Ο Μάξ...ο δάσκαλός μου..

** Μάξ

Είχα πολλούς
Καθένας τους μου έδινε το χέρι  με σήκωνε πιο ψηλά και μετά χανόταν..μιλιούνια οι μαθητές..
Και τα μαθήματα ...μαθήματα ζωής..
χωρίς πρόγραμμα, χωρίς συγκεκριμένη διδακτέα ύλη ακόμα και χωρίς βαθμολογία..
Όλη τους η ζωή, το κάθε βήμα τους και ένα μάθημα..Χώροι διδασκαλίας.."όσοι εν τω ουρανώ άνω και όσοι εν τη γή και όσοι εν ύδασι ...."
Το "δισυπόστατο" εδώ δεν υπήρχε και αν ίσως υπήρχε το καταλάβαινες ζωές μετά.. όταν ξανάφερνες στο νου σου σταγόνες αίμα
που φανερωνόταν ξαφνικά και χωρίς λόγο πάνω τους..
Αν έγινα καλή μαθήτρια ερήμην μου έγινα..το οφείλω σ αυτούς..
Αν κακή  ..το σφάλμα δικό μου που πάντα ήθελα να μην κάνω λάθος γι αυτούς..
Που δεν κατάλαβα πως αυτές οι πληγές και οι σταγόνες αίμα μπορούν να κουράσουν , και να εξαφανίσουν κάποιον
κάνοντάς τον χειρότερο και απ αυτόν που τις προξένησε.. και να γίνει ένα μ αυτούς..
Και έγινα διπρόσωπη...
Τώρα πια το πρώτο πράγμα που βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου είναι ένα ταμπελάκι με το όνομά μου δεμένο με σπάγγο στο δάχτυλο του ποδιού μου..
Και μια παγωνιά μέχρι τη μέση της γάμπας μου..που προχωρά..
"όσο ο μαθητής δεν γνωρίζει πως θα πείσει τον δάσκαλο να γυρίσει πίσω.."

Στον δάσκαλό μου με αγάπη..