29/7/11

Για τα μάτια σας μόνο..




Ντόμινο
Έχουμε δει ντόμινο που αποτελούνται από εκατομμύρια κομμάτια, που σχηματίζουν απίστευτα σχέδια και που ακολουθούν τρελές διαδρομές
Ποιοι και πόσοι τα φτιάχνουν?
Πόσες ώρες , μέρες, κάθονται στα γόνατα με σκυμμένο κεφάλι,
με μάτια ορθάνοιχτα, με ανάσες φοβισμένες με σίγουρα χέρια
και με εγωιστικό παιδικό ενθουσιασμό :το δικό μου θα είναι το καλύτερο!!
Και έχοντας την ικανότητα να σε παρασύρουν - όπως όλα τα παιδιά-  γίνεσαι κι εσύ ένα.. κι εσύ στα γόνατα παράμερα να μην ενοχλείς και με την ανάσα κομμένη σαν καρφιτσωμένη πεταλούδα με την ρετσινιά του συνδρόμου της
παρακολουθείς , θαυμάζεις ,νευριάζεις γελάς …κλαίς…. Στο παιχνίδι παίζουν όλα.
Μέχρι να έρθει η στιγμή που καταλαβαίνεις απ το τέλος του παιχνιδιού
πως δεν ήσουν ανάμεσα σε παιδιά..
Κανένα παιδί δεν θα έφτιαχνε κάτι όμορφο με τόσο κόπο μόνο και μόνο για να το δει να γκρεμίζεται σε μια στιγμή..
Γιατί τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι θα πει : Ζήσε τη στιγμή..
 ξέρουν τι θα πει παρέα, παιχνίδι,, φίλος…
και όλα τα παίρνουν στα σοβαρά
ακόμα και τα 
παιχνίδια..



6 σχόλια:

Βλαχάκης Γιώργος είπε...

...το παιχνίδι πέρα από το σοβαρότητα που το καλύπτει απαιτεί καιτην αυστηρή εφαρμογή των όρων του, των κανόνων του.Έχεις δει τους ομηρικούς καβγάδες για το αν παραβιάστηκε ή όχι ένας κανόνας; Έτσι εμείς οι μεγάλοι δε ξέρουμε να παιζουμε γιατί "αρεσκόμαστε" στο να παίζουμε παιχνίδια αγνοώντας τους κανόνες τους ή στο να ανατρέπουμε τους κανόνες τους ή να παίζουμε μόνο με τους δικούς μας όρους [ και αν δεν αρέσουν στους άλλους να πάρουν το κουβαδάκι τους και να πάνε να παίξουνε αλλού ].Όλο αυτό παίρνει μάλιστα εντός μας την εικόνα μιας κάποιας φαντασιακής ελευθεριότητας. Και κάτι άλλο. Για τα παιδιά δεν υπάρχει το μοναχικό παιχνίδι.Όταν παίζουν μόνα τους συνομιλούν με όποιον θέλουν και έχουν όλα τα συναισθήματα ένος παιχνιδιού με παρέα.

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Γιώργο

Με προβλημάτισες δάσκαλε…

Λές εμείς οι μεγάλοι να παίζουμε έτσι ακριβώς , για να διώχνουμε τους «ανεπιθύμητους» γιατί μέσα σ’ όλα τα πλην που έχουμε , έχουμε κι αυτό που δεν μας αφήνει να κοιτάξουμε τον άλλον στα μάτια και να του πούμε στα ίσια : έλα ..φύγε… σε θέλω…δεν σε θέλω….?

Μυστήριο πράγμα οι μεγάλοι…

Σε χαιρετώ απ την ολοδική μου παραλία..


""Για τα παιδιά δεν υπάρχει το μοναχικό παιχνίδι.Όταν παίζουν μόνα τους συνομιλούν με όποιον θέλουν και έχουν όλα τα συναισθήματα ένος παιχνιδιού με παρέα."""""

Μια χαρά τα βρίσκω....Μαζί τους..

kariatida62 είπε...

Το κακό είναι πως όσο θέλουμε να παραμείνουμε παιδιά και αναπολούμε την παιδική μας ηλικία, τόσο περισσότερο την χάνουμε και την ξεχνούμε...
Ξεχνούμε πώς είμασταν όταν είμασταν παιδιά!
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί χάνουμε την αθωώτητά μας!
Αυτή φεύγει διαπαντός με την παιδικότητά μας...
Μακάριοι μόνο μένουν οι "πτωχοί τω πνεύματι" ή αλλιώς "χαζό παιδί χαρά γεμάτο!"

Ελιά Μαϊστρα είπε...

ΚΑΡΥ

"" Ξεχνούμε πώς είμασταν όταν είμασταν παιδιά!
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί χάνουμε την αθωώτητά μας!""

Οχι! ΔΕΝ χάνουμε κάτι που έχουμε. είναι σίγουρο..απλά την κρύβουμε ίσως από φόβο?

Όπως γεννιέται κανείς έτσι πεθαίνει…ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν
καλώς ή κακώς…

:))

BloG-_o_-SatIRuS είπε...

"Γιατί τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι θα πει : Ζήσε τη στιγμή.."

Δεν το γνωρίζουν όπως το λέμε εμείς οι μεγάλοι, όταν καμιά φορά μπουχτισμένοι θέλουμε να ξορκίσουμε την (πολλές φορές) ασήκωτη καθημερινότητα φιλοσοφώντας (μέ ή χωρίς >>)
αλλά τα ίδια ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΖΟΥΝ...
Ζουν την στιγμή και δεν το λένε...
Ενώ εμείς λέμε πως πρέπει να την ζούμε, όταν πια δεν την ζούμε......
Αααα δεν είμαι καλά...
Είναι κι η ζέστη..!!!
Καλησπέρες

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Σατυρε!
Μια χαρά είσαι και μια χαρά τα λές.
Τα μικρά, όσο ειναι μικρά δίνουν μαθήματα.
Μετα ούτε δίνουν ούτε παίρνουν..

χμ! χμ! δίνουν καμια φορά αλλά σε σκονάκι..

Ε καλά! δεν κάνει και τόση ζέστη πια!!

Ωχ! λές να είμαι εγώ άρρωστη???

:-)
Καλησπέρες!!!