα!
Εγώ ξεκίνησα με Γκράβεν-Εϊ (το ψώνιο)
Μου φαίνεται πως θα τελειώσω με χύμα....και δεν υπάρχουυυυυυν!
Καλό σου απόγευμα.
Πώς να τον δώ το χρόνο;
Δεν τον ξέρω και δεν έχω καμιά σχέση μαζί του.
Χρόνια τσακωμένοι..
Οχι!Βρε! Δεν φοράω κόκκινα πιά και δεν ξέρω αν μου πάνε.
Τα ντύθηκα από μέσα μου, τα ζωγράφισα,τα τραγούδισα,τα φώναξα...έφαγα ξύλο,κλομπιές απολύσεις..δεν αντέχει άλλο η Ελίτσα.
Σμουάτσσςςςς...τζιέρι μ'
Δημοσίευση σχολίου