Μέρα Μαγιού σε μίσησα και ξαφνικά αγαπάω και μένα..

Τραβώντας για τη θάλασσα και περπατώντας κοστα κοστα προς τη μεριά του αεροδρομίου η Αλίκη έφτανε στα θαύματα..
Πάντα με ένα κρυφό φόβο γιατί λίγο πιο κάτω και στα  δεξιά  του δρόμου ένας δράκος - σε μορφή μαρμάρινου τάφου - παραφύλαγε..μια κόρη λέγαν που πέθανε φθισικιά από έρωτα...
Διλήμματα έβαζε ο δράκος για να σ αφήσει να πας παρακάτω .. και οι μεγάλοι πέρναγαν μαζεμένοι κάνοντας το σταυρό τους ή φτύνοντας στον κόρφο τους..
Γιατί πρέπει να τρομάξω και να στεναχωρεθώ πρώτα για να πάω στον κόσμο των θαυμάτων αναρωτιόταν η μικρή Αλίκη.. και πάντα όταν πέρναγε από κει έκλεινε τα μάτια και άρχιζε το τραγούδι..
" Γαρυφαλλιά μου πράσινη καλά πότε θα κοκκινίσεις,,,να κόψω δυο γαρύφαλλα καλέ.. να φροκαλώ τη θάλασσα...."
- Γιατί δεν τη θάψανε μαζί με τους άλλους πεθαμένους?? ήταν το ρεφρέν του τραγουδιού
- Όλα θες να τα μαθαίνεις ..πάντα η απάντηση....

Κάθε πρωτομαγιά ο προορισμός σχεδόν όλων ήταν η Κράτηγος.. 
Ένας χώρος εκεί γεμάτος πανύψηλα πεύκα σχεδόν όσο δυο τρεις σεκόγιες μαζί.. περιτριγυρισμένος από τείχη  που μόνο αυτά της Ιεριχούς θα ζήλευαν  και με μια είσοδο
καλύτερη από την είσοδο της Εδέμ.. που δυο τεράστιοι μέχρι τον ουρανό άγγελοι σε κοιτούσαν στα μάτια και όταν σου χαμογελούσαν πέρναγες μέσα...
Δυο λαβωμένοι άγγελοι  από κάποιους που ήθελαν να περάσουν με το ζόρι στο θαύμα..
Πολλοί έλεγαν πως τα τραγούδια που ακουγόταν  τα έλεγαν κορίτσια που έκαναν κούνιες στα κλαριά των πεύκων..
Η Αλίκη ποτέ δεν είχε είδε σκοινί σε κανένα κλαδί..οι κούνιες ξεκίναγαν απ τον ουρανό..το θυμάται πολύ καλά..

Πάντα η πρωτομαγιά πήγαινε κοντά κοντά με το Πάσχα...
Πάντα η Αλίκη τα θαύματα τα μπέρδευε με δράκους, τις γιορτές με το θάνατο.. τη ζωή με τα παραμύθια.. και πάντα έβρισκε λέξεις να εξορκίζει το κακό..
Όπως το τραγούδι που τραγούδαγε όταν την έπαιρναν στην αγκαλιά τους οι κοπελούδες για να κάνουνε κούνια...
Χριστός ανέστη εκ νεκνών!!
- εκ νεκρών..
Εκ νεκνών..σου λέω...

Τα λουλούδια της Κρατήγου...κίτρινα σπάρτα ..και αμάραντοι..που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αν είναι ξεροί... ζωντανοί. χλωροί , ή πεθαμένοι..
Στις φωτό..
Οι άγγελοι όπως τους έβλεπε η Αλίκη ( τα κάγκελα δεν υπήρχαν τότε)
Και  στεφάνι το αμάραντο... δια χειρός Ελιάς ..