Τώρα να παραδεχτώ πως έφυγες??
Μα δεν υπάρχει λόγος!
Είσαι σαν όλα τα ευχάριστα.. τα λίγα.. που έρχονται ξαφνικά στη ζωή μας
Έτσι χωρίς λόγο αλλά με σκοπό! Να ριζώσουν μέσα μας να ταυτιστούν με μας κι εμείς μ αυτά , να κουρνιάσουν , να θολώσουν να ξεχαστούν ακόμα , και στην κατάλληλη στιγμή να αναδυθούν τραβώντας μας επάνω και έξω από μας
σε έναν κόσμο άλλον που οι ειδήμονες παντός είδους ποτέ δεν κατάλαβαν
και μας λοιδόρησαν και προχώρησαν και μας άφησαν πίσω ( αλήθεια πως αφήνεις πίσω κάποιον χωρίς να κάνεις ούτε ένα βήμα ούτε ένα τρέξιμο?) για να αναγκαστούν αργότερα με σφιγμένα χείλη να μας δώσουν την αναγνώριση….
…πικρή γι αυτούς που δεν κατάφεραν τίποτα καλύτερο, καθυστερημένη για μας γιατί το κουπί κουράζει απογοητεύει και πολλές φορές σκοτώνει..
Θα μείνω στα παλιά , στα χλωμά , στα δύσκολα..
Εκεί πλάθεται αυτό το άτιμο σκαρί που το λένε «ψυχή» .. η μαγιά για έναν καλό άνθρωπο.. και ξέρεις …τις «ψυχές» δεν τις βλέπουν όλοι με την πρώτη.. μόνο κάτι παιδιά κι ίσως κάτι τρελοί που έμειναν παιδιά..
Και δεν θα σε αποχαιρετίσω… δεν γίνεται.. ξέρεις εσύ….
Δεν είναι από αγάπη ..δεν είναι από θαυμασμό… είναι από κάτι που πήρες, που σου το χάρισε ένα παιδί.. ένας τρελός…ένας καλός άνθρωπος.. και ξέρεις…όλοι αυτοί χαρίζουν το είναι τους .. και αν δεχτώ πως χάθηκες είναι σαν να παραδέχομαι πως και τα παιδιά και οι τρελοί κάποτε θα λείψουν .. Όχι δεν θα σε αποχαιρετήσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου