Και με τους ήχους (των) ..επανέρχεσαι.. (***)

.
Όταν τελειώσουν όλα γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα μια και δυο και τρείς φορές..
Υπογράφεις και τον επίλογο φαρδιά πλατιά , μαζεύεις απ το τραπέζι την τράπουλα της παρτίδας που έπαιξες με τον εαυτό σου … αφήνοντάς την μισή γιατί φοβήθηκες μη χάσεις.. ή μην κερδίσεις.. κι ’αρχίζεις να τσεκάρεις το μυαλό βάζοντάς του δύσκολα μην από λάθος εκεί μέσα στα συρτάρια της μνήμης έμεινε κάτι ξεχασμένο.
Κι’ αυτό, φιλότιμα σου κάνει το χατίρι απαντώντας με Χ στην κάθε σου ερώτηση.
Τρία τσιγάρα καίνε στο τασάκι κι ανάβεις το τέταρτο όσο το μυαλό διαγράφει.
Τα συρτάρια ανοιγοκλείνουν τώρα από μόνα τους ..άδεια όλα.. μέχρι που φτάνεις στο τελευταίο.
Όταν αδειάσει κι αυτό θα πάρεις βαθιά ανάσα και θα πεις φουσκώνοντας σαν κοκόρι : Μπράβο μου! Τα κατάφερα!
Μα να που ,το τελευταίο συρτάρι αρνιέται πεισματικά να ανοίξει και ένα σήμα κινδύνου κάνει την εμφάνιση του…ΣΕ σένα…αν είναι δυνατόν!
Τα συρτάρια ανοίγουν και με κατσαβίδι..
......................................................
Το συρτάρι σου ήταν γεμάτο μουσικές ,τραγούδια ,λόγια .
….. ό,τι παραβιάζεις σε πνίγει…
Μπλόκαρες το σύστημα πολύχρωμέ μου κόκορα Τα Χ έγιναν επαναφορά..
Επαναφορά…επαναφορά.. επαναφορά…επαναφορά.. επαναφορά..
Επαναφορά στα καινούργια, στα παλιά, στα πιο παλιά..
Και δεν μπορείς να ξεφύγεις.. ή πόρτα είναι κλειδωμένη και το κλειδί το πέταξες για σιγουριά …το ξέχασες;